Το υπέροχο κάθαρμα

Ιανουάριος 1973. Οι απρόσµενες συγκυρίες της ταραγµένης αυτής εποχής, οδηγούν τον γοητευτικό νεαρό, Γρηγόρη Παπαδόπουλο, να καταλήξει από απλός Ανθυπολοχαγός του Πεζικού, ένας κατάσκοπος στο Παρίσι. Για λογαριασµό ποιανού όµως;

Ίντριγκες, προδοσίες, ψέµµατα, ερωτικά παιχνίδια, αλλά και δολοφονίες, εξελίσσουν τον πρωταγωνιστή µας σε έναν αληθινό αντιήρωα, το όνειρο του οποίου για κοινωνική και οικονοµική ανέλιξη, θα γίνει εντέλει εφιάλτης.

Μια απίστευτη περιπέτεια που ξεκινά στους πορτοκαλεώνες του Άργους και εξελίσσεται σε Ελλάδα, Αµερική, Γαλλία, ∆υτική Γερµανία και Αγγλία. Σαν άλλος Τζέι Γκάτσµπυ, ο Γρηγόρης θα πέσει στη µόνη παγίδα που ο ίδιος προσπάθησε να αποφύγει: Να αφήσει µια γυναίκα να τινάξει τα πάντα στον αέρα, το δικό του «πράσινο φως στην άκρη του µόλου»…

Ένα καταιγιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, µε αγωνία, ερωτισµό, ανατροπές και το άρωµα µιας παλιάς, αλλόκοτης εποχής.

Το βιβλίο στην πραγματικότητα ανήκει σε μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία λογοτεχνίας, ξαδερφάκι θα έλεγε κανείς του Αστυνομικού: είναι ένα Κατασκοπικό Μυθιστόρημα. Βλέπε δηλαδή John le Carré και Ian Fleming. Στην Ελλάδα σπάνια βλέπουμε λογοτεχνικές προσπάθειες στο συγκεκριμένο είδος και το γνώρισμα αυτό από μόνο του, κάνει το βιβλίο αρκετά ξεχωριστό.

Aυτό που ενέπνευσε τον συγγραφέα να δημιουργήσει αυτόν τον αλλόκοτο χαρακτήρα, ήταν δυο κλασσικότατα λογοτεχνικά βιβλία, κανένα από τα οποία μάλιστα δε χαρακτηρίζεται ως αστυνομικό βιβλίο. Το ένα ήταν «Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ» του Φιτζέραλντ, γεγονός που το καθιστάται παραπάνω από σαφές μέσα στο βιβλίο, αφού ο Γρηγόρης παθιάζεται με τον εν λόγω δανδή, καταλήγοντας να τον έχει μάλιστα ως πρότυπο! Το δεύτερο ήταν το «Στηβ, το Χαρούμενο Κάθαρμα», του Τσιφόρου. Καταρχάς, ο ίδιος ο συγγραφέας δηλώνει πως πάντα ήθελε να γράψει ένα βιβλίο που να ταξιδεύει τον αναγνώστη σε τόπους μακρινούς, όπως είναι οι περιπέτειες του Στηβ, όπου κάθε κεφάλαιο εξελίσσεται και σε μια διαφορετική πολιτεία κάπου στον κόσμο. Επιπλέον, πέρα από το γεγονός ότι όλη αυτή η “ψευτο-νουάρ” διάθεση του Στηβ ιντριγκάρει πολύ, πάντα ενθουσίαζε τον συγγραφέα η χρήση της λέξης «Κάθαρμα» στον τίτλο ενός βιβλίου.