Που λες, Μυρτώ, πεινούσα τις προάλλες και λέω, δεν τρώω ένα μαλάκα; Κι, έτσι, έστειλα μήνυμα σε έναν παλιό μεγάλο έρωτά (Π.Μ.Ε.), ενθυμούμενη τα περασμένα και λησμονώντας τις –κατά τ’ άλλα αλησμόνητες– παπάρες του, οι οποίες είχαν οδηγήσει στη διακοπή των διπλωματικών μας σχέσεων εδώ και ενάμιση χρόνο. Και στέλνω, η πτωχή τω πνεύματι αλλά όχι και τη μνήμη, χρόνια πολλά, διότι –σημειωτέον– είχε γενέθλια ο Π.Μ.Ε. Το μήνυμά μου ήταν δωρικό (48 χαρακτήρων), χωρίς ερωτήσεις, πομφόλυγες και φληναφήματα, δίχως μισή μνεία στα παρελθόντα και με μία essence χιούμορ. Το μήνυμά μου έμεινε αναπάντητο. Κι έχω να δηλώσω πως: α) Γιώργο, όσο Leonard Wibberley κι αν διαβάσεις, όσες φορές κι αν ανατριχιάσεις με τη φωνή του Dave Gahan, ήσουν, είσαι και θα είσαι μεγάλος καργιόλης β) πως χαρακτηρίζομαι από μία ακαταγώνιστη ανάγκη να πάρω τηλέφωνο και να βρίσω έναν άνθρωπο που μου απέδειξε πολλάκις επί πέντε και βάλε χρόνια ότι είναι για σφαλιάρες και με προβληματίζω καθώς η έκπληξη-θυμός μου δεν δικαιολογείται δεδομένου αφενός του ότι ο Π.Μ.Ε. διαθέτει βεβαρυμένο παρελθόν και PhD στη μαλακία και αφετέρου του ότι η εγκεφαλική μου δραστηριότητα είναι πιο αναπτυγμένη από ενός δεινοσαύρου και γ) πως η παμμέγιστη Μαλβίνα Κάραλη είπε «άντρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ» κι εγώ, ο προκλητικά αδαής μέρμηγκας, θεώρησα ότι θα τη διαψεύσω. Φιόγκος εν εξάλλω.
Είσαι απλώς θεά.
Από το 2005 έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο που δεν έχουμε πολλά κοινά σημεία αναφοράς αλλά με καταλαβαίνει, με υποστηρίζει και είναι δίπλα μου σε πολύ δύσκολες συναισθηματικές στιγμές. Δυστυχώς για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τον θεωρούσα δεδομένο και τον είχα μία ζέστη, μία κρύο. Τα τελευταία δυο χρόνια αποφασίσαμε, λόγω και των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που είχαμε, να χωρίσουμε. Από τότε κάνουμε συνεχείς επανασυνδέσεις που κρατάνε το πολύ δύο μήνες. Στο ενδιάμεσο εκείνος φλερτάρει με διάφορες στο διαδίκτυο, με τη δικαιολογία ότι είναι μόνο «παιχνίδι» σε περιόδους που εγώ τον απορρίπτω... Αυτή την περίοδο μετά από ένα χωρισμό και μερικές ερωτικές επαφές που είχαμε, σκεφτόμαστε αν πρέπει να κάνουμε μια τελευταία συνειδητή προσπάθεια επανασύνδεσης. Δυστυχώς είχε πρόσφατα ακόμα μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και ενώ με διαβεβαιώνει πως αν τα ξαναβρούμε δεν θα μου δώσει κανένα δικαίωμα αμφιβολίας, εγώ φοβάμαι να τον εμπιστευτώ ξανά. Είναι μια κατάσταση που μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, έχουμε πολύ έντονους χωρισμούς και επανασυνδέσεις με τεράστια συναισθηματική φόρτιση και από τις δύο πλευρές. Ξέρουμε και οι δύο πως τυπικά δεν «πρέπει» να είμαστε μαζί, αλλά δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας. Δεν μπορώ να καταλάβω αν πραγματικά αγαπιόμαστε, αν είναι η συνήθεια των χρόνων ή ακόμα και αν είναι καθαρά εγωιστικό από μέρους μου, επειδή έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι... Ευχαριστώ, Π
Το λέω με αίμα ψυχρό: σκυλοβαριέστε ο ένας τον άλλο τόσο πολύ που, αν μείνετε μόνοι σας χωρίς το μελόδραμα, θα σας ξεκολλήσουν τα σαγόνια από το χασμουρητό.
Υ.Γ. 1 Το αν αγαπιέστε είναι άλλη υπόθεση. Θα το φανερώσει ο χρόνος, αφού σταματήσετε να το παίζετε Ρωμαίος και Ιουλιέτα μόνο και μόνο γιατί φοβάστε να βγείτε εκεί έξω, στο «εχθρικό» άγνωστο.
Υ.Γ. 2 Τι καλά να χωρίσετε και να κερδίσετε τη συγγενική αγάπη σας, αντί να παίρνετε φόρα και να κουτουλάτε συνέχεια στον ίδιο τοίχο κλαίγοντας με πείσμα για το μπαλόνι που σας πήρε ένα άλλο παιδάκι μέσα από τα χέρια σας.
Mυρτώ μου, βοήθεια! Εδώ και 1,5 μήνα έχω σχέση με ένα παιδί με το οποίο δεν ήμουν ερωτευμένη, αν και με γοήτευε πολύ το ενδιαφέρον του. Εκείνος απ’ την πρώτη στιγμή δήλωνε τρελαμένος μαζί μου και δεν σταμάτησε να δείχνει υπομονή και επιμονή για να είμαστε μαζί. Αυτό ήταν κάτι που με κέρδισε και, μαζί με την προτροπή όλων, τα φτιάξαμε. Όσο τον γνώριζα, άρχισα να νιώθω πράγματα γι’ αυτόν και έκανα στην άκρη κάποιες παραξενιές του (όπως το να μη βγαίνω για πότο με τη φίλη που μας γνώρισε, γιατί ως ελεύθερη ψάχνεται και θα παρασύρει και μένα). Τσακωμένοι γι’ αυτό το θέμα πριν μέρες, βγήκα για πότο και γνώρισα ένα παιδί. Ο τρόπος που με προσέγγισε και θυμωμένη καθώς ήμουν με τον άλλον, με οδήγησαν στον να ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Δεν σκεφτόμουν όμως να κάνω κάτι μαζί του και δέχτηκα να πάμε για καφέ, να το ξεκαθαρίσω. Εκεί, όμως, είδα ένα παιδί γλυκό, αυθόρμητο, πολύ κοντά σ’ αυτά που ψάχνω και τόσο διαφορετικό απ’ το φίλο μου, που ήθελα δεν ήθελα τον πρόσεξα. Μια τρυφερή αγκαλιά και ένα φιλί με έκαναν να τον σκέφτομαι, και να δω πως είμαι με έναν άνθρωπο που αγαπώ αλλά ποτέ δεν ερωτεύτηκα. Από την άλλη, πώς να του πω ότι χωρίζουμε αφού ψάχναμε λύση για συμβιβασμό; Και ο άλλος, που θέλει να με ξαναδεί;
Ενώ εσείς δεν θέλετε….
Υ.Γ. Μεγαλύτερη σημασία έχει να πάψετε να παριστάνεται το θύμα και να αναγνωρίσετε μέσα σας τα ρήματα «θέλω» και «πράττω». Τα υπόλοιπα βρίσκονται.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
10°
