Νέοι τίτλοι από τις Εκδόσεις Άγρα

ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ
ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣKΙ

Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνικής δημιουργίας, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα σε αναθεωρημένη μετάφραση της Ελένης Μπακόπουλου.

«Ο Ντοστογέφσκι είναι ταυτόχρονα ο πιο λογοτεχνικός και ο πιο μανιωδώς διαβασμένος μυθιστοριογράφος από όσους διαχρονικά θεωρούμε σπουδαίους. Οι Αδελφοί Καραμάζοφ βρίσκονται στο απόγειo της τέχνης του – το τελευταίο, το μεγαλύτερο, το πλουσιότερο και πιο ευρύχωρο βιβλίο του.», Washington Post Book World

O ΝΤΜΙΤΡΙ, O IΒAΝ ΚΑI O AΛΕΞΕΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ, τρεις αδελφοί που φαινομενικά ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, μοιράζονται έναν πατέρα και, μαζί του, μια απερίγραπτη ντροπή: ντροπή για την καταγωγή τους, για τη γέννησή τους. . . Ντροπή για την ίδια τους την ύπαρξη, που βυθίζει τον Ντμίτρι στον αλκοολισμό και στις υπερβολές του πατέρα του και καταδικάζει τον Ιβάν σε αμετάκλητη παραίτηση. Έπειτα, υπάρχει ο νόθος γιος, ο Σμερντιακόφ, ένας κυνικός λιμπερτίνος που ζει ως υπηρέτης στο σπίτι του πατέρα του. Ένας τους θα διαπράξει πατροκτονία. Καθώς η εξάπλωση του αθεϊσμού βυθίζει τον ρωσικό λαό σε υπαρξιακή αμφισβήτηση, ο Φιόντορ Πάβλοβιτς, ο πατέρας των τριών αδελφών, ενσαρκώνει το χάος που έχει προκληθεί από την πληγωμένη αφοσίωση στο αντικείμενο της λατρείας. Καταδικασμένος σε μια ζωή δεύτερης κατηγορίας, γίνεται παρωδία του εαυτού του. Η εξαφάνιση του Θεού δεν έχει σβήσει τη θλίψη η την ενοχή, αλλά έχει αφήσει ακόρεστη τη δίψα για συγχώρεση : ελλείψει λύτρωσης, ο Φιόντορ ζει σαν αξιολύπητος γελωτοποιός και δρέπει το μίσος των γιών του. Μόνο ο μικρότερος, ο Αλεξέι, ανοίγει με σιγουριά το δρόμο προς μια ζωή άξια να τη ζήσει, αντιβάλλοντας στη γενικευμένη κυριαρχία της ντροπής το ζήλο του αγαθού ανθρώπου.

Εκφράζοντας τους άφατους φόβους που μας κινητοποιούν, ο Ντοστογέφσκι βρίσκει απόλυτη παρηγοριά στον πυρετό των λέξεων που ανταλλάσσονται και στην επικίνδυνη μέθη των εξομολογήσεων που ψιθυρίζονται.
Οικογενειακό δράμα, δράμα της ανθρώπινης συνείδησης, ερωτήματα για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, πίνακας της δυστυχίας, της υπερηφάνειας και της αθωότητας, της Ρωσίας μετά τις μεταρρυθμίσεις του 1860, όργια, θαύματα: ο πλούτος αυτού του μυθιστορήματος του Ντοστογέφσκι δεν θα εξαντληθεί ποτέ. Eίναι το τελευταίο του και θεωρείται το αριστούργημά του.

Η ιδιοφυΐα του Ντοστογέφσκι είναι τόσο πολύπλευρη που ο Ναμπόκοφ τόλμησε να γράψει ακόμη και το εξής : « Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ντοστογέφσκι είναι πρώτα και κύρια συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων... μάστορας της αγωνίας».

ΣΤΑΡ
YUKIO MISHIMA

Κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια τέτοια κατάσταση, νιώθω την απέραντη μοναξιά του ηθοποιού. Όμως ο « ρόλος » μου με περιβάλλει σαν διάφανη μεμβράνη που με προστατεύει στενά. Νιώθω σαν να ’μαι μέσα σε απόρθητο κάστρο. Ο « ρόλος » μου διαγράφει εξαίσια τα όρια του μυαλού και του σώματός μου, σαν αιθέρας που με προφυλάσσει από την πραγματικότητα. Ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης έχανε την ψυχραιμία του και με γρονθοκοπούσε, ξέρω ότι η γροθιά του θα έπεφτε στο κενό και δεν θα μπορούσε πραγματικά ποτέ να με χτυπήσει. Το ξέρω, είμαι βέβαιος, αλλά η επίγνωση αυτή δεν πηγάζει από τον « πραγματικό κόσμο ».

