Την αγαπώ. Τη σκέφτομαι όλο τον χειμώνα. Σαν νοσταλγία θέρους. Αν και Θρακιώτης, νιώθω με το νησί μια συγγένεια βαθιά, σε παλιότερα άρθρα μου, αλλά και σ' αυτό, το ξεκαθαρίζω ανανεώνοντας για άλλη μια φορά τον όρκο της σχέσης μας: θεωρώ τη Λήμνο πατρίδα μου. Νιώθω σαν απόδημος, ξενιτεμένος Λημνιός, όπως και τόσοι άλλοι στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη, την Αυστραλία, α, είμαστε πολλοί, είμαστε παντού. Κι είναι σαν να έχουμε έναν όρκο όλοι μας. Οι ορίτζιναλ ξενιτεμένοι Λημνιοί, αλλά και εμείς, τα «προμαζώματα», όπως μας λένε οι γνήσιοι όλους εμάς που δεν είμαστε, αλλά νιώθουμε Λημνιοί ως το κόκαλο. Πως θα μιλάμε συνέχεια για το νησί, θα βοηθάμε και θα προπαγανδίζουμε αυτόν τον μοναδικό, απίθανο, πανέμορφο και φιλόξενο τόπο. Ο οποίος έχει αμέτρητες παραλίες και που εξαιτίας τους θα έπρεπε να εφευρεθεί κι ένας άλλος, ειδικός όρος, πέρα από τα κλισέ όπως «αδαμάντινες», «εξωτικές» ή «μπλεσημαιάτες». Προτείνω την περιγραφική λέξη-έννοια του «Λημνάστερου»: παραλίες πέντε αστέρων.
Φοβερό φαγητό, σε σημείο που συγκρατιέμαι για να μη γράψω τους δέκα λόγους για τους οποίους το «Έννοια Πο'χς» στα Λύχνα είναι το καλύτερο γκουρμέ στέκι του γαλαξία. Και ήπια ανάπτυξη. Κοινώς όχι μεγάλες τουριστικές ξενοδοχειακές μονάδες, ούτε βιλάρες σε καταπατημένους αιγιαλούς, ναι, η Λήμνος επιμένει -μακάρι για πάντα- να κρατά ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Μια στοργή είναι το νησί μας, μια ομορφιά, τοπία καταπράσινα αλλά και κατάξερα, μιας και η χλωρίδα, η πανίδα κι όλο το οικοσύστημά της μπορούν με καταπληκτικές ταχύτητες, όπως εναλλάσσονται τα κάδρα, οι δρόμοι και τα τοπία, να σε διακτινίζουν παντού: Βράχια α λα Κολοράντο, εξοχές α λα Τοσκάνη, χωριουδάκια α λα Μάνη, και Κάστρο Μύρινας α λα Εδιμβούργο, έτσι όπως το θαυμάζω τις νύχτες που λάμπει πίνοντας κοκτέιλ στον «Ίσαλο» του Ρωμέικου Γιαλού.
Παράδεισος. Καμιά φορά, φίλοι αγαπημένοι με κράζουν και με διαολοστέλνουν: «Λέγε, λέγε, και πρόδιδε παντού το μεγαλείο του νησιού, να το μάθουν όλοι, να έρθουν και να το μαγαρίσουν. Να τιγκάρει με τρέντηδες, να πηγαίνουμε στο Costa Costa στη θάλασσα του Θάνου και να μη βρίσκουμε θέση, και Δεκαπενταύγουστο στη Κακαβιώτισσα να έρθει για προσκύνημα ως κι η Σάσα Σταμάτη». Οπότε, ναι, μάλλον πρέπει να το σταματήσω εδώ, αλλά και να δηλώσω: χάλια νησί, παιδιά, χάλια, απαπά, μακριά, πάτε Σκιάθο και Μύκονο, Αμοργό και Πάρο, πού να τρέχετε τώρα και να ρισκάρετε στη Λήμνο! (Ψέματα, ψέματα, αλλά τι να κάνω που μου την πέφτουν οι φανατικοί του τελευταίου παράδεισου και ποιος τους ακούει).
Όμως σαν να ήρθε η ώρα για το pump up the volume, γιατί αυτός είναι κι ο σκοπός τούτου του σημειώματος. Να σας συστήσω το Reborn Festival 2018, μιας και η Νήσος των νήσων πέρα από μαγική, ελληνική, υπέροχη και μοναδική είναι και ηλεκτρονική.
Έξι χρόνια Reborn Festival. Ένα ρέιβ, μια ηλεκτρονική πλατφόρμα-πάρτι και ένα φεστιβάλ που περήφανα σηκώνει όλο το νησί μας στον αέρα. Αγάπη μόνο. Και κάμπινγκ, και γκρουβ, και ρυθμός, και ένα απίστευτο line up τόσα χρόνια, με ντιτζέις από όλον τον κόσμο αλλά και τη χώρα. Που το ονειρεύτηκαν, το έστησαν, το τρέχουν και το οργανώνουν μια ομάδα τρελών και παλαβών με την ηλεκτρονική μουσική ντόπιων παιδιών, που τα συντονίζουν οι «αρχηγοί» Στέργιος Σαλαμούσας, Μιχάλης Τσικόβας και Σάκης Αχιλλαδέλης. Με δύναμη από τον Μούδρο, εκεί στην ανατολική πλευρά του νησιού. Που στα νερά του με κόλπα ζόρικα ο ναύαρχος Κουντουριώτης κάποτε τους νίκησε όλους (τους ξέρεις ποιους) και για άλλη μια χρονιά, στο «Ακρωτήρι» του, το Reborn Festival θα φιλοξενήσει τη μεγάλη γιορτή. Λαός πολύς, έτοιμος να χορέψει έως το ξημέρωμα, καλεσμένοι σπέσιαλ που σύντομα θα ανακοινωθούν.
Δες το βιντεάκι από το περσινό gathering κι ετοιμάσου, αν το καλοκαίρι σε βγάλει στο νησί μας, να ζήσεις το ωραιότερο και μεγαλύτερο ηλεκτρονικό πάρτι του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Από 2 έως και 5 Αυγούστου. Με τέκνο, προγκρέσιβ χάουζ, με κέφι και μια απίστευτη ενέργεια, καθόλου τυχαία. Ο Ήφαιστος και τα σφυριά του άλλωστε εδώ ακόνιζαν τα μέταλλα κι εδώ έφτιαχναν τις πανοπλίες και τα άρματα των γενναίων. Ναι, στη Λήμνο της μυθολογία δενότανε το ατσάλι, κι αυτό θα γίνει και στο Reborn 2018: οι «σφυριές» θα αντιλαλήσουν ως την Ίμπιζα. Και μεταξύ μας: ποια Ίμπιζα; Reborn ρε!
21°
