Μίλα μου βρώμικα 711

Αγαπημένη μου Μυρτώ, δεν θέλω να σε βάλω στο τριπάκι της ερμηνείας - ανάλυσης-εξήγησης - απορίας, αλλά προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο μαλάκας παραμένει μαλάκας όταν τελικά του δίνεις τη δεύτερη ευκαιρία που ζητούσε σχεδόν γονατιστός και ορκιζόταν ότι θα αλλάξει και θα πολεμήσει τη μαλακία που τον δέρνει. Και τελικά ποιος είναι πιο μαλάκας; Αυτός ή εγώ που τον πίστεψα;

Το σχόλιο που μου έρχεται έχει μια κάποια πολιτική χροιά αλλά ας πάει και το παλιάμπελο: δεν ξέρω ποιος είναι πιο μαλάκας, αυτός που επιστρέφει ελπίζοντας ή ο άλλος που ορκίζεται ότι θα αλλάξει; Και ομολογώ, αν ήξερα την απάντηση, θα γινόμουν υπεύθυνη διαφώτισης σε κάποιο κόμμα και στη συνέχεια θα έβγαινα βουλευτής και μετά υπουργός και μετά πρωθυπουργός και μετά υπεργαλαξιάρχης. Κρίμα, πάω χαμένη, ένα τσακ ήθελα.

Μαζί από τα είκοσι τρία μας, δέκα χρόνια σχέση, έξι γάμος και ένα υπέροχο κοριτσάκι που αποκτήσαμε με πολύ κόπο. Υπάρχει (ή μάλλον υπήρχε) αγάπη και στήριξη, κατανόηση, διάθεση για συζήτηση, συντροφικότητα, ίδιος κώδικας, ίδια αστεία, κοινά όνειρα, όλα ήταν τέλεια. Ήταν. Άλλαξε ξαφνικά ή μήπως έγινε σιγά-σιγά, τόσο σιγά που δεν το παρατήρησα και δεν το πρόσεξα; Δεν ξέρω. Πάντως ό,τι συνέβη μέσα του, δεν το συζήτησε ποτέ μαζί μου. Από εκεί που ήταν ένας ανέμελος και ταυτόχρονα υπεύθυνος άντρας, που χαιρόταν κάθε στιγμή μαζί μας, που σχεδίαζε ταξιδάκια κι εκδρομές με την πρώτη ευκαιρία, που έδειχνε ευτυχισμένος με τις μικρές στιγμές και τις προοπτικές μας, μεταμορφώθηκε σε κάποιον που δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω. Έγινε φιλοχρήματος. Ανικανοποίητος. Νευρικός. Όλη την ώρα ασχολείται με το πόσα βγάζει ο ένας κι ο άλλος, ποιος έχει καλύτερο αμάξι, φουσκωτό, βίλα ή ξέρω γω τι άλλο, ενώ μιλάει άσχημα για όσους πιστεύει ότι τα έχουν καταφέρει καλύτερα από εκείνον. Σα να μην τον χωράει το σπίτι μας, η οικογένειά μας, σα να είμαστε η κόρη μου κι εγώ εμπόδιο γι’ αυτά που θέλει να πετύχει, σα να τον ενοχλούν οι ευθύνες του σπιτιού. Λείπει όσο περισσότερο μπορεί και όταν επιτέλους έρχεται σπίτι αργά το βράδυ έχει συνέχεια μούτρα και προκαλεί καβγάδες. Πριν από δυο μέρες, σε ένα τέτοιο καβγά, λίγο πολύ με είπε γριά, μου πέταξε κατάμουτρα ότι τον πνίγω και τον κουράζω, ότι μετάνιωσε που μπλέχτηκε στα βάσανα από τόσο νωρίς και αν τον παραζορίσω θα τα μαζέψει και θα φύγει. Υποψιάζομαι ότι τα ’χει μπλέξει με τη μεγάλη κόρη του αφεντικού του που δουλεύει εκεί, στην εταιρεία του πατέρα της. Τι έπαθε, Μυρτώ μου, γιατί άλλαξε τόσο πολύ;