EΝΑΣ AΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ έρχεται αντιμέτωπος με τον παραλογισμό της ύπαρξής του, σε αυτή τη σκληρή ανατομή της φήμης, γραμμένη από ένα ίνδαλμα της ιαπωνικής λογοτεχνίας.

«Αναπάντεχα μοντέρνο, ένα κόσμημα υπέρτατης εικονοποιίας. Με μαγνήτισε, σαν να έπεσε στα χέρια μου από κάποιον άλλο ουρανό», Πάτι Σμιθ

ΑΜΒΕΡΣΑ
ROBERTO BOLAÑO

«Ο Μπολάνιο έθεσε νέο όριο ταχύτητας στη λογοτεχνία. Έγραφε προσπερνώντας τους άλλους συγγραφείς... Τα βιβλία του είναι ηφαιστειακά, επικίνδυνα, φορτισμένα με μολυσματική ερωτική ενέργεια και δαιμονική διαύγεια», Benjamin Labatut

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΤΟ 1980, μέσα στη φτώχεια και την παρανομία, η Αμβέρσα, το πρώτο μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο, παρέμεινε αδημοσίευτη για εικοσιδύο χρόνια και εκδόθηκε μόνο λίγους μήνες πριν από το θάνατο του συγγραφέα. Ο ίδιος την περιέγραψε ως «αστυνομικό μυθιστόρημα, αν και μπορεί να μην της φαίνεται». Μας αποκαλύπτει τον Ρομπέρτο Μπολάνιο στην πιο πειραματική και πολυσύνθετη εκδοχή της γραφής του.
Στα όρια πεζογραφίας και ποίησης, η Αμβέρσα αποτελείται από 56 «αποσπάσματα», 56 αδέσποτες σφαίρες των οποίων ο στόχος παραμένει κρυφός από τον αναγνώστη. Σαν μικρές λάμψεις χωρίς σειρά και τάξη, που απλώς υπονοούν την ύπαρξη ενός πιο εκτυφλωτικού φωτός, οι αναδρομές και οι παρεκβάσεις, που με τη φωνή διαφορετικών χαρακτήρων –ζωντανών και νεκρών– γεμίζουν αυτές τις σελίδες, μας μιλούν για καμπούρηδες, ναρκωτικά, πόρνες, ταινίες, συγγραφείς χωρίς λέξεις, δολοφονίες, δολοφόνους και δολοφονημένους.

Σε αυτό το θρίλερ χωρίς έκβαση, παρελαύνουν πτώματα μπάτσων, σαδομαζοχιστικές σκηνές, μεσογειακές παραλίες που σαρώνονται από τον φθινοπωρινό αέρα, έρημα κάμπινγκ, σαν αυτό όπου ένας λαθραίος Χιλιανός γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, παραισθήσεις, εφιάλτες σχολαστικά καταγεγραμμένοι, και οι πρώτοι ντετέκτιβ-φαντάσματα που ξεστρατίζουν από την πορεία τους. Παραδέρνοντας μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, μεταξύ ψυχικής υγείας και τρέλας, ο αναγνώστης βρίσκεται πάνω από μια σκακιέρα που έχει όλα τα πιόνια αλλά καμία εγγύηση ότι θα βρει λύση.

Η Αμβέρσα είναι μια προειδοποιητική έκρηξη που συμπυκνώνει τα στοιχεία που θα ξεδιπλωθούν στα μεταγενέστερα βιβλία του Μπολάνιο, από τη Ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική ώς τους Άγριους ντετέκτιβ.

