Γεια σου, Μυρτώ. Διαβάζω συστηματικά τη στήλη σου. Πολλές είναι οι φορές που μου φτιάχνεις τη διάθεσηκαι έχω ένα χαζό χαμόγελο πρωινιάτικα. Σήμερα είπα να σου γράψω δυο λόγια. Είμαι 34 ετών, πολύ εμφανίσιμος (κατά τους άλλους), πετυχημένος επαγγελματικά, ευκατάστατος, με πολύ κόσμο τριγύρω μου, λίγοι οι φίλοι πολλοί οι γνωστοί. Λίγοι ξέρουν ότι είμαι gay και ακόμη λιγότεροι αυτοί που ξέρουν πως ποτέ δεν έχω δοκιμάσει με γυναίκα. (Γιατί άλλωστε; Για να την ταλαιπωρήσω;) Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ σουξέ στις γυναίκες, κοινώς μου την πέφτουν… αλλά μένει εκεί πάντα. Ανάμεσα στις γυναίκες της ζωής μου είναι μία, που είναι φίλη καλή, έχουμε δέσει πολύ εδώ και δυο χρόνια τώρα (αν και γνωριζόμαστε 7). Της έχω πει διάφορες χαζομάρες για την ερωτική μου ζωή, ότι κάτι έπαιζε κάποτε και διάφορα ψεματάκια για να κρύψω την αλήθεια. Θα ’θελα πολύ να μπορούσα να της έλεγα την αλήθεια για μένα. Σκέφτομαι, όμως, πως μάλλον θα τη χάσω μιας και μου ’χει εμπιστευθεί την ψυχούλα της και εγώ της έχω πει παπαριές! Τώρα, θα μου πεις, «αγόρι μου, ας πρόσεχες» ή «πάρε το ρίσκο να ’σαι ειλικρινής κι ας τη χάσεις». Δεν ξέρω τι να κάνω. Προς το παρόν κάνω γαργάρα την πραγματική ερωτική μου ταυτότητα. Φιλιά.
-Ηλίας
Eίσαστε κολλητοί εδώ και δύο χρόνια, δεν σας έχει δει ποτέ με γυναίκα και δεν το έχει πάρει χαμπάρι; Ελάτε, καλέ. Βάζω στοίχημα το όμορφο και έξυπνο κεφάλι μου πως όταν της το πείτε θα σας χαμογελάσει με κατανόηση και θα σας απαντήσει «το είχα καταλάβει, αλλά περίμενα να μου το πεις».
Υ.Γ. Ξεκολλήστε. Την αλήθεια μας τη λέμε όταν είμαστε έτοιμοι και νιώθουμε άνετα. Και οι φίλοι μας είναι φίλοι μας γιατί ξέρουν να μας περιμένουν.
»Συντρόφισσα Μυρτώ, καλημέρα. Είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα της «κρίσης» τελικά; Ή μας δουλεύουν για άλλη μια φορά; Μπορούμε να σκεφτούμε κάτι θετικό μέσα σ’ όλη αυτή τη μιζέρια που εμμέσως πλην σαφώς μας επιβάλλεται ποικιλοτρόπως; Υπάρχει θετική πλευρά; Ίσως να είναι η ίδια η στέρηση, κάτι που έχουμε υποτιμήσει και συνακόλουθα αδικήσει κατάφωρα ως κατάσταση (ίσως γιατί δεν την έχουμε ζήσει στο πετσί μας – σε αντίθεση με τους ταλαίπωρους παλιότερους Έλληνες). Η «Αγία Φτώχεια» χτυπά επιτέλους την πόρτα μας! Τέρμα η πλασματική χλιδή, το υλιστικό μας κόλλημα, η χυδαία ματαιοδοξία, η αποθέωση της υποκουλτούρας και του ανούσιου/άλογου ξοδέματος. Όταν στερείσαι είσαι πιο δημιουργικός, περισσότερο προσηλωμένος στο στόχο (που είναι η εσωτερική σου εξέλιξη και οπωσδήποτε ΟΧΙ το χρήμα!). Χαρείτε, λοιπόν, αδέλφια με τις περικοπές, τις μειώσεις και τις λοιπές παπαριές που μας επιβάλλονται. Για το καλό μας γίνονται. Για να νιώσουμε ξανά «άνθρωποι». Πατριώτες. Έλληνες. Να αποδείξουμε στους κακούς σκεπτικιστές κουτόφραγκους ότι η πατρίδα –τους αρέσει, δεν τους αρέσει!– ποτέ δεν πεθαίνει!
Υ.Γ. Είδατε, βρε, πόσο φροντίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες –εκτός από τη φουσκωμένη τσέπη τους– και τη συνολική μας διανοητική εξέλιξη ως λαού;
Σφάλλετε, αγαπητέ. Αποκαλείτε «συντρόφισσα» ένα γουρούνι της κατανάλωσης. Στέλνετε γράμμα στη στήλη που εξελίσσεται εσωτερικά ακουμπώντας τα στα Hondos Center και στις διαδικτυακές μπουτίκ ανά τον κόσμο. Ελπίζω να κάνετε χιούμορ, διότι η χυδαία ματαιοδοξία είναι το φόρτε μου.
»Καλημέρα Μυρτώ, είμαι πειραγμένος. Μη νομίζεις, έχω ξεχάσει και τους μπάφους. Γι’ αυτό μπορεί και να λαλήσω. Σαν τον πετεινό που άκουσα χθες στη νέα μου γειτονιά. Φταίει ο τρόμος για το κονκλάβιο. Φοριέται πολύ αυτός ο όρος τελευταία. Τρόμος για τους επιστήμονες-χειρούργους που συντάσσουν διαγνώσεις για ξένο σώμα. Εγώ δεν διαθέτω αυτή τη δεξιότητα. Πρόκειται για μοιραία παρεξήγηση. Μάλλον μια κλίση για καφετζού έχω. Ίσως πρέπει να την εκμεταλλευτώ, μπας και βγάλω κάνα φράγκο. Ανάμεσα, λοιπόν, σε μια αποτυχημένη/ανορθόγραφη ψηφιακή εγχείρηση μυαλού και καρδιάς (συνοδευόμενη από τα απαραίτητα, κοινόχρηστα και μη, μπουγαδόνερα/απόνερα) και στη μεταφορά σκόνης και λάσπης, ο ασθενής απεβίωσε. Ο αθώος, δηλαδή, όμορφος και τριχωτός τετράποδος συγκάτοικός μου. Μήπως είναι ώρα να φορέσω τη μάσκα του; Και ν’ αρχίσω να τσιμπολογάω κροκέτες; Ο Γιατρός πού είναι; -Doc Χάλι-Νταίη Rossini aka black panther
Όχι. Είναι ώρα να κάνετε υπομονή. Υπομονή και εγκαρτέρηση. Σας στέλνω ζεστασιά.
»Μυρτώ, μια μεγάλη χάρη! Μπορείς να μου στείλεις το τηλέφωνο ή το mail του Στάθη; Κι αν τώρα αναρωτιέσαι «ποια είσαι εσύ; Στάθης... Στάθης... μπα, δε μου λέει κάτι!», μιλάω για τον τύπο με το τελευταίο letter που υπάρχει στη στήλη σου και που τον πέρασες για αγρότη! Εγώ... είμαι αυτή που ψάχνει...
7°
