Τετρασέλιδη συνέντευξη εφόλης της ύλης της κ. Περιστέρας Μπαζιάνα, συζύγου του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, δημοσιεύεται στη σημερινή (Παρασκευή) «Εφημερίδα των Συντακτών».
Η κ. Μπαζιάνα αναφέρεται στα πάντα, σε όλη την τριετία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ωστόσο όλος ο λόγος της, ειδικά κατά την απάντηση ανώδυνων ερωτήσεων, έχει μια σταθερά: την απόλυτη δικαιολόγηση του συζύγου της, του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς και της κυβέρνησης- ακόμα και με αναφορά στη σχέση εξουσίας και λίμπιντο. Αποκορύφωμα: ότι κανένας δεν επωφελήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο πρωθυπουργός δεν είπε ποτέ ψέματα στο λαό,
Λεπτομερέστερα:
Αν ξέρετε κάποιον που επωφελήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ να μου το πείτε: «Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, όχι όμως προτού δώσει τη μάχη που υποσχέθηκε… Ο Τσίπρας μέσα σε αυτή τη δίνη δεν άλλαξε τον χάρτη των αξιών του, δεν τάχθηκε υπέρ των ισχυρών, είναι πάντα με την πλευρά των ανθρώπων του μόχθου. Ποιος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επωφελήθηκε προσωπικά; Ποιος απέκτησε χρήματα στην πλάτη του ελληνικού λαού; Αν ξέρετε κάποιον να μου το πείτε. Πρώτη εγώ θα βγω στους δρόμους και θα διαμαρτυρηθώ. Κι όμως φαίνεται ότι η κατάσταση αλλάζει. Φαίνεται ότι οι επιλογές που ακολουθήθηκαν είχαν ένα στόχο: την αποδέσμευση από την επιτροπεία και τον σταδιακό τερματισμό της λιτότητας. Περιμένω ως πολίτης να δω να γίνεται πράξη».
«Ποιος λέει ότι άλλα υποσχέθηκε και άλλα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;» «Αυτό λέει ποιος; Εκείνοι που έσκυβαν το κεφάλι χωρίς να "χάσουν" καθόλου χρόνο, πρόθυμοι σε όλες τις εντολές; Αυτοί που είχαν χρεωθεί για πάντα την αναξιοπρέπεια της υποταγής τους; ...Ο Τσίπρας το οδήγησε μέχρι εκεί που μπορούσε να το πάει, έχοντας συναίσθηση της ευθύνης για ό,τι είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό αλλά και της ευθύνης μπροστά στο διακύβευμα. Γι' αυτό δεν δέχομαι τις κατηγορίες περί προδοσίας και εξαπάτησης. Δεν είχε άλλα στο μυαλό του και άλλα έκανε, δεν είπε ψέματα, δεν οπισθοχώρησε. Πάλεψε να διαχειριστεί μια σκληρή, αμετακίνητη κατάσταση που ορθώθηκε μπροστά του άκρως απειλητική. Και το πήγε ως το όριο που είχε η χώρα μπροστά στην τρομακτική πίεση, τον πνιγμό, την τιμωρία. Είναι περιττό να πω αν συμφωνεί ο Τσίπρας με ό,τι αναγκάστηκε να κάνει, ότι θα ήθελε να κάνει τα πράγματα αλλιώς. Ναι, αγωνίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε έχοντας απόλυτα συναίσθηση της επικίνδυνης κατάστασης. Και στην τελευταία πρόταση συμφωνίας από τους δανειστές, στο εκβιαστικό take it or leave it πάλεψε όσο άντεξε».
Για την άνοδο στην κυβέρνηση: «Η διακυβέρνηση που παρέλαβε δεν ήταν ένα καθαρό ένα άγραφο χαρτί, ώστε να ξεκινήσει από το μηδέν. Το τεφτέρι είχε πολλά χρωστούμενα. Έπρεπε να παζαρέψει, να διαπραγματευτεί πάνω σε αυτά, με άξονα τις αξίες στις οποίες εκλέχτηκε».
