Με (όχι και τόσο μεγάλη) έκπληξη διαβάζω σχόλια και άρθρα που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα κορίτσια που συμμετέχουν στο Νεξτ το Τοπ το Μόντελ από την κριτική επιτροπή της εκπομπής. Δεκάδες πονόψυχοι συμπολίτες θλίβονται ή οργίζονται για τη σκληρή κριτική που δέχεται η εμφάνιση των μοντέλων (εκεί φτάσαμε, να κρίνουν μοντέλα για την εμφάνισή τους) και κάπου διάβασα ότι η κριτική επιτροπή τις αντιμετωπίζει σαν ένα κομμάτι κρέας. Πάρτε το «κρέας», προσθέστε λίγο «σεξισμό» που κολλάει παντού και βάλτε και μπόλικη απ’ την ολοκαίνουργια μόδα του body του shaming. Στη συνέχεια σκεφτείτε ότι έχουμε να κάνουμε με ευαίσθητους ανθρώπους που δεν ανέχονται την καταπίεση κανενός συνανθρώπου τους. Και μετά επιστρέψτε στη γεμάτη προβλήματα πραγματικότητα. Προβλήματα όπως αυτό που συνοδεύει κάθε σταυροφορία πολιτικής ορθότητας και περιγράφεται με δύο λέξεις: τη λέξη υπερβολή και τη λέξη υποκρισία.
Δεν θυμάμαι ιδιαίτερη ευαισθησία στην κριτική σε ανθρώπους χωρίς ταλέντο, φωνή και ακοή που δηλώνουν συμμετοχή σε κάποιο τραγουδιστικό ριάλιτι. Αντιθέτως γελάμε με τα φάλτσα, κατανοούμε τα φαρμακερά σχόλια των κριτών και απολαμβάνουμε τα βίντεό τους στο γιου το τιούμπ. Και όλα αυτά χρόνια μετά τη μέρα που είχαν την κακή ιδέα να δοκιμάσουν την τύχη τους εκεί που δεν έχουν καμία τύχη.
Δεν θυμάμαι άρθρα γεμάτα οργή για τον χαβαλέ που γίνεται με όλους αυτούς τους συμπολίτες που αποφασίζουν (για κακή δική τους τύχη και για καλή δική μας) να εκδώσουν τις ποιητικές τους ανησυχίες ενώ η ποίησή τους είναι σαν κωμικό στερεότυπο ελληνικού σίριαλ. Το ίδιο, δυσκολεύομαι να θυμηθώ ευαισθησία στην κριτική σε άλλους συμπολίτες που καταπιάνονται με άλλες τέχνες στις οποίες το ταλέντο τους είναι όσο του Κώστα του Σημίτη στο ράγκμπι.
Δεν θυμάμαι δακρύβρεχτα άρθρα για την σκληρή αντιμετώπιση που έχουν οι ποδοσφαιριστές που δεν τα πολυκαταφέρνουν στο γρασίδι. Σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ψυχοπονιάρικα ποστ για ανθρώπους που εκθέτουν την άποψη και τη σκέψη τους δημόσια και κρίνονται σκληρά και για τη μία και για την άλλη.
Μπορείς να πεις έναν τραγουδιστή φάλτσο και κουφό, μπορείς να πεις έναν ποιητή «Φανφάρα», μπορείς να πεις έναν ηθοποιό κομοδίνο, μπορείς να πεις έναν ποδοσφαιριστή κουτσάλογο, μπορείς να πεις έναν τυχαίο τύπο στο facebook αφελή, αλλά ουαί και αλίμονο αν τολμήσεις να πεις μια υποψήφια μοντέλα χοντρή ή αν πεις ότι οι πλαστικές της την έχουν κάνει να μοιάζει με τον Ρόκι μετά τον αγώνα με τον Ντράγκο.
Καταλαβαίνω πόσο άσχημο μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο που δεν προβάλλει το σώμα του να το κρίνεις. Είναι κυρίως άσχημο για σένα που το κάνεις και γίνεσαι μαλάκας. Καταλαβαίνω τις διαμαρτυρίες και την οργή που μπορεί να προκαλέσει ο ηλίθιος που θα πει σε μια τραγουδίστρια ότι δεν μπορεί να την ακούσει γιατί έχει μεγάλη μύτη. Καταλαβαίνω πόσο βλακώδης είναι η κριτική σε έναν συγγραφέα για το πόσο αλλήθωρος είναι. Αλλά, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πρόβλημα να κρίνεις (ακόμα και αυστηρά) το σώμα ενός ανθρώπου που ζητά να δώσεις προσοχή -είτε για επαγγελματικούς λόγους είτε από καθαρή ματαιοδοξία- στο σώμα του. Εδώ δεν μιλάμε για κομπλεξικό κράξιμο σε ανυποψίαστους λουόμενους ή για μαθητές που ο σωματότυπός τους είναι η αφορμή να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη οι τραμπούκοι του σχολείου. Μιλάμε για ανθρώπους που πασχίζουν να κάνουν καριέρα ή εντύπωση ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ.
Η ανάγκη να προστατεύσουμε τους πιο αδύναμους από τους κομπλεξικούς τραμπούκους υπάρχει. Καλό, όμως, είναι να μη γίνει η ανάγκη αυτή αιτία να φτιάξουμε ένα δόγμα το οποίο θα τη γελοιοποιεί. Καλό είναι να καταλάβουμε ότι άλλο είναι να περπατάω στο δρόμο και κάποιος να μου φωνάξει «πού πα ρε τάπα» (το πιο πιθανό είναι να πηγαίνω στη μάνα του) και άλλο να θέλω να παίξω σε ομάδα μπάσκετ και να ενοχληθώ επειδή θα μου πουν ότι είμαι πολύ κοντός για να το κάνω.
Εκτός αν το παλαβό ταμπού σύμφωνα με το οποίο δεν πρέπει να κρίνουμε τους επαγγελματίες (ή όσους θέλουν να γίνουν) της εμφάνισης για την εμφάνισή τους είναι ένας (πολύ υποκριτικός) τρόπος να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Εκτός αν η διαμαρτυρία για κάθε μοντέλο που κρίνεται για το σώμα του είναι μια καμουφλαρισμένη διαμαρτυρία για την κριτική που μπορεί να δεχτεί το δικό μας σώμα. Αλλά αυτό είναι σα να ενοχλούμαστε από την σκληρή κριτική σε ένα εστιατόριο επειδή κατά βάθος φοβόμαστε μήπως κριθεί αυστηρά και η δική μας μαγειρική. Σα να ενοχλούμαστε για την κριτική στο πνεύμα καπ... ζητώ συγγνώμη... βγήκα εκτός θέματος. Ξέχασα ότι ποτέ κανείς δεν έχει ευαισθητοποιηθεί για αυστηρή κριτική στο πνεύμα. Ξέχασα ότι το πνεύμα το έχουμε έτσι κι αλλιώς χεσμένο και ότι για το σώμα είναι που δεν σηκώνουμε κουβέντα. Και μπράβο μας.
9°
