Η ανάρτηση του Αντώνη Καφετζόπουλου για τη «βραχεία νοσηλεία» στα νοσοκομεία και τον καρκίνο.
«Της βραχείας…
Στη “γλώσσα” των νοσοκομείων το βρίσκεις. Τμήμα “βραχείας νοσηλείας”, κλινική “βραχείας νοσηλείας”, θάλαμος, προϊσταμένη και τα λοιπά.
Είναι ένας κομψός τρόπος που δηλώνει ότι άνθρωποι έρχονται εκεί, κάθονται/ξαπλώνουν για λίγες ώρες, τους τρυπάνε, «κάνουν θεραπεία» - δηλαδή τους βομβαρδίζουν με βαριά και επικίνδυνα χημικά. Και ύστερα επιστρέφουν στη ζωή τους.
Ζωή που άλλαξε με τρόπους που εμείς οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουμε. Γρυ.
Οι άνθρωποι, δικοί μας ή λιγότερο κοντινοί, ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι που ξοδεύουμε όλη μας τη ζωή να μην σκεφτόμαστε. Σε όλη μας τη ζωή, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ο καρκίνος δεν είναι μια αρρώστια όπως η ευλογιά, η μαλάρια ή το κόβιντ. Είναι περισσότερο κατάσταση. Είναι η γέννηση ενός παρασιτικού οργανισμού μέσα στον οργανισμό. Αντί τα κύτταρα να ακολουθούν το γενετικό σχέδιο του Αντώνη πολλαπλασιάζονται στο δικό τους χαβά. Όγκος. Καρκίνος.
Κάποιοι, προκαλούνται από παθογόνους οργανισμούς ξένους, κάποιοι από περιβαλλοντικούς ή διατροφικούς λόγους, κάποιοι από παράγοντες όπως ακτινοβολίες που αλλοιώνουν το DNA, κάποιοι, από κάποιο “ελαττωματικό” γονίδιο. Γκαντεμιά. Ατυχία.
Σε πείσμα της υποβόσκουσας κοινής πεποίθησης ότι κάπου υπάρχει ή/και κρύβεται “το φάρμακο για τον καρκίνο” ή στη καλύτερη “το ψάχνουν”, τίποτα δεν είναι πιο λάθος. Δε υπάρχει αυτό. Τουλάχιστον όχι πριν - και αν - επινοηθούν τρόποι επιδιόρθωσης του γενετικού κώδικα με στοχευμένους και εξατομικευμένους τρόπους. (Εκεί να δεις ντιμπέιτ που θα ξεσπάσει…)
Υπάρχουν όμως πολλά. Υπάρχουν μέχρι και εμβόλια για κάποιες μορφές, υπάρχει γνώση που μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη, όπως και ειδικές προγνωστικές εξετάσεις για τον ίδιο σκοπό. Κυρίως υπάρχουν θεραπείες. Που στοχεύουν εκεί που έχει ήδη σκάσει η βόμβα.
Οι άνθρωποι λοιπόν που λέγαμε, αυτοί της βραχείας, πρέπει να περάσουν ένα βασανιστικό σχετικά μακρύ χρονικό διάστημα γεμάτο παρενέργειες, πρωτόγνωρες και συχνά ακραίες. Όλο αυτό καπάκι με το ότι ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό που δε θέλουμε να σκεφτόμαστε.
Κανένας από μας τους “έξω” δεν μπορεί να μπει στη θέση τους. Μη ξεγελιέστε από το εγώ σας νομίζοντας ότι συμπάσχετε. Δεν υπάρχει αυτό. Μπορεί να πάσχετε, να ζείτε το δικό σας δράμα αλλά μέχρι εκεί. Το βλέπεις στα πρόσωπα τους εκεί στη “βραχεία”: σοβαρά και στοχαστικά. Ούτε δράματα ούτε ξεσπάσματα. Σαν άγιοι και αγίες του Θεοφίλου.
[Την παρακολουθείς, ξυπνάει χάραμα για δουλειά, βάζει πλυντήρια, διαβάζει, μαγειρεύει, κάνει συμπληρωματικά “ενεσάκια” και πολλά και διάφορα και αναρωτιέσαι αναπόφευκτα: εγώ, στη θέση της; δε θα είχα καταρρεύσει προ πολλού; Όχι;;]
Αν έχω καταλάβει κάτι, είναι ότι οι απέξω το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φανούμε χρήσιμοι.
Να βγάλουμε όσο μπορούμε από καθημερινούς μικρούς μπελάδες από την πλάτη αυτών της βραχείας. Να κάνουμε ότι δουλειές τους δυσκολεύουν και τους ταλαιπωρούν ή τους κάνουν απλώς να πλήττουν. Τα ψώνια, το φαρμακείο, το σκύλο βόλτα, να ζεστάνουμε τη θέση στον καναπέ. Να μαγειρέψω κάτι νόστιμο. Να κάνω πλάκα με θράσος, να πούμε μαζί τις χοντράδες που συνηθίζαμε να λέμε και να ομαλοποιήσουμε όσο παίρνει αυτή τη δύσκολη, άβολη, επώδυνη σωματικά και διαλυτική ψυχικά περίοδο.
Μη γελιέστε τόσο μπορούμε άλλα/και είναι πολύ χρήσιμο. Νομίζω.
Και να θυμόμαστε ότι η πρόοδος που έχει γίνει, ενώ απέχει από την πανάκεια, δεν παύει να είναι συγκλονιστική.
Οι “βραχείες” πιάνουν, οι άνθρωποι επιβιώνουν σε τεράστιους αριθμούς και βρίσκουν, ο καθένας για πάρτη του, το δικό τους μοναδικό δρόμο να επιστρέψουν στις ζωές τους.
Ο καλύτερος τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Να είσαι ο εαυτός σου και να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά.
16°
