Η παράσταση στον κινηµατογράφο «Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ» είχε αρχίσει και το σκοτάδι ήταν πυκνό. Στο πανί προβάλλονταν µια παλιά ασπρόµαυρη ταινία µε τίτλο «Κρίση» και όταν µπήκε δεν έβλεπε ούτε τη µύτη του. Απελπισµένος στράφηκε προς την ταξιθέτρια µε το µικρό φακό.
- Πού θα βρω, αγαπητή µου, καλές και κενές θέσεις εξουσίας να κάτσω αναπαυτικά όπως παλιά;
- Μπροστά και αριστερά, κύριε, έχει µερικές άδειες.
- Μα εκεί κάθονται άλλοι.
- Ε δεν πειράζει, µπορείτε να κάτσετε δίπλα τους, εν ανάγκη, πάνω τους.
Η έξοδος από το σκοτάδι της ελληνικής κοινωνίας ήταν πάντα στην κατεύθυνση «ΑΡΙΣΤΕΡΑ». Το «ΜΠΡΟΣΤΑ» ήταν πλεονασµός. Η Αριστερά είναι συνώνυµο της προόδου και ο αριστερός του προοδευτικού. Γι’ αυτό και κάθε άλλη παράταξη χαρακτηρίζεται ως συντηρητική. Το δυστύχηµα είναι ότι η Αριστερά υποστηρίζει προοδευτικά και δηµοκρατικά αιτήµατα µόνο ως αντιπολίτευση και ως µειοψηφία. Οι χώρες στις οποίες έγινε εξουσία και επέβαλε τη δική της κοσµοθεωρία και το δικό της οικονοµικό σύστηµα, διακρίθηκαν για τη φτώχεια, την προσωπολατρία, τη βία και την ανελευθερία, πριν καταρρεύσουν ή µεταλλαχτούν. Μερικές στέκουν ακόµα. Η Β. Κορέα, η Κούβα, η Βενεζουέλα. Κανείς αριστερός όµως δεν θα ’θελε να ζει σ’ αυτές.
Η υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας είναι η υποκρισία της αριστεράς. Δηλώνει ότι ενθουσιάζεται µε τα αιτήµατα της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, αλλά αναζητά κυβερνήσεις που θα κάνουν ό,τι µπορούν για να ευνοήσουν οµάδες, κάστες και συντεχνίες εις βάρος του συνόλου. Το αίτηµα της αξιοκρατίας δεν ήταν ποτέ ισχυρό, αφού ο διορισµός δεν ήταν συνήθως αξιοκρατικός. Το αίτηµα της ισονοµίας δεν ήταν ποτέ λαοφιλές, αφού οι νόµοι υπάρχουν για να περνάµε από τα παράθυρα που αφήνουν. Το αίτηµα της ελευθερίας δεν ήταν ποτέ ειλικρινές µιας και εννοούνταν ως αυθαιρεσία προς ικανοποίηση ατοµικών συµφερόντων.
Το σηµαντικό είναι ότι σε µια χώρα εξόχως αριστερόστροφη, δεν θα µπορούσαν παρά και η Δεξιά ή το Κέντρο να κλίνουν προς τα αριστερά προκειµένου να ικανοποιούν τα αιτήµατα του λαού και να αναπαράγουν την εξουσία τους. Ακόµα και ο παραδοσιακός εθνοκεντρισµός µεταλλάχτηκε από την αριστερά σε εθνολαϊκισµό και κατήγαγε νίκες λαµπρές. Οι δηµοκρατικοί θεσµοί (σύνταγµα, δικαιοσύνη, δηµόσια ασφάλεια κ.λπ.) θεωρούνταν πάντοτε µηχανισµοί των µεγάλων συµφερόντων που είχαν ως αποστολή τον περιορισµό των ελευθεριών του λαού και την προστασία των εχόντων. Είναι τα λεγόµενα «θεσµικά εµπόδια». Φυσικά σε µια «λαϊκή δηµοκρατία», σε ένα σοσιαλιστικό σύστηµα, οι θεσµοί θα απελευθέρωναν τις παραγωγικές δυνάµεις και θα έκαναν δίκαιες τις παραγωγικές σχέσεις. Κάτι σαν τη Σοβιετική Ένωση, ας πούµε.
Σήµερα ζούµε τα τελευταία σπαράγµατα της κυρίαρχης ιδεολογίας που άνθησε στη µεταπολίτευση. Μόνο που οι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εγγυήθηκαν την ασφάλεια της χώρας, τη σταθεροποίηση της δηµοκρατίας και την άνοδο του βιοτικού µας επιπέδου σε κλίµακες που δεν είχαµε ξαναδεί. Αυτό δεν µας εµπόδιζε να καταγγέλλουµε τους διεθνείς οργανισµούς ως µίσθαρνα όργανα του καπιταλισµού τα ελέη του οποίου καταναλώναµε αφειδώς. Πηγαίναµε µπροστά µε δεξιές πολιτικές και φιλελεύθερα δάνεια, αλλά δεν πάψαµε ποτέ να δηλώνουµε «αριστερά». Και να αναζητούµε τον άλλο κόσµο, το σοσιαλιστικό, που ήταν πάντα εφικτός. Πλην όµως φτωχός και τελείως ανεπιθύµητος, για µας.
Πρόσφατα η χώρα µας έκανε την υπέρβαση και ανέδειξε την Αριστερά στην εξουσία. Μόνο που δεν ήταν Μπροστά αλλά Πίσω, πίσω ολοταχώς. Ένα Πίσω τόσο σπλάτερ που βγάζει γέλιο. Δυστυχώς, δεν βρήκε τις λύσεις που πάντοτε ζητούσε. Σήµερα που το συνειδητοποιεί, απελπίζεται, οργίζεται και ετοιµάζεται να µεταβεί σε δεξιές πολιτικές µε την ελπίδα ότι αυτές θα παράγουν τον πλούτο που τόσο της λείπει. Δεν θα πάψει βεβαίως να δηλώνει «Μπροστά και Αριστερά» την ώρα που θα γεύεται και πάλι τα ελέη του καπιταλισµού.
Όταν κάθισε στη κενή θέση, µπροστά και αριστερά, διαπίστωσε ότι µια τεράστια κολόνα δεν τον άφηνε να έχει πρόσβαση σε ολόκληρη την οθόνη. Δεν έβρισκε διέξοδο προς την «Κρίση». Σκούντησε ελαφρά αυτόν που κάθονταν µπροστά του.
- Κύριε, µήπως µπορείτε να κάνετε το κεφάλι σας λίγο αριστερά για να βλέπω και γω από τα δεξιά σας;
- Όχι, κύριε. Και γω αριστερός είµαι, αλλά φως βλέπω µόνο από τα δεξιά.
