Ο conceptual artist Δημήτρης Αντωνίτσης ταξιδεύει στον κόσμο ακολουθώντας τα χνάρια της Τέχνης. Όσο χρόνο του απομένει τον περνά στο σπίτι του στην Εκάλη, τη δική του, προσωπική γκαλερί.
Με λίγα λόγια, πές μας το ιστορικό του σπιτιού.
Βρίσκεται στην Εκάλη και είναι το πατρικό μου σπίτι. Είναι χτισμένο σε οικόπεδο που το βασικότερο χαρακτηριστικό του ήταν τα ψηλά κυπαρίσσια. Ευτυχώς ο αρχιτέκτονας σεβάστηκε ακριβώς αυτό το στοιχείο και έτσι δεν υπήρξαν σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια των οικοδομικών εργασιών. Ο χώρος μου επικοινωνεί απευθείας με τον κήπο, όπου δεν υπάρχουν λουλούδια αλλά διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου. Κήπος μονοχρωματικός και ξεκούραστος και σίγουρα εύκολος στη συντήρηση. Το εσωτερικό έχει στηθεί στην αντίστοιχα απλή ιδέα: ένα μονοχρωματικό κουτί έτοιμο και ικανό να δεχτεί έργα σύγχρονης τέχνης. Τόσο τα δικά μου όσο και συναδέλφων.
Στο σπίτι του Δ.Α. γίνονται απρόσμενοι συνδυασμοί. Έργα τέχνης γνωστών καλλιτεχνών διασκεδάζουν δίπλα σε ευτελή αντικείμενα, όπως το υπέροχο αυτό «καθρεφτέ» ελάφι, αγορασμένο από πανέρι σε παζάρι γύφτων
Πώς είναι να ζεις σ’ ένα σπίτι γεμάτο τέχνη;
Σαν επίσκεψη σε λούνα παρκ. Γνωρίζεις ότι θα φας μαλλί της γριάς, αλλά θα μπεις και στο τρενάκι του τρόμου. Ίσως ταυτόχρονα. Κοινός παρονομαστής, η συγκίνηση.
Ποιοι καλλιτέχνες «ζουν» μαζί σου;
Τα περισσότερα έργα πηγαινοέρχονται. Λίγα είναι τα σταθερά. Μέσα σε αυτά η υπερμεγέθης Μύγα, σχέδιο της Ραλλούς Παναγιώτου, ένα γλυπτό από καουτσούκ και πούρα της Ιωάννας Πανταζοπούλου, ένα ζωγραφικό του Leonid Sokov όπου ο Στάλιν ουρεί παρέα με μια ρώσικη αρκούδα, δύο επιχρυσωμένα τσαλαπατημένα κιγκλιδώματα από τις πορείες του Λος Άντζελες του Aaron Young, ψηφιακά τοπία του Torben Giehler, μια ροζ μπετόβεργα-κρεμάστρα του Franz West και κάποια απούλητα δικά μου αριστουργήματα.
Tο σαλόνι έχει λίγα κομμάτια – εξαιρετική η τραπεζαρία Σαρίδης του ’36, βαμμένη από τον Δ.Α. με βιομηχανική λάκα. Στο επίκεντρο ένας πίνακας του Torben Giehler
Περίγραψέ μας μια καθημερινή μέρα του σπιτιού...
Είναι ένα σπίτι ανοιχτό, είναι «καταφύγιο» για φίλους, υπάρχουν τρία σκυλιά που μπαινοβγαίνουν, γίνονται μαγειρέματα, έντονες συζητήσεις κ.λπ. Το σημαντικότερο είναι ότι μπορώ και συγκεντρώνομαι, να διαβάσω και να οργανώσω τις επόμενες εκθέσεις μου.
Και μια βραδιά πάρτι; Βαριέμαι τα πάρτι, δεν έχω κάνει κανένα στο σπίτι μου μετά το τέλος της εφηβείας. Βέβαια, κάποια τραπεζώματα εξελίσσονται σε αναπάντεχες χορευτικές perfomances συνδαιτυμόνων.
Ακόμη και στην πισίνα η τέχνη καραδοκεί με το πορτρέτο της Κέιτ Μος, προσωπικής του φίλης, σε χαρτόκουτο
Τι δίνει ψυχή σ’ ένα χώρο;
Αποκλειστικά και μόνο ευδιάθετοι φίλοι. Ελάχιστες φορές και ο σωστός φωτισμός.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου στιλ στη διακόσμηση;
Θαυμάζω τα εσωτερικά των υδραίικων αρχοντικών, που ήταν ένα επιτυχημένο μείγμα βενετσιάνικης μεγαλοπρέπειας ανακατεμένη με στοιχεία τουρκερί και χριστιανικής ορθοδοξίας.
Και οι αγαπημένοι σου συνδυασμοί χρωμάτων;
Τα χρώματα τα αφήνω για τα έργα των εικαστικών, που άλλωστε είναι τα πρώτα βιολιά. Οι εσωτερικοί χώροι πρέπει απλά να εκτελούν ήσυχα και αφανή ακομπανιαμέντα.
