Athens Voices 604

Παππούς και γιαγιά κάθονται στο εστιατόριο γνωστού καταστήματος με είδη σπιτιού. Η γιαγιά βγάζει το κινητό και καλεί:

«Έλα, Μαίρη, φάγαμε μόλις τώρα. Ε, τι φάγαμε. Ό,τι τρώμε κάθε φορά, εκείνα τα πλαστικά κεφτεδάκια, ψεύτικες πατάτες με διάφορες σάλτσες χρώματα και ριζότο γαρίδες σκέτη λάσπη. Ναι, τώρα ο μπαμπάς πάει να φέρει καφέδες και γλυκά… Καλά, καλά, θα σε ξαναπάρω».

(Σπάτα, Παρασκευή μεσημέρι)

Παρεάκι (άνεργων) γύρω στα 30-35 βολτάρει στο ίδιο κατάστημα με είδη σπιτιού. Περνώντας από το τμήμα τραπεζαρίας πετάγεται ένας και λέει:

«Να ρε σεις, εδώ έχει τζάμπα τραπέζια, τζάμπα καρέκλες, εδώ να ερχόμαστε πλέον να κάνουμε τα μίτινγκ μας για τα ανύπαρκτα πρότζεκτ των ανύπαρκτων εργασιών μας, χα χα χα».

(Σπάτα, Παρασκευή μεσημέρι)

Φίλες συναντιούνται στο δρόμο. Προφανώς είχαν πολύ καιρό να βρεθούν και αρχίζουν φιλιά, αγκαλιές και αγάπες, ενώ λέει η μία στην άλλη μέσα στη χαρά:

«Καλέ, πάχυνες! Πάχυνες ΠΟΛΥ!»

(Αγία Παρασκευή, Παρασκευή απόγευμα)

Αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, στις αναχωρήσεις. Δύο άγνωστες αναμεταξύ τους κοπέλες, ψιλοσυζητούν. Η μία είναι ελληνοαμερικάνα με έντονη προφορά ξένης και η άλλη Αθηναία.

Ελληνοαμερικάνα: Εδώ στην Ελλάδα πού μένετε;

Αθηναία: Στα Εξάρχεια.

Ελληνοαμερικάνα: Ω, κι εμένα ο πατέρας μου είναι από χωριό.

(Σπάτα, Σάββατο πρωί)

Μιλάνε δύο ψιλοκατεστραμμένοι 30άρηδες στη στάση του μετρό:

«Φίλε, έκανα βλακεία και δεν κράτησα το γραφείο κηδειών του πατέρα μου. Έχεις δει εσύ κανένα γραφείο να έχει φαλήρει, ρε συ; Αφού πεθαίνουν κάργα οι μαλάκες...

...Και τώρα που θα τους καίνε, άλλα φράγκα κι από κει… Άσε, σου λέω, έκανα μεγάλη μαλακία και δεν τον άκουσα το γέρο μου, ρε γαμώτο… και τώρα ψάχνω και κυνηγάω μεροκάματα σαν κοράκι!»

(Μοναστηράκι, Δευτέρα απόγευμα)

panikoval500@gmail.com