Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις μεγάλες επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά και της Μαρίας Σάκκαρη στο τένις κι εξηγεί τη χαρά του κόσμου για τα κατορθώματά τους.
Οι επιτυχίες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη έφεραν χαρά που με τη σειρά της έφερε μια συνηθισμένη αλλά ακατανόητη γκρίνια. «Βλέπατε κι από παλιά τένις και χαίρεστε;» αναρωτήθηκαν κάποιοι συμπολίτες λες και η χαρά πρέπει να είναι ανάλογη των ετών ενασχόλησης ή λες και εκείνοι γεννήθηκαν γνωρίζοντας όλα αυτά που τους κάνουν χαρούμενους.
Πριν από μερικές δεκαετίες δεν ξέραμε τι πάει να πει μπέργκερ, πριν λίγες δεκαετίες τι πάει να πει σούσι, ο αριθμός των ανθρώπων που νοιάζονταν για το μπάσκετ πριν το 1987 ήταν πολύ μικρότερος του αριθμού των ανθρώπων που ασχολήθηκαν μετά την κατάκτηση του Γιουρομπάσκετ. Πού είναι το κακό που τρώμε μπέργκερ και σούσι ή που παρακολουθούμε μπάσκετ; Πού είναι το κακό να μαθαίνεις και να ενθουσιάζεσαι με καινούργια πράγματα;
Πόσο μάλλον που μιλάμε για τένις το οποιο μόνο καινούργιο δεν είναι για τους Έλληνες. Τουλάχιστον για όσους θυμούνται την εποχή που τα μόνα κανάλια ήταν τα κρατικά και η μετάδοση των τελικών του Wibledon και του Roland του Garros δεδομένη (για να μη μιλήσω για το Ακρόπολις). Τη δεκαετία του 1980 το τένις ήταν τόσο δημοφιλές στην Ελλάδα, ώστε η Αγγελική η Κανελλοπούλου (πρωταθλήτρια και μητέρα της Σάκαρη) να πρωταγωνιστεί σε διαφήμιση του σαπουνιού Rexona. Μήπως θυμάστε ποιος άλλος πρωταγωνιστούσε σε ανάλογη διαφήμιση; Ο Νίκος ο Αναστόπουλος. Ναι, τόσο δημοφιλές ήταν το τένις. Τόσο ώστε σχεδόν όλοι να ξέρουμε καλά τρεις από τους κορυφαίους του αθλητές. Ή μηπως δεν σας είναι οικεία τα ονόματα Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς; Ή μήπως είναι πολλά τα σπορ των οποίων ξέρετε τους κορυφαίους τους;
Αλλά ας υποθέσουμε οτι όντως η χώρα ήταν άσχετη από τένις και ξαφνικά παθιάζεται με τα μπαλάκια και τις ρακέτες. Γιατί αυτό να είναι λόγος για γκρίνια;
Η μόνη αιτία που σκέφτομαι είναι πως όσοι γκρινιάζουν αδυνατούν να καταλάβουν ότι ο αντίκτυπος που έχουν οι διεθνείς επιτυχίες σε ένα σπορ είναι συχνά μεγαλύτερες του ίδιου του σπορ. Η χαρά μας για τον Τσιτσιπά ή την Σάκαρη (όπως και για τα κατορθώματα του Αντετοκούνμπο) είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια χαρά αθλητική.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι στη δουλειά του ο 5ος καλύτερος στον κόσμο και η Μαρία Σάκκαρη η 18η (προς το παρόν γιατί όλα δείχνουν ότι και οι δύο θα ανέβουν κι άλλο). Η επιτυχία τους δεν είναι μόνο μια διεθνής αθλητική επιτυχία. Είναι ταυτοχρόνως η απόδειξη πως παρά τις δυσκολίες, παρά τα εμπόδια, παρά την αναξιοκρατία, τη μιζέρια και τη γκρίνια, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει από την Ελλάδα και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Είναι η απόδειξη ότι η χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθούμε δεν είναι σώνει και καλά καταδίκη. Είναι μια ελπίδα. Με έναν τρόπο, όταν ο Τσιτσιπάς ή η Σάκκαρη πετυχαίνουν, πετυχαίνουμε κι εμείς μαζί και όχι εξαιτίας της αστείας «ανωτερότητας της φυλής» αλλά εξαιτίας του μηνύματος της επιτυχίας που είναι το «ναι, γίνεται».
Καταλαβαίνω πως αυτό που περιγράφω κάποιες φορές και από κάποιους συμπολίτες μπορεί να γίνει ένα ελληναράδικο πανηγύρι που αντί για την ελπίδα να καλλιεργεί κόμπλεξ. Και καταλαβαίνω πόσο ενοχλητικό μπορεί να είναι το κόμπλεξ αυτό (δύσκολα θα ξεχάσω τους κακομοίρηδες που γιόρτασαν την κατάκτηση του Γιούρο το 2004 φωνάζοντας «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ Αλβανέ). Όμως το κόμπλεξ των ανόητων δεν μπορεί να είναι η αιτία να ακυρώνεται η δικιά μας χαρά. Μια χαρά που μπορεί να μην έχει να κάνει πάντα με το τένις (ακόμα κι αν το παρακολουθούμε από παλιά και το ξέρουμε καλύτερα από τα περισσότερα σπορ) όσο με τη ζωή μας και τις ελπίδες μας γι’ αυτή. Και μπράβο μας.