Η κουζίνα είναι κρυμμένη πίσω από μετακινούμενα πάνελ, που ταυτόχρονα «καδράρουν»τη Μύγα της Ραλλούς Παναγιώτου. Καρέκλες φαγητού, κι αυτές του Σαρίδη
Από πού συνηθίζεις να αγοράζεις έπιπλα για το σπίτι;
Η τακτική μου είναι αυτή του καταληψία. Συνήθως μπουκάρω στα αζήτητα των αποθηκών της οικογένειας ή φίλων. Πολλές φορές μεταποιώ. Έτσι έχω «καταστρέψει» μια τραπεζαρία Σαρίδη του ’36 που είχε η γιαγιά μου, αφού την έβαψα με μεταλλική βαφή αυτοκινήτων. Πρόσφατα χύτευσα δύο πολυθρόνες σε αλουμίνιο με αποσπώμενα καθίσματα από παλιές κουρελούδες για τον κήπο.
Καρέκλα Leventi Boukolique, έργο του Δ.Α. από χυτό αλουμίνιο και υφαντή κουρελού
Ποια θα είναι η επόμενη αγορά σου; Τι σου λείπει;
Μου λείπει πάντα μια ζυγαριά.
Τι δεν θα έβαζες ποτέ στο σπίτι σου;
Επίσης μια ζυγαριά.
Υπάρχει κάτι που μαζεύεις με διάθεση συλλογής (εννοούμε πέρα από τέχνη);
Αυτή τη στιγμή στήνω μια συλλογή με κεντήματα έγκλειστων από τις φυλακές Αίγινας και Τρικάλων. Επίσης, συναγωνίζομαι μια πολύ καλή μου φίλη σε «καραμελωτές» κουβέρτες αργαλειού.
Στην κρεβατοκάμαρα, τοιχογραφία του Tilo Schulz με τη φεμινίστρια καρτούν ηρωίδα της Kiriko Nananan, δίπλα της ο Σταυρός της Μάλτας, έργο του Δ.Α.
Από τα ταξίδια σου στο εξωτερικό φέρνεις πράγματα για το σπίτι;
Μόνο ιδέες και βιβλία, πράγματα σπανίως.
Είσαι καλλιτέχνης. Με τόσο πολλά και δυνατά έργα τριγύρω δεν έρχονται στιγμές που θα ήθελες ένα σπίτι πιο «συμβατικό», με το λουτροκαμπινέ του και τις παντόφλες δίπλα στην αγαπημένη σου φθαρμένη πολυθρόνα;
Είμαι καλλιτέχνης για να ξεπεράσω τις συμβάσεις της ζωής και ίσως της ύπαρξης. Γιατί να θέλω παντόφλα, πιτζάμα και καθισιό; Από όλα αυτά κρατάω το «λουτροκαμπινέ» αλλά με πρόταση επιμελητική: κρεμάω πολλά, μικρά έργα για να μου φτιάχνουν το κέφι σε περίπτωση ζορίσματος.
Οι άνθρωποι κάνουν τα σπίτια ή τα σπίτια τους ανθρώπους;
Νομίζω ο Βίκτωρ Ουγκό είχε πει ότι τα σπίτια μοιάζουν με τους ανθρώπους που τα κατοικούν. Συμφωνώ…
Ποιο είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο του σπιτιού;
Το ψυγείο! Ειλικρινά…
Η είσοδος από το γκαράζ προς το σπίτι.Το εντυπωσιακό έργο είναι της Inez Van Lamsweerde από την καμπάνια του οίκου Balenciaga
Σε περίπτωση σεισμού, ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που θα έπαιρνες μαζί σου για να σωθεί;
Τα Κάπα-Κάπα: Kατοικίδια και Καλεσμένους… με αυτή τη σειρά.
Το μότο σου στη ζωή;
«Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες». Μήτσος Ευθυμιάδης
Στο σαλόνι, έργο του Leonid Sokov με τον Στάλιν να ουρεί μαζί με την Αρκούδα
Ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που έχουν κάνει για το σπίτι σου;
«Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου» από το «Άξιον Εστί» του Ελύτη από φίλο-τσούχτρα…
Αν το σπίτι σου ήταν ταινία ποια θα ήταν;
Ταινία σίγουρα όχι, μάλλον σίριαλ θα ήταν. Ίσως το «Εύθυμες ιστορίες» της ΥΕΝΕΔ, ή μήπως στην ΕΙΡΤ παιζόταν;
Ο Δ.Α. με τον αγαπημένο γέρο Μαμαλούκο, επίσης φιλότεχνος
Κι αν ήταν τραγούδι ποιος θα ήταν ο τίτλος του;
Το μεταπολεμικό «Χθες το βράδυ» της γειτόνισσας Στέλλας Γκρέκα.
23°