Για τους δανειστές:«Μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις "δεν αντέχω άλλο"... Λες και δεν είχες δικαίωμα να αντιστέκεσαι».
Για το δημοψήφισμα του Ιούλη 2015: «Έκανε αυτό που κάθε δημοκράτης, αριστερός πολιτικός θα έκανε: ρώτησε τον λαό που τον εξέλεξε προκειμένου να αντισταθεί "να υπογράψω;" και ο λαός μας απάντησε περήφανα "όχι" παρόλη τη βία εκείνης της κρίσιμης εβδομάδας πριν το δημοψήφισμα, την απίστευτη προπαγάνδα, τότε που το παλιό σύστημα έπαιζε τα ρέστα του (...) Ο Τσίπρας έχοντας ρωτήσει τον ελληνικό λαό στο δημοψήφισμα έφυγε να διαπραγματευτεί ξανά με τους δανειστές μια καλύτερη συμφωνία. Είχε πάρει καθαρή εντολή δικαιότερης συμφωνίας, όχι εντολή ρήξης ή εξόδου από την Ευρώπη ή το ευρώ. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν σαφές "συμφωνείτε με την πρόταση των δανειστών;". Στηριζόμενος στο κρυστάλλινο όχι του ελληνικού λαού επέστρεψε με μια συμφωνία που ήταν μακριά από αυτό που οραματιζόταν αρχικά. Έκανε έναν συμβιβασμό, όχι όμως ταπεινωτικό. Έναν συμβιβασμό που πίστευε ότι είχε προοπτική. Να οδηγήσει τελικά στο τέλος της ηγεμονίας των ισχυρών, στο τέλος της παράλογης λιτότητας».
Για τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015: «Κι έκανε πάλι αυτό που θα έπρεπε να κάνει κάθε αριστερός πολιτικός που σέβεται την ψήφο του λαού του αλλά κυρίως σέβεται τον εαυτό του. Έθεσε ξανά στην κρίση του λαού τις επιλογές του προκαλώντας τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Είπε ξεκάθαρα "στις πρόωρες εκλογές εκλέχθηκα με ένα πρόγραμμα που οραματιζόταν τον άμεσο τερματισμό της ατιμωτικής επιτροπείας. Έδωσα έναν γνήσιο καθαρό αγώνα με όσες δυνάμεις είχα. Αυτά κατάφερα. Ζήτησα τη γνώμη σας στα δύσκολα, στο αδιέξοδο. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν στα χέρια μου δύναμη. Που δυστυχώς υποτιμήθηκε. Αυτή τη συμφωνία έφερα, συμφωνείτε; Συνεχίζουμε μαζί τον αγώνα;"… Σε όσους μοιράστηκαν μαζί την κοινή αγωνία, την κοινή προσδοκία, το κοινό όνειρο», λέω: «Έχω να πω ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν ξέρω τι νόημα έχει αν είχαμε αυτοκτονήσει συλλογικά. Ο πόλεμος έχει πολλές μάχες».
Κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από οργή: «Προσωπικά μιλώντας, τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή - ναι κυριολεκτώ. Πώς είναι δυνατόν να υποτιμήθηκε τόσο η γνώμη ενός λαού από τους ισχυρούς-δυνάστες του; Ποια "δημοκρατία" των ισχυρών μπορεί να αγνοήσει την επιλογή ενός λαού να ακολουθήσει άλλο δρόμο; Θυμηθείτε, το μήνυμα που διαδόθηκε παγκόσμια σαν φλόγα εκείνο το βράδυ της μοιραίας διαπραγμάτευσης: This is a coup...».
«Ερχεται η στιγμή που θα πρέπει να ανακληθούν τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα»: «Αυτό είναι το μεγάλο κόστος, όμως έρχεται η στιγμή που σταδιακά θα πρέπει να ανακληθούν. Δεν γίνεται αλλιώς. Οι παροχές που δόθηκαν αυτές τις ημέρες αποτελούν ένα είδος αντιστάθμισμα σε αυτή τη λαίλαπα. Συμβιβάστηκες για να υπάρχει η χώρα σου».