TA ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ
JEAN COCTEAU

«Ολοκλήρωσα Ζαν Κοκτώ – Τα τρομερά παιδιά. Τί αξιομνημόνευτο βιβλίο! Viva!», Patricia Highsmith

TO ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ Τα τρομερά παιδιά εκδόθηκε το 1929 από τον εκδοτικό οίκο Grasset και αναγνωρίστηκε από τους κριτικούς ως το αριστούργημα του συγγραφέα. Αφηγείται την ιστορία ενός αδελφού και μιας αδελφής, του Πωλ και της Ελιζαμπέτ. Ο Πωλ τραυματίζεται έξω από το λύκειο Κοντορσέ από μια πέτρα που ο Νταρζελός, ένας από τους συμμαθητές του, είχε κρύψει μέσα σε μια χιονόμπαλα. Κατά την ανάρρωσή του, η Ελιζαμπέτ μένει στο δωμάτιο μαζί του και τον φροντίζει. Αυτό το δωμάτιο γίνεται το θέατρο για αυτό που αποκαλούν «το παιχνίδι», μια ιστορία που επινοούν κάθε βράδυ και στην οποία οι δυό τους είναι οι πρωταγωνιστές. Το όνειρό τους μπερδεύεται επικίνδυνα με την πραγματικότητα. Ο Πωλ θέλει να εγκαταλείψει « το παιχνίδι ». Η Ελιζαμπέτ θέλει να τον κρατήσει σ’ αυτό. Η κωμωδία τελειώνει, αρχίζει η τραγωδία...
Με αυτό το έργο, ο Κοκτώ έδειξε πώς η γοητεία της εφηβείας είναι συνυφασμένη με το δράμα. Το 1950 το βιβλίο έγινε ταινία από τον Jean-Pierre Melville. Προς επίρρωση της φήμης του μυθιστορήματος, ο τίτλος του έγινε έκφραση με καθημερινή χρήση στη γαλλική γλώσσα.

Έκδοση για την 50η επέτειο από το θάνατο του Ζαν Κοκτώ.

ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ELIZABETH STROUT

«Συγκλονιστική συγγραφέας», Zadie Smith

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΤΟ ΜΕΗΝ, και ο δικηγόρος Μπομπ Μπέρτζες έχει εμπλακεί στις έρευνες γύρω από έναν φόνο, αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση ενός μοναχικού άνδρα που ζει αποκομμένος από την πόλη και κατηγορείται ότι σκότωσε τη μητέρα του. Ταυτόχρονα, τον έχει απορροφήσει η βαθιά και ανθεκτική φιλία του με τη διάσημη συγγραφέα ΛΟΥΣΥ ΜΠΑΡΤΟΝ, που ζει εκεί κοντά, σ’ ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Η Λούσυ κι ο Μπομπ μιλάνε για τη ζωή και τις ελπίδες τους, για όσα έχουν μετανιώσει και για όσα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς.
Στο μεταξύ, η Λούσυ έχει γίνει φίλη με μια από τις παλιότερες κατοίκους του Κρόσμπυ, την ΟΛΙΒ ΚΙΤΤΡΙΤΖ, που πλέον ζει σε μια κοινότητα φροντίδας ηλικιωμένων στην άκρη της πόλης. Οι δυό τους περνάνε πολλά απογεύματα μαζί, στο μικρό διαμέρισμα της Όλιβ, ανταλλάσσοντας ιστορίες : ιστορίες για ανθρώπους που γνώρισαν, για « ζωές που δεν καταγράφονται ποτέ », όπως λέει η Όλιβ, αναζητώντας μαζί το νόημά τους.
Στο μυθιστόρημα αυτό η Ελίζαμπεθ Στράουτ βάζει να συναντιούνται οι δυό κεντρικές ηρωίδες των προηγούμενων βιβλίων της.
Με απέραντη ενσυναίσθηση και συμπόνια, αλλά και με εξαίσια μαεστρία, η Ελίζαμπεθ Στράουτ στο Πες μου τα πάντα φωτίζει το πώς οι σχέσεις μας με τους άλλους μας βοηθούν να αντέχουμε και να προχωράμε παρακάτω στη ζωή. Όπως λέει κι η Λούσυ, « η αγάπη παίρνει ένα σωρό μορφές, αλλά είναι πάντα αγάπη ».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ

TO 18ΑΝΩ ΣΤA ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ έχει αποδείξει στην πράξη ότι «υπάρχει εναλλακτική», ότι «γίνεται καλά ο τοξικομανής», αρκεί να βρει το θεραπευτικό πρόγραμμα που του ταιριάζει. Χιλιάδες εξαρτημένα άτομα έχουν γίνει καλά, έχουν βρει το δρόμο τους στη ζωή, έναν δρόμο χειραφέτησης, δημιουργίας και αγώνα. Γι’ αυτό το 18ΑΝΩ έγινε –μαζί με τα άλλα στεγνά, δημόσια και δωρεάν προγράμματα απεξάρτησης– στόχος της κυβερνητικής πολιτικής. Γι’αυτό βιάστηκε η κυβέρνηση να περάσει κατακαλόκαιρο, παρά τις έντονες αντιδράσεις όλων των φορέων και της πλειονότητας της κοινωνίας, το νόμο που ιδιωτικοποιεί την ψυχική υγεία και την απεξάρτηση, που κατεδαφίζει το 18ΑΝΩ με τη φιλοσοφία του, που καταδικάζει τα εξαρτημένα άτομα να παραμείνουν στην εξαθλίωση του δρόμου, «αόρατα».

