Όσο και να λέμε εγώ δεν βάζω ταμπέλες ή δεν είμαι ρατσίστρια, νομίζω κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας πρώτα κι έπειτα τους άλλους. Στο διά ταύτα. Πριν ένα μήνα περίπου γνώρισα κάποιον, μέσω διαδικτύου, καθότι και κορίτσι της εποχής. Χωρίς μεγάλη εμπειρία στον τομέα σχέσεων, δεν ξέρω γιατί το τονίζω αυτό, μετά από πολύ καιρό που αποφάσισα να ξαναμπώ στον στίβο του φλερτ –μπανάλ όρος, πού τον θυμήθηκα– μετά από κάνα δυο αποτυχημένες προσπάθειες για σχέση βρήκα αυτό που είχα αποφασίσει ότι θέλω από έναν άνδρα. Τρυφερότητα κι ενδιαφέρον. Βγήκαμε λοιπόν δύο τρεις φορές. Ο άνθρωπος δεν μου είναι αποκρουστικός, αλλά δεν μου έχει έρθει να τον φιλήσω για παράδειγμα. Βέβαια το φιζίκ δεν είναι καθόλου κοντά στα στάνταρντς που είχα πάντα για έναν άνδρα (εδώ κολλάει η εισαγωγή, τώρα καταλαβαίνεις). Μήπως σκέφτομαι βλακωδώς και χάσω θησαυρό; Τα φώτα σας, παρακαλώ...
Υ.Γ. Σημειωτέον δεν μου είναι καθόλου αδιάφορος. Μιλάμε κάθε μέρα, όλη μέρα (τηλέφωνο, μηνύματα, τσατ).
Ε, άμα είναι να χάσετε θησαυρό, κλείστε τα μάτια και κατεβάστε τον μπαμ μπαμ σαν φάρμακο.
Μα είναι δυνατόν; Γκομενικό με το ζόρι; Αφού δεν σας βγαίνει και δεν τον γουστάρετε, πώς θα γίνει δηλαδή; Σας παρακαλώ, αφήστε τις απελπισμένες σκέψεις και τις απονενοημένες κινήσεις. Δεν είναι για μας.
Έχω καταντήσει ντετέκτιβ-ψυχολόγος-εξομολόγος-ανακριτής, για να ανακαλύψω τον πραγματικό εαυτό του αγοριού μου. Για την έλλειψη εμπιστοσύνης φταίνε τόσο δικά μου ψυχολογικά ελλείμματα -φόβος εγκατάλειψης κυρίως– εξαιτίας αδιάφορου πατέρα, όσο και ορισμένες συμπεριφορές του αγοριού μου. Δηλαδή, καυλαντίσματα που ανακάλυψα ότι έκανε στην αρχή της σχέσης και τα οποία απέδωσε σε ανασφάλειες λόγω της μεγαλύτερης σεξουαλικής εμπειρίας που είχα από κείνον – σιγά την εμπειρία, αλλά τέλος πάντων. Πήρε το τηλέφωνο μίας γειτόνισσας για την οποία έλεγε σε φίλους ότι είναι μ..ί, μιλούσε σε φίλους του για μία συμφοιτήτριά του λέγοντας ότι του αρέσει και της πρότεινε τζόκινγκ χωρίς να έχω ιδέα. Επίσης, μαζί με άλλα άτομα και τη συμφοιτήτρια, πήγαν για μπάνιο και για ποδηλατάδα – ενώ εγώ έτρωγα τα λυσσακά μου γιατί την είχα ψυλλιαστεί αλλά με έβγαζε τρελή. Κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να δείχνεται στους φίλους του και να φαίνεται κουλ και αρεστός στο γυναικείο φύλο, πρότεινε ακόμα στους φίλους του επίσκεψη σε πορνείο, «για πλάκα όχι για π...μα». Όταν μιλούσε για μένα στους φίλους του αναφερόταν μόνο στην εμφάνισή μου και όχι στο χαρακτήρα μου. Επειδή δεν μπορούσα να χωνέψω τα παραπάνω και κυρίως για την παραλογία του και τους καβγάδες μας, τον χώρισα. Μετά από μήνες και πολλές προσπάθειές του, τον δέχτηκα πίσω. Μου ’τριψε στη μούρη ένα φάσωμα και μία χαζοσχέση που είχε κάνει, λέγοντας όμως ότι τα έκανε για να με ξεπεράσει και ότι ένιωθε άσχημα την ίδια στιγμή που τα έκανε (αυτό το πιστεύω). Σε εμένα έδειχνε (και δείχνει) μια εντελώς άλλη εικόνα, είναι πολύ ρομαντικός, ευαίσθητος, θέλει να περνάει όσο περισσότερες ώρες και μέρες γίνεται μαζί μου, να μου ανοίγεται, να με φροντίζει, δείχνει να με αγαπάει πραγματικά, κλαίει μπροστά μου –και από χαρά και από λύπη–, με γνώρισε στους γονείς του, ήρθε να γνωρίσει τους δικούς μου, εκτιμά τη γνώμη μου, είναι πάντα προσβάσιμος, είμαι ο πρώτος άνθρωπος που αναζητά στα καλά και στα κακά, και η αγαπημένη του παρέα. Επίσης, έχω πάντα προτεραιότητα σε σχέση με τους φίλους του καθώς και τους γονείς του. Πάλι όμως άφησε ανοιχτό το ρημάδι το Facebook και είδα. Όσο ήμασταν χωρισμένοι με προσέγγισε πριν λήξει οριστικά τη χαζοσχέση που είχε –στην οποία σχέση μίλαγε για μένα και έλεγε ότι δεν με έχει ξεπεράσει (!)–,ενώ μου είχε πει ότι όλα είχαν λήξει προτού με επαναπροσεγγίσει, ότι έλεγε στους φίλους του ότι δεν μπορεί να με ξεπεράσει λόγω της εμφάνισής μου (μόνο σε έναν μίλησε για μένα ως άτομο και όχι μόνο για την πρόσοψη), καθώς και πολλές συζητήσεις για γκόμενες. Και ερωτώ, γιατί έχει δύο πρόσωπα, ένα για τους φίλους και ένα για μένα; Ποιο είναι το αληθινό; Τι να πιστέψω; Φοβάμαι ότι έχει κάνει κι άλλα πράγματα και απλά δεν τα βρήκα. Μίτση
Νομίζω ότι οι περισσότεροι άντρες, ανεξαρτήτως ηλικίας, μόρφωσης, κοινωνικής τάξης και πνευματικής κατάστασης, πουλάνε το ίδιο σενάριο τεστοστερόνης με τους φίλους τους – έχετε προσέξει πώς μπασάρει ο τόνος της φωνής όταν μιλάνε μεταξύ τους; Οπότε γιατί να παίρνουμε προσωπικά το ζόρι τους να αποδείξουν κάτι που στην πραγματικότητα σχετίζεται ελάχιστα με εμάς; Αντί λοιπόν να διυλίζετε την κάθε κίνηση, την κάθε λέξη και την κάθε χαζομάρα του ανασφαλούς αγοριού σας, καλύτερα να σκεφτείτε αν η δική σας ανασφάλεια είναι κάτι που παλεύεται με τέτοιου είδους αγόρια. Αν ναι, μια χαρά. Αν όχι, μοιραία κάποια στιγμή θα ψαχτείτε αλλού.
Υ.Γ. Η προϋπόθεση όλων των παραπάνω είναι βέβαια ότι δεν σας κερατώνει, ε;
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
9°
