ΣΕ ΕΙΔΑ

Μεσημέρι στην πλατεία Κάνιγγος, στην Ομόνοια, κοντά στους «κουλουράδες», προχωρούσαμε και οι δύο, μπερδεύτηκαν τα βήματά μας, πηγαίναμε μία δεξιά μία αριστερά, τελικά τι βρήκαμε... Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Γύρισα να σε κοιτάξω αλλά είχες εξαφανιστεί. Με έκανες να γελάω μετά μόνη μου σαν χαζή... Ελπίζω να το δεις..
 

Αγαπητή Μυρτώ, ενώ είμαι 16 χρονών σχέση κανονική δεν έχω κάνει ακόμα, δεν ξέρω, μου αρέσει ένα παιδί που γνώρισα από Ιούλιο αλλά δεν έγινε τπτ μεταξύ μας λόγω του ότι δεν ένιωθα άνετα να προχωρήσουμε και το σταμάτησα. Αυτός δεν κατάλαβε πώς αισθανόμουν, δεν το συζητήσαμε, απλά ξενέρωσε πάρα πολύ και απομακρύνθηκε. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζω και νιώθω πολλά γι’ αυτόν και ψάχνω τρόπο να τον ξαναπλησιάσω, μέχρι που τον βλέπω με άλλη – αγκαλιές, φιλιά, όλη την ώρα μαζί οι δυο τους και το παίρνω απόφαση να τον ξεχάσω. Τώρα τα Χριστούγεννα μου στέλνει ξαφνικά «τι κάνεις;», απαντάω, μου ξαναστέλνει και αρχίζουμε πάλι να μιλάμε. Το παράξενο είναι πως δεν μου έχει ζητήσει ακόμα να συναντηθούμε και επίσης δεν ξέρω αν είναι με την κοπέλα ή μόνος του ή με κάποια άλλη καινούργια και γενικά δεν καταλαβαίνω τη φάση του. Μια εμφανίζεται και μου στέλνει συνέχεια και μια εξαφανίζεται μέρες. Τι κάνω, Μυρτώ μου; Τι μπορεί να παίζει;

Μυρτώ μου, γιατί τα κάνω όλα σκατά συνέχεια; Γιατί να μην μπορώ να στρώσω μια σχέση της προκοπής; Γιατί να αρχίζουν όλα παράδεισος και να καταλήγουν βόθρος; Γιατί στα 33 μου να θερίζω μπουρίνια και θύελλες αντί για δροσερό τριφύλλι; Πόσες φορές ακόμα θα δώσω την καρδιά μου χωρίς να το σκεφτώ και θα την πάρω πίσω κομμάτια; Πόσες φορές θα εμπιστευτώ σαν μικρό παιδάκι και θα φάω τα μούτρα μου στον τοίχο; Πόσες; Πόσο; #άσταναπανε

Βολοδέρνουμε, Μυρτούδι μου, οι φίλες από δω κι από κει στα μπαρ, στις μουσικές σκηνές, στα καφεδάδικα και στα γκουρμεδάδικα του κέντρου, από το Παγκράτι ως την Πρωτογένους, σαν τις άδικες κατάρες μήπως ξετρυπώσουμε κατιτίς το ενδιαφέρον, κάποιον για τρελό έρωτα ή έστω για καταπληκτική παρέα, όπως ίσχυε τα παλιά τα χρόνια στην πόλη μας (έλεος, παλιά χρόνια το 2008;), αλλά νάδα, Μυρτώ μας, ζίροου, μια τρύπα στο νερό! Πες μας λοιπόν καλή μας Αθηναία νεράιδα εσύ, τι λάθος κάνουμε και κουτουλάμε μόνο σε ανεγκέφαλους με τις προβοσκίδες τους χωμένες στα κινητά; Τι γαμογενιά είν’ αυτή η καινούρια η τριαντάρα που δεν σηκώνει κεφάλι από το Instagram; Πού στο διάτανο πηγαίνουν οι καλοί και κρύβονται, όταν βγαίνουμε έξω εμείς; Μάσα τα φύλλα σου και δώσε χρησμό προτού βυθιστούμε στην κατάθλα. Φιλιά κι από τις τρεις! 

Μυρτώ μου... Θέλω με τη νέα χρονιά να ευχηθώ στον καραγκιόζη που μου έφαγε τρία χρόνια από τη ζωή μου να συνεχίσει να υποφέρει από τις αιμορροΐδες του σε σημείο να μην μπορεί να κάτσει ούτε σε πούπουλο και επίσης να βγάλει δερματικά σε όλο του το σώμα και κυρίως στο ηλίθιο μούτρο του που το μοστράρει και για Ράιαν Γκόσλινγκ, μη χέσω! Τέλος θα του ευχηθώ από καρδιάς να μείνει με τη σκύλα τη μάνα του για πάντα, γιατί μάλλον αυτό επιθυμεί κατά βάθος αφού την αφήνει να προσβάλλει την κοπέλα του με τον χειρότερο τρόπο επειδή δεν την εγκρίνει που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη από τον γιόκα της. Αυτά, Μυρτώ μου, τα είπα, ξέσπασα κι ευχαριστήθηκα! Καλή χρονιά σε όλους τους υπόλοιπους. - Angry Anna

Σε είδα απόψε στις 20:30 περίπου στην αποβάθρα του μετρό Σταθμός Λαρίσης. Φορούσες χακί μπουφάν και είχες τσάντα πλάτης. Είμαι η κοπέλα που μιλούσα στο τηλ βγαίνοντας από το μετρό. Κοιταχτήκαμε δύο, ίσως και τρεις φορές. Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω. Θα χαρώ να μου στείλεις!
 

Σε <<είδα>> στο Quizdom τον Απρίλιο... Μιλούσαμε μήνες στο snap chat... Υπήρχε άριστη χημεία... μέχρι που έσπασε το κινητό μου και σε έχασα.... Δυο μήνες σε ψάχνω...
eleana_mp**** αν το διαβάζεις, στείλε μου...εκεί κοντά στην Κηφισιά άραγε θα φτάσει το μήνυμα ???.... Το σκουλαρίκακι σου σε ψάχνει....???
 

Καθόμασταν δίπλα σχεδόν. Έχεις μαύρο μαλλί και φόραγες αθλητικά λευκά παπούτσια και λευκό καλσόν. Όταν κατέβηκα Σύνταγμα, σου είπα «Δεν κατεβαίνω εδώ κανονικά». Θέλω να σε γνωρίσω.
 

Ο ψηλός με το μπορντό κοτλέ, μαύρο μπουφάν και τις φαβορίτες που σε κοίταξα επίμονα στα μάτια στο λεωφορείο 230, αντικριστά, και κατεβήκαμε στάση μετρό Αμπελόκηποι. Σάββατο βράδυ στις 9, σε προσπέρασα στις σκάλες και μετά σε έχασα μέσα στο μετρό. Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω και θέλω να σε δω, να σε γνωρίσω.
 

Σε είδα σήμερα το μεσημέρι στην κόκκινη γραμμή του μετρό, μπήκες στη στάση Αγιος Δημήτριος και κατέβηκες Συγγρού, φορούσες ένα καφέ παλτό, είμαι ο τύπος με το καπέλο και τα ακουστικά. Αν το δεις ποτέ... θα ήθελα να σε γνωρίσω!