Athens Voices 695

«Καριόλη, θα είναι πάντα η πριγκίπισσά μου». 
(Σύνθημα σε τοίχο του 52oυ σχολείου Κολωνού)

Μεσήλικη κυρία στο λεωφορείο μιλάει δυνατά για την εγγονή της που –απ’ όσο καταλαβαίνουμε– μάλλον παίζει πιάνο:
«Μα πότε θα της το πάρουν επιτέλους αυτό το πιάνο, θα μπει στην κλιμακτήριο η Ντίνα πια… Ναι, το ξέρω ότι είναι ακόμα πέμπτη δημοτικού. Αλλά περνάνε τα χρόνια, τι νομίζεις;…»
(Γραμμή 550 προς Κηφισιά, Τετάρτη απόγευμα)

-Πάλι σκάβουν εδώ. Τι σκάβουν;
-Νομίζω περνάνε φυτικές ίνες.
(Ηλικιωμένες κυρίες προσπαθούν να διασχίσουν την Ιπποκράτους όπου γίνονται έργα. 
Δευτέρα πρωί.)

Ηλικιωμένη κυρία μονολογεί, λίγο πριν αρχίσει φιλολογική βραδιά:
-Για να δούμε. Τώρα πρέπει να κάνω το τηλέφωνό μου να μη χτυπάει… Χμμ, ναι… Λοιπόν. Ρυθμίσεις… Χμμμ, ναι… Αυτό είναι! Πάμε τώρα να δούμε, δονείται ή δεν δονείται;…

…Μετά από αρκετή ώρα:
-Α, να ’το! Το βρήκα! Μάλλον.
(Koλωνάκι, Δευτέρα βράδυ)

Μεσήλικες κύριοι συζητούν σε μπαρ.
-Εσύ την ήξερες την Αριάνα Γκράντε;
-Ναι ρε, εσύ δεν την ήξερες;
-Εγώ νόμιζα ήταν γραμματοσειρά.
(Κολοκοτρώνη, απόγευμα Πέμπτης)