Γύρισε και με κοίταξε σα να ήμουν βιαστής. Ήταν από τις ημέρες που ο οδηγός δεν άνοιγε την πόρτα γιατί δεν χωρούσαν άλλοι και ο συνωστισμός με είχε κολλήσει πίσω από μια γυναίκα γύρω στα 65. Παχουλή, με μαύρα ρούχα, κοντοκουρεμένα μαλλιά, επαρχιακή φυσιογνωμία. Κρατιόμουν από τη χειρολαβή και σε κάθε φρενάρισμα πηγαίναμε όλοι πέρα δώθε – κι εγώ κολλημένος σα βεντούζα από πίσω της, μπρος – πίσω, μπρος – πίσω.
Η πάνω τούφα του κεφαλιού της σχεδόν εφαπτόταν στο σαγόνι μου και η γυναίκα γύρναγε κάθε λίγο και μου έριχνε δολοφονικά βλέμματα κι εγώ ίδρωνα και κοκκίνιζα και μου ’ρχότανε να της πω «τι κοιτάς κυρά μου, αν ήθελα να κάνω κολλητήρι σε σένα θα ’κανα;» και παρακάλαγα από μέσα μου μην αρχίσει να φωνάζει «ανώμαλος, πιάστε τον ανώμαλο!» και άντε να εξηγήσεις μετά.
Κοιτούσα τριγύρω μήπως είχε πάρει χαμπάρι κανείς το δράμα μου, αναζητούσα μια συμπαράσταση εν όψει του δημόσιου εξευτελισμού, η τούφα της μού γαργάλαγε το πρόσωπο, η γυναίκα έμοιαζε βόμβα έτοιμη να εκραγεί κι έβλεπα μπροστά μου τα πρωτοσέλιδα: «Σάτυρος λιντσαρίστηκε μέσα σε λεωφορείο των Αθηνών, από το αγριεμένο πλήθος».
Κατέβηκα στην άλλη στάση, άναψα ένα τσιγάρο, και ήρθα στη δουλειά με τα πόδια.
17°