Μάλλον έπαθε Ανάπτυξη. Βλέπει τις ευκαιρίες να περνάνε από μπροστά του, τις νέες επιχειρήσεις να ανθούν, τους συνομήλικούς του να προοδεύουν, να ψωνίζουν φουσκωτά, να πίνουν κοκτεϊλάρες με γκομενάκια, ε τον παρέσυρε και το εκλογικό αποτέλεσμα και σου λέει πάει, καταστράφηκα, η Ελλάδα θα αριστεύσει, θα γίνει Ντουμπάι, θα ανοίξουνε καζίνα, ξενοδοχειάρες, οι τράπεζες θα γεμίσουν χρήμα, όλοι θα ξαναγίνουν πλούσιοι κι εγώ θα κάθομαι μια ζωή στο δυάρι με γυναίκα και παιδί και τρεις κι εξήντα. Ε και του τη βάρεσε. Ή απλώς βρήκε τον –κομπλεξικό– εαυτό του. Και απελευθερώθηκε.

Υ.Γ. 1 Υπάρχει πάντα και η εκδοχή της middle age crisis που χτυπάει τους άντρες στα νευραλγικής σημασίας θέματα, όπως λ.χ. το καριερικό και το πηδηχτικό – ποιος είμαι, τι κατάφερα, πόσο μετράω, πόσο μου σηκώνεται, για πόσο θα μου σηκώνεται κλπ.

Υ.Γ. 2 Στη θέση σας θα έκανα ένα μεγάλο δώρο στον εαυτό μου: θα ζητούσα τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας προτού ρίξω στον ανώριμο άντρα της ζωής μου (;;;) κάνα γαμοσταυρίδι και τον στείλω μακριά, πολύ μακριά από τις σκοτούρες και τα βάσανα, κάπου στο διάολο κι ακόμα παραπέρα.

Μυρτώ, έπαθα μεγάλη νίλα, γνώρισα ωραίο τυπάκι με χιούμορ και σεξαπίλ, εννοείται πως τον καψουρεύτηκα τρελά και πήγα παρακάτω στο τρίτο ραντεβού αλλά όταν φτάσαμε στο μοιραίο και με έγδυσε, έπαθε μικρό κοκομπλόκο επειδή με είδε γυαλί, περιποιημένη (you know) και αποτριχωμένη σχεδόν τελείως εκεί κάτω (καλά έχω αφήσει το κατιτίς μου). Του αρέσει λέει η τρίχα στη γυναίκα, αλλιώς δεν μπορεί, του φαίνεται σα να πηγαίνει με μωρό! Το θέμα, Μυρτώ μου, είναι πως εγώ έχω κάνει λέιζερ και δεν ξαναβγαίνει τίποτα! Ρε τι πάθαμε!

Εμφύτευση. Άμεσα. Γαμώ τις μόδες μου, γαμώ.

Υ.Γ. Επειδή λαμβάνω κι άλλα γράμματα διαμαρτυρίας και απόγνωσης για το συγκεκριμένο πρόβλημα θα ήθελα να παρακαλέσω τους ινφλουένσερς όλων των τάσεων να συσπειρωθούν μαζικά και δυναμικά σε μία προσπάθεια στήριξης και διατήρησης της μόδας που μας ώθησε να μετατραπούμε σύσσωμες σε φαλακρά βουνά διότι επιστροφή από το φαλακρό βουνό δεν υπάρχει. Και τέλος πάντων, ας μείνουμε σταθεροί μια φορά σε κάτι, ασταδιάλα, χώρια η περιουσία που χώσαμε στους λεϊζεράδες για δέρμα βελούδο.

Μυρτώ μου, πες μου κι εσύ, προηγείται η οικογένεια ή ο έρωτας; Και αν ο έρωτας τελειώσει κάποτε πώς αντέχεται η ρήξη με την οικογένεια – που στα ’λεγε από πριν πως δεν θα κρατήσει; Απελπισία.

Αν η οικογένεια προκαλεί ρήξη επειδή κάποιο μέλος της διαφοροποιήθηκε, είναι κάπως, πώς να το πω δεν ξέρω. Κοψαρχίδω; Ευνουχίστρια; Φτερουγοπριονίστρια;

Ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά... και στα fm! Το «Μίλα μου βρώμικα» κάνει τα ερωτικά σας θέματα να ακούγονται σαν παθιάρικο τραγούδι στο Athens Voice Radio 102.5