Γεια σου, Μυρτώ, ελπίζω να πέρασες ξεσκιστικό καλοκαίρι. Αυτό που συνέβη, ξέρω, δεν θα το πιστέψεις, αλλά είναι γεγονός και ντοκουμέντο. Συγκατοικώ 7 μέρες με το αγόρι μου, τα πηγαίναμε υπέροχα όλον αυτό τον καιρό, μια μέρα όμως ήρθα νωρίτερα σπίτι και τον είδα να παίρνει ένα φίλο του πισωκολλητά. Σηκώνομαι να φύγω και τι μου λέει; Δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου. Δηλαδή συγνώμη, ρε φίλε, τι έκανες; Του γιάτρευες τις αιμορροΐδες; Για όνομα του Θεού. Τον χώρισα αμέσως αλλά μετά από 2 μέρες τον δέχτηκα πίσω. Έκανα καλά πιστεύεις;
Υ.Γ.1 Έχεις, Μυρτώ, κάνει tattoo πάνω από το κωλομέρι σου το δεξί;
Υ.Γ.2 O φανταστικός τροχονόμος έχει μηχανή;
Υ.Γ.3 Ποια στον κόρακα είναι η Ιωάννα Στεβοπούλου;
Υ.Γ.4 Δεν έχει χιχιχιχιιχ, στην έσκασα. - Μίνα
Εννοείται πως κάνατε καλά. Αν δεν δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στην αληθινή αγάπη, τότε σε ποιον θα τη δώσεις; Στην κυβέρνηση;
Υ.Γ.1 Άσχετο: θέλετε να πείτε ότι με τη φράση «όλον αυτό τον καιρό» συνοψίζετε τις εφτά μέρες που συγκατοικήσατε; Αν ναι, καλά κρασά.
Υ.Γ.2 Ακόμα και σήμερα, ύστερα από τόσα τεύχη, δυσκολεύομαι να κατανοήσω το κόλλημα που έφαγαν οι αναγνώστες με το φανταστικό τροχονόμο και την Ιωάννα Σεβοπούλου – η οποία, ειλικρινά, δεν θυμάμαι ποια είναι.
Υ.Γ.3 Η ερώτησή σας στο πρώτο υστερόγραφο είναι εντελώς άκυρη. Είναι δυνατό να είχα τατουάζ σε οποιοδήποτε σημείο του σώματός μου; Σε λίγο θα με ρωτήσετε αν κάνω και ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελαφόνησο. Μπλιαχ.
Υ.Γ.4 Σε γενικές γραμμές έχω να παρατηρήσω ότι η εκφορά του λόγου δεν είναι ένα από τα χαρίσματά σας. «Πισωκολλητά», «κωλομέρι», «ξεσκιστικό» – έλεος, ρίχνετε στα Τάρταρα το οξφορδιανό μας επίπεδο, λατρεμένη Μίνα.
»Διεπιστώθη αρμοδίως ότι φέτος η Επίδαυρος θύμιζε gay bar – ο πνευματικός κόσμος, του οποίου είστε άξιος εκπρόσωπος, πρέπει να πάρει θέση και να υπερασπίσει το λυρισμό. Θέλουν να μας στερήσουν τα κλασικά αριστουργήματα των μεγάλων προγόνων μας! Άτομα με αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά δεν μπορούν να ευτελίζουν το αρχαίο αθάνατο πνεύμα του Σοφοκλή και Ευριπίδη. Οραματίζομαι έναν άλλο ήλιο/ Μια ατελείωτη άνοιξη/ Την ειρήνη των κάμπων/ Οι ορίζοντες θ’ ανοίξουν τις αποστάσεις/ Θα βλέπουμε τη σκιά μας να πετάει ψηλά/ θ‘ ακούμε τον αντίλαλο της φωνής μας να χτυπάει το ανοιχτό παράθυρο/ Σαν ένας φίλος λησμονημένος που ξαναγύρισε/ Πέτρα την πέτρα/ Καρδιά την καρδιά θα τρυπάει ο άνεμος. Η μουσική που μιλάει τη γλώσσα των πουλιών επάνω στα δέντρα/ Κι ανοίγει τα λευκά πανιά/ Δοξάζοντας τον ήλιο/ Και θα ’χει μέσα η καρδιά μας τόσο φως/ Τόση γαλήνη απ’ τ’ ουρανού θα πέφτει στα πόδια μας. Και τα ματόκλαδα σαν πεταλούδες/ Και θα μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα, χωρίς ντροπή, τα ζώα του νερού τον άλλο κόσμο, κάθε βαθύ σημάδι/ Τον κατακάθαρο ουρανό/ Το γυμνό πρόσωπό μας.
Μια χαρά ξηγιέστε που οραματίζεστε έναν άλλο ήλιο και σόρι που σας χαλάω την ειρήνη των κάμπων, αλλά ποιος ορίζει την «αποκλίνουσα» ερωτική συμπεριφορά; Και δηλαδή αν δεν «απέκλιναν», δεν σας πείραζε να ευτελίζουν τους αρχαίους; Και γιατί δεν μας εξηγείτε για ποια παράσταση μιλάτε; Και πώς σας ήρθε ότι είμαι άξιος εκπρόσωπος του πνευματικού κόσμου; Και τι χαρτί είναι αυτό που μου ήρθε στα καλά καθούμενα να πληρώσω 2.000 ευρώ «εισφορά αλληλεγγύης»;
Υ.Γ. Πάντα πίστευα ότι η πολυσυλλεκτικότητα είναι ένα από τα δυνατά σημεία αυτής της δοξασμένης στήλης. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις δύο τελευταίες επιστολές, για να κουνήσει το κεφάλι με θαυμασμό και κατάνυξη μπροστά στο εύρος του target group μας.
»Μυρτώ μου, τι κάνεις; Ήθελα να σου γράψω κάτι άσχετο (ή μάλλον σχετικό με τη στήλη σου και με τη ζωή μου) αλλά ξαφνικά μου φαίνονται όλα ανούσια και μάταια μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα και νομίζω ότι δεν έχει τίποτε άλλο σημασία παρά μόνο ο φόβος ότι θα καταστραφούμε ολοσχερώς και ότι όλα θα αλλάζουν συνέχεια προς το χειρότερο. Μπροστά σε αυτόν το φόβο λοιπόν, σε καταλαβαίνω απολύτως αν μου πεις «άσε μας, κοπέλα μου, με τα προσωπικά σου και με τις γκρίνιες σου που σε άφησε ο γκόμενος και κλαίγεσαι τη στιγμή που ο άλλος δεν έχει να φάει». Τι να πω κι εγώ, ρε Μυρτώ, η ζωή δεν σταματάει με την κρίση και τα μέτρα, αλλά η κρίση και τα μέτρα τα κάνουν όλα να φαίνονται λιγότερο σοβαρά. Εσύ τι λες;
Τίποτα δεν λέω, έχω μείνει άλαλη με το χαρτί στο χέρι και αναρωτιέμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα αλληλέγγυα. Σιχτίρ.
Υ.Γ. «Η κρίση και τα μέτρα τα κάνουν όλα να φαίνονται λιγότερο σοβαρά». Πλάκα έχει αυτό.
»Μυρτώ, η γκόμενά μου έχει γενέθλια και περιμένει ακριβό δώρο αλλά εγώ δεν έχω να φάω. Τι να κάνω;
22°
