Τα βάσανά μου άρχισαν όταν πέθανε ο Λέοναρντ Κοέν. Τι της ήρθε της αρχισυντάκτριας της A.V. και θυμόταν η αθεόφοβη ότι, προ αμνημονεύτων χρόνων, ξεκίνησα να δημοσιογραφώ αναζητώντας τον Κοέν στην Ύδρα (για το περιοδικό «Ήχος & hifi», του Κώστα και της Σόφης Καββαθά) και, ξαφνικά, εκεί που τα λέγαμε, μου ζήτησε να γράψω κάτι για τον προσφάτως αποδημήσαντα ποιητή και τροβαδούρο που σημάδεψε τη νιότη μας...
Η αλήθεια είναι ότι, εκείνο το κομμάτι για τον Κοέν, ήταν το δεύτερο κείμενο που είχα δει να δημοσιεύεται με το ονοματάκι μου φαρδύ-πλατύ από κάτω και, όντας ακόμη τινέιτζερ, καμάρωνα σαν το γύφτικο σκεπάρνι, για τα χαϊλίκια μου και, συνεπώς, έναν... αιώνα αργότερα αιφνιδιάστηκα ευχάριστα που κάποιος το θυμάται ακόμη και μου ζητά να (ξανα)γράψω για εκείνη την, τόσο σημαντική για μένα, στιγμούλα!
Αλλά, όπως της εξήγησα ευγενικά, είμαι κατά των νεκρολογιών και, εν γένει, κατά της νοσταλγίας και, αν ισχύει η πρόταση, προτιμώ να γράφω για το παρόν και για τα κολλήματά μου, με πρόσωπα και ιστορίες από την πολιτική, την μουσική, το ποδόσφαιρο, και την παλιοζωή και όχι απαραιτήτως με αυτή την σειρά...
Προς έκπλήξή μου, δέχθηκε με χαρά την αντι-πρόταση κι έτσι, αντί να νεκρολογώ τον Λέοναρντ Κοέν, κατά πώς ήταν το σχέδιο της Σταυρούλας, βρέθηκα να μετράω Πλανητάρχες!
Πρώτα, ήταν οι εκλογές στις ΗΠΑ, κάτι στο οποίο είμαι εθισμένος και καλο-οργανωμένος, από τον καιρό που στον Λευκό Οίκο δεν κατοικούσαν πριαπίζοντες δισεκατομμυριούχοι enterpreneurs, αλλά δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί του Χόλιγουντ!
Το κόλλημα το είχα αποκτήσει με το που κατανόησα ότι το λεγόμενο Οβάλ Γραφείο είναι το πιο ισχυρό γραφείο που γνώρισε η Γη απ’ τον καιρό του Ιούλιου Καίσαρα και εντεύθεν, οπότε, λέω, καλό είναι να το παρακολουθούμε αυτό το πράγμα κι άρχισα να ασχολούμαι...
Δεν είχε ίντερνετ τότε, ούτε ιδιωτικά ή δορυφορικά κανάλια, αλλά είχε άλλα ωραία κόλπα, όπως, π.χ., στις αμερικάνικες Προεδρικές Εκλογές του 1984, επί πρέσβεως Σωτήρχου, όταν, παρέα με τη... μισή Αθήνα, βρεθήκαμε να τρώμε και να πίνουμε όλη νύχτα στα σαλόνια του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, βλέποντας, από κλειστό κύκλωμα, τη δεύτερη εκλογή του Ρόναλντ Ρέιγκαν...
Τα πράγματα άλλαξαν, αλλά αυτό που παραμένει ίδιο είναι ότι, αν θες να βγάλεις άκρη, την εκάστοτε μονομαχία για τον Λευκό Οίκο δεν την πιάνεις, ξέρω ’γω, απ’ τα debate, αλλά την παρακολουθείς ένα χρόνο πριν τις εκλογές – απ’ την ώρα που πολλά άλογα καλπάζουν για το χρίσμα του υποψήφιου των δύο κομμάτων.
Όπερ διέπραξα και φέτος, όποτε, αυτό που, μετά την ανάδειξη του Τραμπ σε νέο πλανητάρχη, φαντάζει επίφοβο και στην καλύτερη περίπτωση αινιγματικό, μπορώ να πω ότι δεν με ξάφνιασε! Μήνες πριν, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ έριχνε τα ρεπουμπλικάνικα (και όχι μόνο) κάστρα ένα-ένα, είχε ξεπροβάλει μπροστά μου μια οδυνηρή σκέψη, που μ’ έκανε να παραμερίσω ακόμη και την αποστροφή προς μια προοπτική Τραμπ..., μ’ έκανε να παραμερίσω και τον ίδιο τον νέο Πρόεδρο, και είχε ως εξής: Δεν έχεις να κάνεις με τον Τραμπ, τον Φάρατζ, τον Ορμπάν, την ΛεΠεν ή οποιονδήποτε άλλον – έχεις, απλώς και παγκοσμίως, να κάνεις με μια πολύ σκληρή νέα πραγματικότητα, που προκύπτει επειδή, μετά τη λεγόμενη κατάρρευση των ιδεολογιών, τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για την φυσική συνέπεια, δηλ. να βγει για τα καλά μπροστά η πάλαι ποτέ ΣΙΩΠΗΛΗ και υπάκουη στα τότε ιδεολογικά κελεύσματα ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, να επιστρατεύσει μόνο τα ένστικτά της, να γυρίσει την πλάτη σε κάθε μία από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξουσίες που της λένε, τόοοοσα χρόνια τώρα, τι να κάνει και τι να μην κάνει και να απευθύνει, στον κάθε λαϊκό ή φλώρο εκπρόσωπο των εν λόγω εξουσιών, ένα τεράστιο «FUCK YOU! - ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΣ ΠΛΕΟΝ ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΩ, ΤΙ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΩ»
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να είναι για καλό, συνήθως όποιος ενεργοποιεί αυτό το ένστικτο της σιωπηλής πλειοψηφίας, φτάνει εύκολα στην εξουσία, αλλά μετά αρχίζουν και τα μπερδέματα...
