«Σήμερα είναι Δευτέρα 25 Ιουλίου, Κοίμησις Αγίας Άννης, Ευπραξίας, Ολυμπιάδος, Ανατολή Ηλίου στις 6.22' Δύση στις 20.41', Πανσέληνος»
Αυτά έλεγε το ραδιόφωνο εκείνο το πρωί. Λίγες ώρες αργότερα, δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι θα συνέρρεαν για μια βόλτα στη Βουλιαγμένη... «η πόλη τους έπεφτε στενή».
Γιατί στη Βουλιαγμένη;
« Γιατί είναι ένα μέρος που περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ήταν η πιο μακρινή παραλία που μπορούσαμε να πάμε τότε, συνήθως πηγαίναμε στον Άλιμο, στην Έδεμ, στο Ζέφυρο… η Βουλιαγμένη ήταν το τέρμα. Η πλαζ έχει μία ομοιότητα με το κοίλο του ρωμαϊκού θεάτρου. Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι, όπως και ήταν, σε ένα ημικύκλιο- λογικά, η ορχήστρα, το κέντρο του κύκλου, θα ήταν μες τη θάλασσα. Όπως και έγινε. Η ορχήστρα ήταν μες τη θάλασσα ».
Αυτά κι όσα ακολουθούν πιο κάτω, τα διηγήθηκε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου στην ΕΡΤ το 2002.
Ο ίδιος διηγείται πως, πήγαν στη Μελίνα, εκείνος και η σύζυγος του Άννα Βαγενά, να ζητήσουν μια πλαζ για εκείνη την νύχτα με την πανσέληνο. Κι εκείνη τους παρέπεμψε στον ΕΟΤ, όπου πήγαν μια μέρα του Γενάρη, με χιόνια, και επέμειναν ότι θέλουν τη συγκεκριμένη παραλία, παρόλο που οι υπεύθυνοι επέμεναν η συναυλία να γίνει αλλού.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι τα ονόματα των άλλων καλλιτεχνών δεν είχαν ανακοινωθεί ποτέ- ο κόσμος τα έμαθε επιτόπου. Η αφίσα έλεγε απλώς «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, Δευτέρα 25 Ιουλίου».
Παρόλα αυτά, 70.000 άτομα (κατά άλλους, 100 χιλιάδες) μαζεύτηκαν εκείνη τη νύχτα στη Βουλιαγμένη. Πρώτη φιλοξενούμενη της βραδιάς, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Ακολουθούν Βαγγέλης Γερμανός, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο ίδιος περίμενε να έχει 3 ή 5 χιλιάδες κόσμου- όχι εβδομήντα. Μια βδομάδα πριν τη συναυλία όμως, άρχισαν να έρχονται τα νέα απ’την προπώληση του ΕΟΤ, ότι οι άνθρωποι αγοράζουν τα εισιτήρια κατά εικοσάδες, ή ακόμα και πενηντάδες.
Καλωσορίσατε στο πάρτυ μας, είπε απ’το μικρόφωνο στον κόσμο. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές, ο κόσμος έμπαινε από παντού. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από δεκαπεντάρηδες μεχρι εξηντάρηδες, πολλοί απ’τους οποίους φορούσαν μαγιό. ‘Αλλοι ήρθαν με βάρκες και σκάφη. Άλλοι έπεσαν στη θάλασσα με τα ρούχα.
Κάποια στιγμή, έκλεισε η Βουλιαγμένης απ΄τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Η βραδιά μεταδιδόταν απευθείας απ’το ραδιόφωνο, από τις 9 μέχρι τις 2, και καθώς ακουγόταν ο Πετρίδης να λέει στην αναμετάδοση «αυτό που γίνεται στη Βουλιαγμένη δεν έχει ξαναγίνει», ξεκίνησε όλη η Αθήνα να κατέβει να δει τι γίνεται.
«Δεν ήταν μια συναυλία» λέει ο Κηλαηδόνης. «Ήταν ένα είδος ραντεβού, σε ένα μέρος παραλιακό, για μπάνιο, για πλάκα, να ακούσουμε και μουσική», συμπληρώνει ο Βαγγέλης Γερμανός.
Τα επόμενα χρόνια έμαθε ο Κηλαηδόνης, ότι εκείνο το βράδυ δεν λειτούργησαν τα θερινά σινεμά της Αθήνας- δεν πήγε κανείς. Ήταν όλοι στη Βουλιαγμένη. Γι’αυτό και όταν ο Σαββόπουλος ανέβηκε να τραγουδήσει, κοίταξε γύρω και είπε: «Είναι απίστευτο-είστε όλοι εδώ!».