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία»: «Κι εγώ αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για το αν πρέπει οι δικαστικοί να δηλώνουν πόθεν έσχες ή όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία. Γιατί εξουσία δεν είναι ο υπουργός αλλά ο μηχανισμός. Υπάρχουν άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά που εξυπηρετούν το παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Και περιμένω την κάθαρση».
Ο Τσίπρας δεν πρόδωσε τον λαό: «Τον στήριξα όπως το ένιωθα. Ήξερα ότι αντέχει να αντιταχτεί, ότι θα το παλέψει. Αλλά αυτό που είχε ανάγκη αυτός ήταν η στήριξη του κόσμου. Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλάβει πώς μπορεί να πέρασαν αυτές οι 17 ώρες αφόρητης πίεσης. Είμαι σίγουρη όμως πως όποιος αριστερός πολίτης κι αν ήταν στη θέση του, θα έδινε τη μάχη όσες ώρες κι αν χρειαζόταν. Υπήρχε και ένα ανθρώπινο στοιχείο σε όλο αυτό. Ένας νέος άνθρωπος που βρέθηκε σε αυτή τη θέση τη δεδομένη στιγμή έχοντας το δύσκολο καθήκον να μην προδώσει τον λαό που τον στήριξε. Και δεν τον πρόδωσε. Εκείνον σκέφτηκε, για εκείνον έχασε χρόνο, για εκείνον αναγκάστηκε να δεχτεί μια συμφωνία που δεν την ήθελε έτσι».
«Ενάντια στη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας»: «Όταν πέφτουν στην αντίληψή μου απλώς γελάω Τα μίντια έχουν προδιαγεγραμμένο έναν συγκεκριμένο ρόλο για τη γυναίκα του πρωθυπουργού: Πώς ντύνεται, πώς χτενίζεται κλπ. Βαρετός και πολυπαιγμένος ρόλος… Προτού ακόμα ο Αλέξης βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού είχα την ανάγκη να απομυθοποιήσω απόλυτα την κατάσταση μέσα μου. Εκείνος περπάτησε προσγειωμένος το δρόμο προς την εξουσία, κι εγώ δίπλα του. Νομίζω ότι έδωσα τη συνειδητά τη μάχη ενάντια στην κουτσομπολίστικη δημοσιότητα της κλειδαρότρυπας και την κέρδισα».
Για τη δουλειά στο πανεπιστήμιο: «Προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερη μπορώ στη δουλειά μου. Και κρίνομαι καθημερινά και αυστηρά γι' αυτήν. Μόνο που κριτές μου δεν είναι οι δημοσιογράφοι αλλά ευτυχώς οι συνάδελφοι, οι καθηγητές και οι φοιτητές μου. Η εξέλιξη στο Πανεπιστήμιο γίνεται με βάση κάποια κριτήρια, τις δημοσιεύσεις και το βιογραφικό σου και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις για να ανταποκρίνομαι στα κριτήρια αυτά».
Για τα paradise papers: «Ο κόσμος των παραδείσιων τόπων που αναφέρεστε ανήκει σε διαφορετικό από εμένα αξιακό σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αξαία η απαξίωση του κοινωνικού συνόλου, η προκλητική αγνόησή του, η αποφυγή της νόμιμης φορολόγησης; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αξία η ιδιώτευση, το προσωπικό κέρδος σε βάρος του κοινού καλού και του δίκιου; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται επιτυχία και αριστεία η άποψη "εγώ θα τη βολέψω και οι υπόλοιποι δεν με αφορούν;"».
Εξουσία και λίμπιντο: «Η εξουσία, ακόμα και η αριστερή, χτυπάει σε πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, την εικόνα του εαυτού του, ακόμα και με τη λίμπιντό του. Ο ναρκισσισμός καιροφυλακτεί. Ίσως η ψυχανάλυση να βοηθούσε τους πολιτικούς... Αλλά ποιος αντέχει να συγκρουστεί με το είδωλό του;».
Ποιον θα ήθελα να συναντήσω: «Κάποιον που δεν ζει πια, δεν πρόλαβα να συναντήσω. Τον Φιντέλ Κάστρο».
21°