Όμως, it happens right now, και, άν δεν χαθούμε καθ’ οδόν, θα το ξαναθίξουμε το ζήτημα συντόμως...
Τις ζοφερές σκέψεις τις άφησα πίσω μου την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, όταν και βρέθηκα στο στολίδι Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Δεν πήγα εκεί να επιθεωρήσω τις συνθήκες ασφαλείας εν όψει της επίσκεψης του νυν Πλανητάρχη Ομπάμα και της ομιλίας που έδωσε στο Ίδρυμα, αλλά για να τιμήσω ένα σπουδαίο φίλο μου, Ολυμπιονίκη, Παγκόσμιο Πρωταθλητή, πολυρέκορντμαν, εκατομμυριούχο επιχειρηματία, φιλάνθρωπο, φιλέλληνα, Πρόεδρο της Ολυμπιακής Επιτροπής της πατρίδας του και... διασημότερο ζώντα Αιθίοπα παγκοσμίως, το χαμογελαστό δρομέα Χαϊλέ Γκεμπρεσελάσιε!
Old friends
Γνωριζόμαστε από το 2006, όταν και έκανα το πρώτο από τα μπόλικα αιθιοπικά ταξίδια μου, και την ώρα που βραβευόταν στην πόλη μου, ως ο κορυφαίος μαραθωνοδρόμος, δεν θα μπορούσα να μην είμαι εκεί.
Παραλείπω τα εύσημα για το Ίδρυμα (απ’ όσα είδα εκεί μέσα, θα τα δώσουμε όλοι πλειστάκις), παραλείπω και το τελετουργικό των βραβεύσεων και μένω στην ανυπόκριτη και ογκώδη αγάπη που επεδείχθη προς τον Χαϊλέ και στον τρόπο που, ο ίδιος, την ανταπέδιδε.
Τι ήταν αυτό το πράγμα;
Μεγάλη προίκα τέτοιος καθολικός σεβασμός και τέτοια αγάπη! Επί τρεις ώρες, κάθε Έλλην ή αλλοδαπός επίσημος, αθλητής και δημοσιογράφος, κάθε μεσήλιξ κύριος ή νεαρή κυρία, πλησίαζε τον Χαϊλέ για selfie και χαμόγελα κι ο λεπτοκαμωμένος μικροσκοπικός γίγαντας από την Αιθιοπία, ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!
Παρέα με την πρόξενο της Αιθιοπίας, κ. Τερίνα Αρμενάκη, και αρκετούς ακόμη, έμεινα γύρω του ως το τέλος και κατά την αναχώρησή του (όταν αποχαιρετιστήκαμε για μία ακόμη φορά), τον αγκάλιασα στο αίθριο της βιβλιοθήκης του Ιδρύματος και του είπα: Έϊ, Χαϊλέ, από παλιά σου λέω ότι, όταν έρθει η ώρα, οι ίδιοι οι Αιθίοπες θα σε κάνουν πρωθυπουργό τους με τσαμπουκά, χωρίς καν να σε ρωτήσει κανένας, αλλά, μετά από αυτό που είδα απόψε, αλλάζω γνώμη και λέω ότι πρέπει να πας για Πλανητάρχης! Haile for president of planet earth και έτσι!.
Η πρόξενος της Αιθιοπίας κ. Τερίνα Αρμενάκη με τον διασημότερο εν ζωή Αιθίοπα. Ο κύριος με το κίντρινο παπιγιόν στο βάθος είναι ο Ολλανδός μάνατζερ του Γκεμπρεσελασιέ.
Ο κορυφαίος Μαραθωνοδρόμος του πλανήτη, παραλαμβάνει το βραβείο από τον νέο Υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Βασιλειάδη.
Η μόνη στιγμή που ο Χαϊλέ δεν είχε κάποιον να ποζάρει δίπλα του, ήταν λίγο πριν την απόνομή του βραβείου
Και, μέχρι να αναχωρήσει για Αιθιοπία ο Χαϊλέ, μέχρι να γίνει κι ο real Μαραθώνιος (εδώ πολύ θα ήθελα να κάνω μια στάση, αλλά ...άσ’ το!), μεσολάβησαν κάποια άλλα που δεν μετράνε μία μπροστά στο ότι πριν λίγο, αφίχθη στην Αθήνα, για «συμπιεσμένη» επίσκεψη εργασίας, ο άνθρωπος, που, πρώτα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης και, μετά, ενεπλάκη σε πεντέξι πολέμους, ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα.
Όμως, τρεις Πλανητάρχες γύρω μου σε μια βδομάδα είναι στα όρια της υπερβολικής δόσης κι έτσι... το κόβω εδώ!
21°
