(Περίληψη προηγουμένου: Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο κουμπάρος έφτασε στο σημείο να πιστέψει ότι οι αλλοδαπές είναι πιο τρελές από τις Ελληνίδες, αλλά το Μαράκι, μια γνωριμία από το τσατ, τον διέψευσε πανηγυρικά)
Απογοητευμένος από τις τελευταίες του γνωριμίες και ψάχνοντας πάντα την κατάλληλη γυναίκα, η οποία είχε καταλήξει ότι θα ήταν από το ανατολικό μπλοκ, ο κουμπάρος αποφάσισε να επισκεφθεί ένα γραφείο γνωριμιών. Με πήρε τηλέφωνο: «Έλα ρε μαλάκα, λες να πάω με πουκάμισο;»
Είχε βρει την αγγελία σε εφημερίδα ποικίλης ύλης: «Ρωσίδες, Ουκρανές, Γεωργιανές, Πολωνές, από 20 έως 60 χρόνων, σοβαρές, εμφανίσιμες, μορφωμένες, αναζητούν γνωριμία ανδρός, για παρέα και ό,τι προκύψει». Το γραφείο ήταν κάπου στο κέντρο, στο δεύτερο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας με θυρωρό. Ο θυρωρός καθότανε με άλλους πέντε έξι και κοιτάγανε δυό που παίζανε τάβλι. «Πού πάτε κύριε;» «Στον δεύτερο» «Περάστε».
Ντρεπόταν λιγάκι αλλά χτύπησε την πόρτα και του άνοιξε μία γυναίκα, ξένη, η οποία ήταν η γραμματέας. Η γυναίκα ήταν γύρω στα 50, με μακριά ξανθά μαλλιά τύπου Barbie, καταγάλανα μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες, λεπτή, με μια μαύρη μπλούζα που έγραφε με χρυσαφί γράμματα LOVE. Και με μεγάλο στήθος.
Τον ενημέρωσε ότι οι περισσότερες από τις κοπέλες εργάζονταν ως εσωτερικές σε σπίτια, προσέχοντας κάποια οικογένεια ή κάποια γιαγιά, ότι δεν είχαν γνωριμίες στην Αθήνα και πως έψαχναν για μια παρέα «και ό,τι προκύψει» για τις λίγες ώρες ή τη μία ημέρα που είχαν ρεπό την εβδομάδα. Ο κουμπάρος θα έπρεπε να πληρώσει 150 ευρώ και για τους επόμενους 6 μήνες το γραφείο θα τον προμήθευε με τηλέφωνα. Μετά ακολούθησε ο εξής διάλογος:
Φεύγοντας, του έδωσε μια λίστα με 6 τηλέφωνα. Με ξαναπήρε τηλέφωνο: «Έλα ρε μαλάκα, να σου δώσω κι εσένα κανένα;»
Το πρώτο τηλέφωνο δεν υπήρχε, το δεύτερο επίσης, το τρίτο χτύπαγε αλλά δεν απάνταγε, στο τέταρτο το σήκωσε μια γυναίκα και του είπε να της τηλεφωνήσει άλλη μέρα και στο πέμπτο το σήκωσε η Αννούλα. Η Αννούλα ήταν 24 χρόνων από τη Μολδαβία και ζούσε στην Ελλάδα 7 μήνες. Τα λίγα ελληνικά που ήξερε τα είχε μάθει από την αδερφή της, η οποία ζει στην Ελλάδα 10 χρόνια. Η Αννούλα δούλευε σε μια ταβέρνα, στην κουζίνα, 15 ώρες την ημέρα, αλλά της την έπεσε το αφεντικό και δυο μήνες τώρα δεν είχε δουλειά. Κανόνισαν να πάνε για καφέ κι έδωσαν ραντεβού στην εκκλησία του Αγίου Λουκά, στα Πατήσια.
Ο κουμπάρος φόρεσε πουκάμισο, έφτασε στο ραντεβού 20 λεπτά νωρίτερα και καθότανε στο καγκελάκι μπροστά από την εκκλησία, δύο μέτρα από την Πατησίων, κάπνιζε και χάζευε τους περαστικούς και κυρίως τις περαστικές. Όλες, Ελληνίδες και ξένες του άρεσαν αλλά είχε μια παράξενη βεβαιότητα ότι η δικιά του, η Αννούλα, δεν θα βλεπότανε. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν 7-8 αστυνομικοί και μάζεψαν καμιά 10αριά μετανάστες και τους κρατούσαν στη γωνία. Πλησίασαν και τον κουμπάρο: «Καλησπέρα. Έχουμε ταυτότητα;». Την έδειξε. Μετά χτύπησε το τηλέφωνό του και ήταν η Αννούλα: «Έλα, δεν μπορώ να έρθω, έχει αστυνομία και δεν έχω χαρτιά. Μπορείς να έρθεις εσύ λίγο παραπάνω;»
