ΣΕ ΕΙΔΑ...

Είναι από αυτά που συμβαίνουν όταν περπατάς αμέριμνα και ξαφνικά λάμπουν όλοι οι ήλιοι του σύμπαντος ταυτόχρονα. Σε μια μικρή πλατεία λοιπόν μιας ήσυχης γειτονιάς στα Βριλήσσια, Τετάρτη 26/2 πρωί κατά τις 11, πέρναγα τη στιγμή που έβγαινες από το αυτοκίνητο σου. Ήταν αδύνατον να μην σε κοιτάξω και έκανες και εσύ το ίδιο, γύρισες και με κοίταξες με τρόπο και διάρκεια που δεν μου φάνηκε για τυχαία ματιά. Δεν τόλμησα να σου μιλήσω γιατί ούτε γνώριζα την προσωπική σου κατάσταση, ούτε είναι στον χαρακτήρα μου. Βλέπεις ανήκω σε αυτούς που ακόμα τα σέβονται αυτά. Σκέφτομαι όμως ότι έκανα λάθος αυτή τη φορά που άκουσα τους καλούς μου τρόπους. Αν έχω δίκιο για τον τρόπο που και εσύ με κοίταξες, μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να ανταλλάξουμε πάλι αυτή την ματιά. Τα γράφω αυτά δίνοντας απειροελάχιστες πιθανότητες να μου ξανασυμβεί η κοσμογονία που ένιωσα κοιτάζοντας σε. Μακάρι να δεις αυτό το μήνυμα και τότε θα μάθουμε αν ο Κοέλιο έχει τελικά δίκιο.

Αναζητώ κάποια κοντούλα να γνωριστούμε για σοβαρή σχέση. Είμαι 32 από νομό Θεσσαλονίκης. Ευχαριστώ! Και εύχομαι να βρείτε όποιον σας έκανε το κλικ...
 

Σε είδα στον σταθμό Αττική στις 15/2/2020. Εσύ πήγαινες προς Πειραιά κι εγώ προς Κηφισιά. Ήταν περίπου 12 το μεσημέρι. Είσαι ψηλός μελαχρινός με κοτσίδα. Με κοιτούσες, μου χαμογελούσες και σε κάποια φάση με χαιρέτησες κιόλας. Μου έχεις πάρει το μυαλό, αν το δεις, στειλε μου μήνυμα στο μέιλ. Θέλω πολύ να σε γνωρίσω!!!
 

Σε είδα στο κτήριο 8 στην Ευελπίδων 14/2. Είσαι ψηλός, με λίγα παραπάνω κιλά, φορούσες μπλε σακάκι και κρατούσες καφέ. Το θεώρησα αφορμή να έρθω να σε ρωτήσω πού τον αγόρασες και να πιάσουμε κουβέντα, αλλά ήρθε μια κοπέλα και ένα παιδί και σε αγκάλιασαν. Θα ήθελα να σε γνωρίσω.
 

Έχω κάνει το μαγαζί στέκι με την ελπίδα να ξαναδώ τα μαύρα μάτια σου να με καρφώνουν μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Χτες ήταν η 3η φορά που σε είδα, αλλά μας διέκοψαν και δεν κατάφερα να μάθω το όνομά σου. Άραγε θα υπάρξει άλλη φορά;
 

Καθόμαστε απέναντι στο μετρό. Ανάμεσά μας περνά ένας ζητιάνος. Του δίνω 20 ευρώ. Μόλις φεύγει, μου κάνεις παρατήρηση, γιατί τον ήξερες και μάλλον ήταν καλός στην υποκριτική. Ίσως ήταν και ο λόγος να πιάσουμε κουβέντα για το θέατρο. Στο τέλος της διαδρομής χωρίσανε οι δρόμοι μας. Ελπίζω όχι οριστικά. Τα μάτια σου μου λέγανε σίγουρα πως θες να ξαναβρεθούμε. Για λόγους που καταλαβαίνεις δεν το ζήτησα εκείνο το βράδυ. Το θέλω πολύ όμως και θα περιμένω...
 

Σε είδα στον Προαστιακό, Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Μπήκες Κάτω Αχαρναί με τις φίλες σου (νομίζω). Ήσουν όρθια σε όλη τη διαδρομή, είχες βαλίτσα. Ήσουν μαυρομάλλα και φορούσες κοκκάλινα μαύρα γυαλιά. Σε κοίταγα όλη την ώρα μέχρις ότου κατέβηκα Κόρινθο. Απλά δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου...
 

Είσαι ξανθιά με γαλανά μάτια. Μπήκα στη στάση νέα Ιωνία κατα τις δωδεκάμισι το μεσημέρι στον ηλεκτρικό με κατεύθυνση προς Πειραιά και έτυχε να καθίσω απέναντί σου. Κατέβηκα Ομόνοια και σε έχασα γιατί δεν κατέβηκες. Φορούσες ακουστικά και άκουγες μουσική. Κρατούσα καφέ σκούρο χαρτοφύλακα, φορούσα κόκκινο ζιβάγκο, κρεμ σακάκι πλεκτό και μαύρο παλτό. Θέλω πάρα πολύ να σε ξαναδώ.
 

Σε είδα στης Αλεξάνδρας και δεν μπορώ να σε ξεχάσω! Ήσουν εσύ με το ωραίο πράσινο φόρεμα, με τα μακριά σγουρά μαλλιά και τα υπέροχα σαν λίμνες μάτια σου... Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω..
 

Σε είδα στον Ιστιοπλοϊκό στον Πειραιά, ήσουν με έναν φίλο σου και καθόσουν στην μπάρα. Εγώ καθόμουν στο απέναντι τραπέζι με 2 φίλες, ανταλλάξαμε λίγες ματιές, έπειτα έφυγες με τον φίλο σου. Θα ήθελα να σε γνωρίσω.