Αυτά είναι τα αποτελέσματα του λαϊκισμού και της ρητορικής του μίσους. Για τον φτωχό λαό που «ποτέ δεν φταίει» και τους «δοσίλογους πολιτικούς» που προωθούν τα σχέδια των «κατοχικών δυνάμεων». Μια κοινωνία ζούγκλα, μια κοινωνία μεσοπολέμου πριν την έλευση του φασισμού. Όταν αρχηγοί κομμάτων μιλάνε για «πόλεμο», όταν δημοσιογράφοι στις μεγάλες εφημερίδες ονομάζουν τον πρωθυπουργό «πολιτικό δολοφόνο και οικονομικό τρομοκράτη», όταν πολιτικοί δηλώνουν «οι τρομοκράτες βρίσκονται στο υπουργείο οικονομικών», ξέρουν τι κάνουν.
Δεν έχουμε να κάνουμε με τις συνηθισμένες υπερβολές της πολιτικής αντιπαράθεσης, οι τεχνικοί της εξουσίας ξέρουν πολύ καλά τη σημασία των λέξεων. Όταν ένας πολιτικός αρχηγός, μια φράση πάντα, μόνιμα προσπαθεί να εμπεδώσει στην συνείδηση της κοινής γνώμης «έχουμε πόλεμο», πόλεμος, πόλεμος συνέχεια, η αποτρόπαια λέξη να γίνει οικεία, ξέρει τα αποτελέσματα: ένα πολιτικό κλίμα που θα λυντσάρονται οι πολιτικοί και θα καίγονται ζωντανοί οι υπάλληλοι της Μαρφίν γιατί δουλεύουν όταν οι άλλοι διαδηλώνουν. Αν έχουμε «πόλεμο», αν έχουμε «κατοχή», αν πρέπει να αντισταθούμε στα σχέδια των «ξένων», λέει το κρυφό μήνυμα του λαϊκισμού, τότε επιτρέπεται η αυτοδικία, επιτρέπεται η τρομοκρατία, επιτρέπεται η βία, δεν υπάρχουν νόμοι.
Οι δυνάμεις της συντήρησης, οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του χρεοκοπημένου συστήματος προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασώσουν τα προνόμιά τους, να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις, κρυμμένοι πίσω από την δήθεν υπεράσπιση των ασθενέστερων στρωμάτων. Αντί η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή να δουλεύει μέρα νύχτα για να αποτρέψει την πτώχευση, έχει κατεβάσει τα ρολά, έχει παραλύσει την αγορά και διεκδικεί την αδύνατη επαναφορά στο παρελθόν, στην κατάσταση πριν την χρεοκοπία. Αντί οι πολιτικές δυνάμεις κάθε μέρα να καταθέτουν προτάσεις για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο, δίνουν «αγώνες», διαιρούν το λαό σε αγωνιστές και υποτελείς, πατριώτες και προσκυνημένους.
Είναι θέμα χρόνου να συμβεί το κακό. Όταν προωθείς τη βία ως επίλυση των προβλημάτων, τότε πρέπει να αποδέχεσαι για τον εαυτό σου και τους άλλους τον κίνδυνο να δεις άλλα όπλα να παίρνουν μια μέρα την εξουσία. Αντίθετα η δημοκρατία έχει σκοπό ακριβώς, να αφαιρέσει τα όπλα από την εξουσία. Είναι θέμα χρόνου, μέχρι κάποιος αστυνομικός φρουρός να τραβήξει πιστόλι για να υπερασπίσει τον Χατζηδάκη από το λυντσάρισμα. Είναι θέμα χρόνου μέχρι κάποιος απελπισμένος μαγαζάτορας που βλέπει για πολλοστή φορά τους κόπους του να καίγονται, να βγάλει καραμπίνα. Και τότε η κοινωνία μας θα ‘χει φτάσει στο τέλος, θα περιμένει «ένα στιβαρό χέρι» να τη σώσει.
Παρασυρμένοι από την αμετροέπεια και τον λαϊκισμό, νομίζουμε ότι αυτή την εποχή διακυβεύονται τα επιδόματα και το ύψος των μισθών. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που κινδυνεύει είναι η δημοκρατία, η ίδια η δυνατότητά μας να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία.
8°
