(Περίληψη προηγουμένου: Ο κουμπάρος φιλήθηκε με την Αννούλα από τη Μολδαβία αλλά δεν ήξερε αν θα πρέπει να προχωρήσει μαζί της)
Μόλις είχε βραδιάσει, καθόμασταν στην Αδριανού στο Μοναστηράκι, πίναμε ούζο και χαζεύαμε τις περαστικές. Η μια φορούσε σορτσάκι, η άλλη φανελάκι μέχρι τον αφαλό, η άλλη ψηλά πέδιλα, της παράλλης η φούστα ήτανε κοντή κι εμάς μας αρέσανε όλες και ο κουμπάρος αναρωτιότανε πότε θα του κάτσει καμιά καλή. Μετά είχαμε τον εξής διάλογο:
Μπάμπης: «Αφού παίζει η Αννούλα, ρε μαλάκα. 20 χρονών, τι άλλο θέλεις; Και για να σε φιλήσει, πάει να πει ότι της αρέσεις»
Κουμπάρος: «Ναι ρε, αλλά αφού σου είπα. Η Αννούλα είναι μικρό κορίτσι. Θέλει ρομάντζο. Να την παίρνει κάποιος χεράκι-χεράκι, να της λέει γλυκόλογα, να μιλάνε όλη μέρα στο τηλέφωνο και τέτοια. Δεν θέλω να την κοροϊδεύω για να γίνουνε μια δυο φάσεις»
Μπάμπης: «Τι να την κοροϊδεύεις ρε; Θα τη βγάζεις για κάνα καφεδάκι, για κάνα ποτάκι, για κάνα φαγητό, για μπάνιο, καμιά βόλτα, τέτοια πράγματα. Κι αν δεν είσαι εσύ, θα είναι κάνας άλλος που θα είναι και μαλάκας»
Μπάμπης: «Ναι ρε, εκτός κι αν δεν σου αρέσει και πολύ»
Κουμπάρος: «Ε, η αλήθεια είναι ότι δεν τρελάθηκα κιόλας…»
Αυτή ήταν η εξήγηση, λοιπόν.
Στο μεταξύ, καθώς τα τηλέφωνα που είχε πάρει από το γραφείο γνωριμιών είχανε τελειώσει, ο κουμπάρος άρχισε πάλι να μπαίνει στα τσατ. Πλέον το είχε μάθει το κόλπο και μετά τις πρώτες κουβέντες ζητούσε τηλέφωνο «για να μιλήσουμε σαν άνθρωποι». Ήταν η Μαριλένα που του το έδωσε. Ζούσε μόνη στην άλλη άκρη της Αθήνας, με καταγωγή κάπου από τη βόρεια Ελλάδα. Του έλεγε ότι είχε βγει με διάφορους τύπους από το τσατ, αλλά ένας της άρεσε πολύ. Το κακό με εκείνο τον τύπο ήταν που της μιλούσε συνέχεια για την πρώην του, μια φορά είχε βάλει και τα κλάματα. Επίσης, της έλεγε ότι ήταν πολύ άτυχος που δεν μπορούσε να κερδίσει το λαχείο. Αν είχε κερδίσει, όλος ο κόσμος θα τον σεβόταν, ενώ και η πρώην δεν θα τον είχε αφήσει. Της Μαριλένας της έκανε εντύπωση που ο κουμπάρος συναντούσε πότε-πότε την πρώην του, στο φιλικό. Την πρώην κοπέλα του, δηλαδή, γιατί την ιστορία που παντρεύτηκε την παρέκαμψε. Αργά το βράδυ πήρε να με ενημερώσει: «Έλα ρε μαλάκα, θα βγούμε αύριο. Άντε να δούμε τι φρούτο είναι κι αυτό».
Είχανε δώσει ραντεβού στις 9 στο μετρό Ακροπόλεως και ο κουμπάρος είχε φτάσει πάρα δέκα. Με πήρε τηλέφωνο και ακολούθησε η γνωστή ιστορία: «Λες ρε μαλάκα να είναι κάνας κροκόδειλος;» «Θέλεις να σε πάρω σε κάνα μισάωρο τηλέφωνο, αν είναι να προφασιστείς επείγουσα δουλειά και να την κοπανήσεις;» «Άσε, αφού μπήκα στο χορό, θα χορέψω. Το πολύ-πολύ θα πιω ένα καφεδάκι και θα φύγω. Μόνο που βλέπω ένα σωρό ωραία κοριτσάκια τριγύρω και φοβάμαι μην κυκλοφορώ με κάνα τέρας». Λίγα λεπτά μετά, είδε μια κοπέλα στην άλλη άκρη. Φορούσε φόρεμα, λεπτή, με μακριά μαλλιά. Ήταν η Μαριλένα.
Την πλησίασε αμήχανα και παρατήρησε ότι είχε μακρύ πρόσωπο. Σωματικώς του άρεσε, φορούσε κι ένα φόρεμα που τόνιζε το πλούσιο στήθος της, όμως το πρόσωπό της εξακολουθούσε να είναι μακρύ. Με τη σιγουριά ότι εκείνος θα της άρεσε οπωσδήποτε και ότι αυτό που απέμενε ήταν να σκεφτεί και να καταλήξει αν θα έκανε καμιά φάση μαζί της, ίσως μετά από 4-5 ούζα, έκατσαν στον Βρετό, στην Πλάκα. Ήταν νωρίς και δεν είχε κόσμο και ο κουμπάρος αφαιρέθηκε στιγμιαία κοιτώντας μια ψιλόλιγνη τουρίστρια, μάλλον Ρωσίδα. Παρήγγειλαν, είπαν δυο μαλακίες, κι εκείνη του είπε: «Να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν είσαι ο τύπος μου…»
