Γεια σας, Μυρτώ! Είμαι 17,5 χρονών και εδώ και ένα χρόνο περίπου είμαι σεξουαλικώς ενεργή... Με το αγόρι χωρίσαμε πριν λίγο αλλά, παρόλα αυτά, κάθε φορά που βλέπω τη μαμά μου σκέφτομαι πόσο απαίσια είμαι που τόσο καιρό δεν της έχω πει τίποτα... Το ξέρω ότι δεν είναι όλα για τις μαμάδες, αλλά δεν θέλω να της λέω και ψέματα. Τώρα που χώρισα μου φαίνεται πιο εύκολο να της το πω, αλλά θα πρέπει και να παραδεχτώ ότι 1 χρόνο της έλεγα ψέματα... Και με τον επόμενο πώς θα με ξαναεμπιστευτεί; Από την άλλη, είναι και θέμα υγείας. Πρέπει να επισκεφτώ και ένα γυναικολόγο κάποια στιγμή. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Βοηθήστε με...
Υ.Γ. Αυτό που θα τη φρικάρει περισσότερο είναι ίσως το μέρος που γινόταν (βλ. αυτοκίνητο). Αυτό, νομίζω, ντρέπομαι περισσότερο να παραδεχτώ.
«Της έλεγα ψέματα» σημαίνει ότι σας ρωτούσε και δεν το παραδεχόσασταν ή ότι το κάνατε κι απλώς δεν της το είπατε; Δεν ξέρω το χαρακτήρα της μαμάς σας ούτε τη σχέση μεταξύ σας, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν όρια που αν τυχόν ξεπεραστούν, μπορεί να νιώσουμε ακόμη χειρότερα. Λ.χ., τι δουλειά έχουν οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της ιστορίας; Τι δουλειά έχει να μάθει κάτι τόσο προσωπικό όσο είναι τα μέρη που κάνατε σεξ; Σε τι χρησιμεύει η πληροφορία ότι το κάνατε στο αυτοκίνητο, στο τραμ ή στο μετρό; Όταν οι ενοχές μας μπερδεύονται τόσο, μας οδηγούν σε απελπισίες. Πάρτε λίγο χρόνο, δεν είναι κάτι στο οποίο επείγεστε να απαντήσετε εδώ και τώρα.
Υ.Γ. 1 Ούτε το «πώς θα με ξαναεμπιστευτεί» καταλαβαίνω. Τη σεξουαλική σας ζωή ξεκινήσατε, δεν κάνατε κοπάνα από το φροντιστήριο για να της ορκιστείτε ότι δεν θα ξανασυμβεί. Προφανώς θα ξέρει ότι στο εξής οι σχέσεις σας πρόκειται να κινούνται και σε αυτό τον άξονα.
Υ.Γ. 2 Κι εγώ στο γυναικολόγο της μαμάς μου πήγα την πρώτη μου φορά. Και ένιωθα σα να με εξετάζει η μαμά μου!
Μυρτώ, γεια σου. Eίμαι 21 χρονών και δεν έχω κάνει ακόμη καμία σοβαρή σχέση αλλά ούτε και sex, το ίδιο και οι περισσότερες φίλες μου. Θα μπορούσα να είχα ολοκληρώσει αρκετό καιρό πριν, όταν είχα μια σχέση, αλλά θεωρούσα ότι δεν είναι «ο κατάλληλος» γιατί είχα πολύ ψηλά στάνταρ. Πλέον, που τα έχω κατεβάσει, δεν βρίσκεται κανένας, αλλά δεν θεωρώ ότι μου λείπει κάτι. Απλά όταν γνωρίσω ένα παιδί θέλω το χρόνο μου για να προχωρήσω και μάλλον εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι... Τι να κάνω; Πιστεύεις ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα;
Αυτό που πιστεύω είναι ότι κάνατε τρελή οικονομία. Χωρίς να ξοδέψετε ούτε μισό ευρώ, ανακαλύψατε σημαντικά πράγματα για σας τη στιγμή που άλλοι χτίζουν πολυκατοικίες στους ψυχοθεραπευτές. Το λέτε καθαρά, θέλετε το χρόνο σας για να προχωρήσετε μια σχέση. Τέλος. Τα παιχνίδια χάνονται όταν προδίδουμε τον εαυτό μας, όχι όταν τον ακούμε.
Υ.Γ.1 Αυτά με τα ανεβοκατεβάσματα των στάνταρ δεν τα πολυκατάλαβα, τέλος πάντων.
Υ.Γ. 2 Βέβαια, αν περάσει καμιά δεκαετία και βρίσκεστε ακόμη στην ίδια φάση τότε ίιισως τελικά να παίζει κάτι ανησυχητικό – οπότε παρακολουθήστε τα στάδια των «θέλω» σας και πορευτείτε.
17 χρονος και bi που κλείνει προς το gay, αλλά του αρέσουν και οι κοπέλες. Καταλαβαίνεις ότι η ερωτική μου ζωή (μην πεις «είσαι ακόμα 17», εδώ άλλοι έχουν απ’ τα 10 τους) είναι κάτω από το μηδέν. Γυμνασιακούλικα φιλάκια με κορίτσια στους διαδρόμους δεν πιάνονται! Πλέον, ως σχεδόν πολίτης που για 1η φορά κάνει κάτι για τη ζωή του, αναρωτιέμαι τι δρόμο να ακολουθήσω. Αυτόν του overachiever ψυχωτικού –με την επιτυχία– τύπου που επηρεάζεται από σειρές όπως το «Gossip Girl» και θέλει να ζήσει στο Upper East Side και να ντύνεται με τα πιο ακριβά ρούχα; Ή το δρόμο του καταπιεσμένου από εξωτερικούς παράγοντες (γιατί μπορεί το «είναι» μου να είναι μπερδεμένο, αλλά τουλάχιστον το αγαπώ όπως είναι) gay/bi νεαρού στην Ελλάδα, που απλά η Νέα Υόρκη θα ’ναι μια αφίσα στο δωμάτιό μου; Να δώσω το 1.000% στις Πανελλήνιες και μετά στη σχολή για να πάω σε ένα πανεπιστήμιο της Αμερικής; Ή να βολευτώ με μια σχολή του 16 και να φτάσω στα 30 μου να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος; Και τέλος, να «βγω απ’ την ντουλάπα», να βρω έναν γκόμενο, ή να γίνω ένας 45άρης που θα βρίζεται με τη γυναίκα του γιατί ο ίδιος έχει απωθημένα;
Σόρι, με δουλεύετε; Αφού ήδη απαντήσατε σε όλα μόνος σας με τα σενάρια φρικτής μιζέριας που βάλατε ύστερα από κάθε διαζευκτικό «ή».
Άσχετο 1. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που είπα «στα τσακίδια» πάνω στο «πάει ο παλιός ο χρόνος». Δεν θυμάμαι κάτι καλό να έγινε μέσα στο 2012. Ουστ. Καλή χρονιά, αδέρφια. Να λουστούμε στο φως και στο πάθος.
Άσχετο 2. Καιρό θέλω να το πω και όλο το ξεχνάω. Μπράβο, Γιώργο Μουχταρίδη, που ξέρεις να στήνεις μοναδικά ραδιόφωνα. Πόσο γουστάρω τον Pepper σου! Πόσο ταιριάζουν οι μουσικές σας σε όλες τις συνθήκες της καθημερινότητας, πρωί και βράδυ, πάντα και παντού.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη "Μίλα μου βρώμικα".
