YOUR VOICE

Σε είδα να περνάς από τη Ναυαρίνου στον Πειραιά, Πέμπτη απόγευμα γύρω στις 18.30. Παρατεταμένο eye contact. Φορούσες ρούχα γυμναστηρίου. Είμαι η κοπέλα με τα γυαλιά και την κοτσίδα. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ.

Σε βλέπω, κάθε όποτε... Με τα μάτια προσπαθώ να σου πω όλα εκείνα που κρατάω μέσα μου. Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική. Δεν θέλω ούτε να σε εκθέσω ούτε να εκτεθώ στο εργασιακό σου περιβάλλον. Το χαμόγελό σου φωτίζει την καρδιά μου. Μακάρι να μπορούσα να σ' το κλέβω και να το παίρνω στην αιωνιότητα. Να το φυλάω σαν να ήταν από κρύσταλλο. Να απομακρύνω τα σκοτάδια σου και να σου προσφέρω νύχτες λευκές. Λευκές σαν την επιδερμίδα σου, που τόσο χαζεύω κάθε όποτε. Έχω τόσα που κρατάω μέσα μου να σου πω, που μια ζωή ολόκληρη δεν φτάνει. Για μία, κάποια, «Ε».

Στην Ιερά Οδό, στο ύψος του Nox, οι διαδρομές μας διασταυρώθηκαν για μια στιγμή. Εσύ, στο αντίθετο ρεύμα, οδηγούσες ένα γκρι Jeep BMW. Εγώ, στην άνοδο προς Ομόνοια, με μια μαύρη Mercedes. Ανταλλάξαμε μια ματιά που κράτησε περισσότερο απ’ όσο επιτρέπει η κίνηση. Ξημερώματα Κυριακής στη 1:00.

Σε βλέπω κάθε μέρα/πρωί και καμιά φορά το βράδυ...και δεν θα μιλήσω ανοιχτά ποτέ για πολλούς λόγους. Ευτυχώς το συνήθισα πια. :)