Αισθάνομαι άβολα, που είμαι 30+ χρονών και αντί να ξέρω τι μου γίνεται (ουσιαστικά ξέρω, αλλά δεν το κάνω) στέλνω σε έναν άγνωστο άνθρωπο… Λοιπόν, ήμασταν μαζί για 2 υπέροχα χρόνια, μέχρι που μου ανακοίνωσε πως τέλος. Όχι, το ξέρω, θα σκεφτείς πως πάντα κάτι υπάρχει, αλλά δεν υπήρχε. Και ο ίδιος παραδέχτηκε πως δεν με προετοίμασε καθόλου. Απλά μου είπε πως το προσπαθούσε μόνος του και έλεγε μεγάλα λόγια, αλλά δεν είναι τόσο ερωτευμένος μαζί μου, με αγαπάει αλλά με άλλο τρόπο και δεν με βλέπει ερωτικά. Ενώ σεξουαλικά ήμασταν πάρα πολύ καλά, ίσως και στην καλύτερη φάση, μέχρι και την προηγούμενη μέρα, που δεν προλάβαινα να τον ακουμπήσω και δεν κρατιόταν. Ξαναμιλήσαμε, και τελικά μου είπε πως υπερέβαλε στους λόγους χωρισμού και είπε: Είχε πολλά απωθημένα (δεν έχει άλλη, το ξέρω από κοινή παρέα), δεν είχε κάνει άλλες σχέσεις, καθώς το παρελθόν του ήταν δύσκολο, όταν μπήκα στη ζωή του τον έβγαλα από τη μαυρίλα, δεν πρόκειται να βρει άλλη σαν εμένα, όμως έκανε διάφορες σκέψεις και προτίμησε να με χωρίσει από το να είναι μαζί μου και να με κερατώνει. Τώρα που σου τα γράφω όλα αυτά φαίνονται μπούρδες, όμως όταν τα ζω... Έχουμε επαφή και βγήκαμε, τον είδα πώς με κοίταζε (έτοιμος να με αρπάξει), ταυτόχρονα όμως μου έλεγε πως δεν έχει αλλάξει κάτι. Εγώ χαλαρή και απαστράπτουσα και όταν χωριστήκαμε να με τραβάει στην αγκαλιά του. Τι να πω... Ίσως απλά πρέπει να κόψω τις μ!#^$ς και να σταματήσω να αποζητώ επαφή μαζί του, όσο και να πονάω ή να τον αγαπάω. Εκείνος κάθε φορά με ρωτάει αν είμαι σίγουρη πως θέλω να μιλάμε ή να βρεθούμε, δεν το κόβει όμως, δέχεται. Κι εγώ τον έχω ήδη συγχωρήσει σαν ζώον, τον αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να είμαστε πάλι μαζί, ενώ αυτός απλά συνεχίζει τη ζωή του χωρίς εμένα. Έγραψα ήδη πολλά νομίζω. Χριστίνα
Τις περισσότερες φορές είναι κάτι μαλακιστήρια νάρκισσα που σε βλέπουν σαν έπαθλο (για τους δικούς τους λόγους) ή σαν ξερολούκουμο φρέσκιας ενέργειας ή και τα δυο μαζί. Εννοείται πως τους φεύγει η μαυρίλα άμεσα και σου ορμάνε με φλογερό ενθουσιασμό, όπως τα πιτσιρίκια στις πισίνες των ξενοδοχείων. Ε, μετά –αφού ρουφήξουν ενέργεια και καρδαμώσουν– περνάει ο καιρός, έρχεται η ώρα να βάλουν το ξερό τους στην τσέπη και να δώσουν κι εκείνοι κάτι από το υστέρημά τους και πάνω εκεί αρχίζουν τα δραματικά «σαν κι εσένα καμιά», «δεν ξέρω τι μου γίνεται», «δεν θέλω σχέση», «δεν είμαι καλά με τον εαυτό μου», «με πονάει το κότσι μου» και μην τον είδατε. Πάλι καλά να λέτε που δεν σας πέταξε κάνα «είσαι ένα υπέροχο παιδί, ενώ εγώ είμαι μαλάκας και δεν σου αξίζω» .
Υ.Γ. Ένας πάνσοφος στρέιτ (!!!!!) φίλος μού είπε κάποτε: «Σταμάτα να τον συναντάς και να του απαντάς στο τηλέφωνο. Δεν θέλει να τα ξαναβρείτε, θέλει να τον βοηθήσεις να σε ξεπεράσει». Έγραψα ήδη πολλά νομίζω.
Αγαπητή Μυρτώ, διαβάζω χρόνια τη στήλη σου και αποφάσισα να σου γράψω γιατί είσαι και πολύ τυπάκι και πολύ σε πάω. Κοντεύω τα 20 χωρίς να έχω κάνει καμία ουσιαστική σχέση στη ζωή μου και χωρίς καμία ιδιαίτερη σεξουαλική εμπειρία, μόνο βασικά πράγματα. Όχι επειδή δεν παρουσιάστηκαν ευκαιρίες, αλλά επειδή καμία δεν είχε τις προδιαγραφές για κάτι λίγο πιο σοβαρό. Έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου να αναλώνομαι σε τέτοιες επιπόλαιες καταστάσεις που δεν βγάζουν πουθενά… Και σε ρωτάω, αγαπητή Μυρτώ… Είμαι τόσο παρανοϊκή που περιμένω έναν άνθρωπο να με σεβαστεί και να μου φερθεί λίγο τρυφερά για να προχωρήσω μαζί του; Είναι πια τόσο δύσκολο να βρεις κάποιον, ο οποίος θα σε αντιμετωπίσει με λίγη σοβαρότητα; Ή έχουν αλλάξει τόσο πολύ οι εποχές που αυτά πλέον θεωρούνται ψιλά γράμματα; Νιώθω ότι λέξεις όπως ρομαντισμός, φλερτ και τρυφερότητα έχουν ξεθωριάσει εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα τού σήμερα και έχουν αντικατασταθεί από κυνικότητα, «ψυχρό πέσιμο» και τη λογική του «ό,τι κάτσει». Μάλλον είναι très banal! Ελπίζω να είμαι λάθος… Αλλά τι να κάνουμε; Είμαστε κι εμείς οι αγανακτισμένες ρομαντικές ψυχές κάπου εκεί έξω, βλέπεις…
Μια Ιουλιέτα το 2015
Δεν θυμάμαι να ήταν ποτέ αλλιώς. Όποιος λέει το αντίθετο, ότι δηλαδή παλιά ήταν γαμώ και τώρα χάλια, λέει μαλακίες. Προσωπικά η γενιά σας μου φαίνεται τόσο ρομαντική και κυνική ταυτόχρονα όσο και τα παιδιά που στριμώχνονταν στο plus soda στα τέλη των 90s και ίδρωναν το καθένα ολομόναχο. Όλοι χρειάζονται επαφή και αγάπη, άσχετα αν κάποιοι το αναγνωρίζουν και κάποιοι το αγνοούν. Και, ναι, πολλές φορές χρειάζεται να ψάξεις αρκετά για το αυτί που ακούει τα ίδια τραγούδια με σένα.
Μυρτώ, έχω χάσει το κέφι μου σ’ αυτή τη χώρα, σ’ αυτή την πόλη. Νιώθω σκατά. Μόνο αυτό ήθελα να πω… Στ.
Δεν σας καταλαβαίνω ειλικρινά, είσαστε πολύ αχάριστο άτομο. Όλοι οι υπόλοιποι, πετάμε.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
13°
