Mad About Arts by Campari: Τα βραβεία που αξίζει να συζητηθούν

Διανύουμε μια περίοδο που χρειαζόμαστε την τέχνη περισσότερο από ποτέ. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που συνειδητοποιούμε ότι στη ζωή μας θέλουμε πολλή μουσική, κι άλλες ταινίες, ωραία βιβλία, καλό θέατρο, περισσότερη δημιουργία. Όλα όσα, δηλαδή, μας γεμίζουν, μας ψυχαγωγούν, μας χαρίζουν δύναμη και ελπίδα. Tα ανατρεπτικά βραβεία Mad About Arts by Campari, λοιπόν, ήρθαν πάνω στην ώρα να μας θυμίσουν όσα έχουν πραγματικά σημασία.

Φέτος, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και χωρίς η κρίση του κορωνοϊού να αναχαιτίσει τη φλόγα τους, τα βραβεία Mad About Arts by Campari επιβράβευσαν το πάθος για την τέχνη σε όλες της τις μορφές. Ο πιο πρωτοποριακός θεσμός του MAD και του εμβληματικού ιταλικού ποτού Campari ανέδειξε για μια ακόμα φορά τα πιο δημιουργικά ταλέντα στην Ελλάδα, δυναμώνοντας τη φωνή τους.

Μπορεί οι νέες συνθήκες να μην επέτρεψαν τη διεξαγωγή μιας λαμπερής τελετής, αλλά η ουσία των βραβείων, η επιβράβευση δηλαδή των καλλιτεχνών που ξεχώρισαν, ο καθένας στον τομέα του, δεν χάθηκε. Είναι εδώ να μας θυμίζει ότι η δημιουργικότητα πάντα πρέπει να βρίσκει χώρο και τρόπο να εκφραστεί, όχι μόνο γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Έτσι, δέκα έλληνες δημιουργοί και καλλιτέχνες αναδείχθηκαν από ειδική επιτροπή μέσα από έναν μεγάλο αριθμό συμμετοχών υψηλής αισθητικής, ξεχωρίζοντας για το έργο τους σε αντίστοιχες κατηγορίες, ενώ το βραβείο “Unexpected Artist” απονεμήθηκε μέσω ψηφοφορίας του κοινού στον καλλιτέχνη με την πιο απροσδόκητη παρουσία. Φυσικά το πιο σινεφίλ ποτό, δεν θα μπορούσε να μην εγκαινιάσει κι ένα βραβείο για την καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς, οπότε τα Mad About Arts απένειμαν το Campari Film Award στην ταινία «Ευτυχία».

Την επιλογή των νικητών ανέλαβε η Κριτική Επιτροπή των Mad About Arts by Campari με επικεφαλή τον γνωστό έλληνα χορογράφο και σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Ρήγο, ενώ η ομάδα των υπόλοιπων μελών απαρτιζόταν από σημαντικούς εκπροσώπους από τον χώρο των τεχνών.

Από τους δέκα καλλιτέχνες που βραβεύτηκαν (τους οποίους μπορείτε όλους να δείτε αναλυτικά εδώ), διαλέξαμε τον Γιώργο Χρυσοστόμου, που απέσπασε το βραβείο Theatre για την παράστασή του “Mute”. Ακολουθεί η συνέντευξη:

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το Mute;
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, πριν 20 χρόνια. Τότε έμενα σε ένα σπίτι με άλλους τρεις, που δεν τους ήξερα, με τους δύο δεν μιλούσαμε και πολύ. Είχα ένα δωμάτιο το οποίο για έναν περίεργο λόγο το είχα βάψει μπλε. Εκεί, στο δωμάτιό μου, άκουγα μουσική και σκεπτόμουν πώς θα μπορούσε να γίνει μία παράσταση που να μην έχει κείμενο, το κείμενό της να είναι η μουσική. Ήταν λίγο σαν παράνομη σχέση, είχα ας πούμε μία νόμιμη σχέση με το θέατρο και κάποια βράδια έκανα κρυφά ραντεβού με το «Mute». Τότε δεν το έλεγα ακόμα έτσι, οφείλουμε το όνομα του έργου στη Σεσίλ Μικρούτσικου, που είναι και η νονά της παράστασης.

Είναι απροσδόκητη η ιδέα για μια θεατρική παράσταση χωρίς λόγια, ειδικά όταν στο θέατρο «εν αρχή ην ο λόγος»; Ή μήπως όχι τελικά;
Σαφώς, εν αρχή ην ο λόγος και η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Το όπλο μας είναι η γλώσσα και δη η ελληνική. Απλά ήθελα να δείξω στον εαυτό μου και στον κόσμο ότι παρόλο που εν αρχή ην ο λόγος, δεν μιλάμε στ’ αλήθεια. Πέρασα μία 20ετία δουλεύοντας στη νύχτα, εκεί που και να μιλάνε οι άνθρωποι δεν ακούνε. Αυτά που λένε είναι ψευδαίσθηση. Η νυχτερινή έξοδος και η επικοινωνία από μια ώρα και μετά, απλά δεν υπάρχει για ευνόητους λόγους, κανείς δεν επικοινωνεί με κανέναν. Νομίζω ότι αυτό είναι και το κόλπο της παράστασης, «τσίμπησε» ο κόσμος γιατί τον πιάνει μία περιέργεια, ακόμα και οι... ετοιμοπόλεμοι θέλουν να δουν τι κάνουμε στο «Mute».

Τελικά, κ. Χρυσοστόμου, είναι τα λόγια περιττά;
Κάποιες φορές θεωρώ πως ναι, τα λόγια είναι περιττά. Μάλλον χρειάζεται μια καλή ισορροπία. Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά, κάποιες αναγκαία αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε. Σκέπτομαι εγώ κάτι, σκέπτεσαι κι εσύ, το συζητάμε, τελικά άλλο είχε σκεφθεί ο ένας, άλλο ο άλλος, μένουμε και οι δύο έκπληκτοι, και εάν είχαμε εξαρχής μιλήσει θα μπορούσαμε να το είχαμε λύσει.