Το βρετανικό δημοψήφισμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από άλλη μια απόδειξη της παντοδυναμίας της απάτης η οποία, όπως ακριβώς και η πιο στενή της συνεργάτης, η βλακεία, δεν ηττάται ποτέ.
Δεν αναφέρομαι στην απάτη σε βάρος των Βρετανών που εδώ και μέρες αντιδρούν σαν τύποι που τους έριξαν χάπι στο ποτό και συνήλθαν μετά από μέρες για να διαπιστώσουν πως πηδήχτηκαν ταυτόχρονα με τον γκόμενο της αδερφής τους, την αδερφή τους και το καναρίνι της. Αναφέρομαι στη συνεχιζόμενη απάτη σε βάρος των Ελλήνων η οποία –πιθανότατα για να τιμήσει την επέτειο της απόπειρας αυτοκτονίας που αποκαλούμε χαϊδευτικά «δημοψήφισμα»– έλαμψε για άλλη μια φορά, πλάι στην απάτη του Νάιτζελ και του Μπόρις. Των δύο κλόουν που κατάφεραν να κάνουν 17.000.000 ανθρώπους να πιστέψουν πως εκτός από τον γάιδαρο μπορεί να πετάξει και το λιοντάρι. (Βέβαια, ειδικά εμάς, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει και πολύ που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η Βρετανία μπορεί και μόνη της. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν το ίδιο για την Ελλάδα.)
Η απάτη της αλληλεγγύης
Υπάρχουν απατεώνες που είναι πιο προβλέψιμοι και από αποτυχία της εθνικής Αγγλίας σε μεγάλη διοργάνωση. Ό,τι και να συμβεί στον κόσμο, θα φτιάξουν μια φράση με τη λέξη «αλληλεγγύη» και θα την πουλήσουν στο αιωνίως γοητευμένο από αφηρημένες έννoιες και εκφράσεις ακροατήριό τους. Αυτό ακριβώς έκαναν και με το μπρέξιτ. Με το που βγήκαν τα αποτελέσματα, αφού πανηγύρισαν (είτε φανερά, είτε από μέσα τους για να μην καταλάβουμε πόσο πολύ μοιάζουν οι χαρές τους με αυτές των χρυσαυγιτών), έβγαλαν το συμπέρασμα πως «η ψήφος στο μπρέξιτ ήταν μια αντίδραση στο έλλειμμα αλληλεγγύης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Φυσικά, στην πραγματικότητα, οι ψηφοφόροι του μπρέξιτ αντέδρασαν στην πιθανότητα να χρειαστεί να δείξουν οποιαδήποτε αλληλεγγύη, αλλά οι απατεώνες ξέρουν πως τα θύματά τους ποτέ δεν έδωσαν σημασία στην πραγματικότητα και δεν θα το κάνουν τώρα.
Η απάτη της λιτότητας
Μετά την αλληλεγγύη ήρθε και η απάτη των «πολιτικών λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο». Τα πλήθη, τώρα που ο Μανούσος ο Μανουσάκης δεν γυρίζει σίριαλ, γυρεύουν υποκατάστατα συγκίνησης και ενθουσιάζονται πολύ με οποιονδήποτε συνδυασμό των λέξεων «λιτότητα», «Βρυξέλλες» και «Βερολίνο». Νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι –και πρέπει να είναι αρκετοί– που είναι έτοιμοι να χειροκροτήσουν τη φράση «Η λιτότητα που επιβάlλουν οι Βρυξέλλες είναι υπεύθυνη για την ατμοσφαιρική ρύπανση στις χώρες της Κίνας». Με δεδομένο πως όπου υπάρχει πελατεία εμφανίζεται και ένας έμπορος, δεν νομίζω πως θα αργήσουμε να την ακούσουμε.
Φυσικά η λιτότητα της Ευρωπαϊκής της Ένωσης δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την ψήφο σε μια χώρα με ελάχιστη ανεργία και δικό της νόμισμα, αλλά οι απατεώνες δεν φοβούνται. Ξέρουν πως απευθύνονται σε ανθρώπους που θεωρούν καλό γιατρό αυτόν που, την ώρα που βήχουν και φτύνουν αίμα, τους λέει πως δεν έχουν τίποτα. Ξέρουν πως ζουν σε μια χώρα που μεγαλοδημοσιογράφος της κυβερνητικής τηλεόρασης ρωτάει «αν είναι πιθανό η επιστροφή στη στερλίνα να καταστήσει την Ελλάδα ακριβή χώρα για τους Βρετανούς». Και ξέρουν ότι η δύναμη της απάτης είναι αντιστρόφως ανάλογη της προθυμίας των ανθρώπων να ακούσουν την αλήθεια. Και μπράβο τους.