Γι’αυτό καταγράφουμε την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 18ΑΝΩ, αρχίζοντας από τα πρώτα βήματα μέσα στο Δαφνί, στο κλίμα των κοινωνικών αναταράξεων της Μεταπολίτευσης, των συλλογικών αγώνων, των ελπίδων και των διαψεύσεων για μια ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αληθινά ριζοσπαστική. Στο κλίμα της εξάπλωσης της χρήσης σκληρών ναρκωτικών στην ελληνική κοινωνία και της απελπισμένης αναζήτησης από όλο και περισσότερα άτομα μιας θέσης θεραπείας στο τότε μικρό 18ΑΝΩ. Στο κλίμα της «μικρής επανάστασης» που επιχειρήθηκε από μια χούφτα ανθρώπων, θεραπευτών και θεραπευόμενων, που κατάφεραν, μέσα από συλλογικούς αγώνες να κάνουν πράξη το όραμά τους και να οικοδομήσουν μια πρότυπη μονάδα με τριαντατρείς δομές σε όλη την Αττική, εισάγοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα ειδικά προγράμματα απεξάρτησης, όπου η ψυχοθεραπεία και η τέχνη, στη διαλεκτική τους σχέση, γίνονται ο καταλύτης στη θεραπεία απεξάρτησης και δίνουν καταπληκτικά αποτελέσματα.

Στο ΨΝΑ, αυτή η αντίσταση πήρε σιγά σιγά τη μορφή ενός μειοψηφικού, αλλά θαρραλέου κινήματος αποασυλοποίησης, που συσπείρωσε νέους στην ηλικία ψυχιάτρους, ψυχολόγους, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλους εργαζόμενους.

Η ιδρυτική ομάδα, χωρίς να διαθέτει ενιαία ιδεολογία, εμπνεόταν από τις ιδέες του Μάη και το όραμα της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Σημεία αναφοράς αποτελούσαν ο Φρόυντ, ο Λακάν, ο Μαρκούζε, ο Σάρτρ, ο Φουκώ, ο Μαρξ, ο σουρεαλισμός, η διαρκής επανάσταση, το αντιασυλιακό κίνημα, ο Φράνκο Μπαζάλια, ο Φελίξ Γκουατταρί, ο Ολιβενστάιν, ο Λαίνγκ, ο Κούπερ και άλλοι στοχαστές.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
FATMA HASSONA
Σε συνεργασία με τη Sepideh Farsi

Ωθούμενη από ένα αδιάλλακτο αίσθημα αναγκαιότητας, η Φάτμα Χασσόνα απευθύνεται στη συλλογική μας ανθρωπιά.  Δολοφονημένη στα εικοσιπέντε χρόνια της από τον ισραηλινό στρατό, αφήνει κληροδότημα στον κόσμο μια αφήγηση της αλήθειας, ταυτόχρονα μοναδική και οικουμενική, για την ισοπέδωση της Γάζας. Αστραπές ζωής απέναντι στο θάνατο, παράθυρο ελπίδας με φόντο τα συντρίμμια, αξιοπρέπεια της καθημερινής αντίστασης, επινοητικότητα ενός εγκαταλελειμμένου λαού : Συγκεντρωμένες σε αυτό εδώ το βιβλίο, οι φωτογραφίες και τα ποιήματά της δίνουν με εκπληκτικό και ιδιαίτερα ευαίσθητο τρόπο υπόσταση στον αγώνα των γηγενών Παλαιστινίων ενάντια στην εξολόθρευσή τους.
Carine Fouteau, Πρόεδρος και διευθύντρια έκδοσης της Mediapart

Αυτό το βιβλίο είναι φόρος τιμής στο ταλέντο και το κουράγιο της Φάτμα Χασσόνα, της Παλαιστίνιας φωτογράφου που σκοτώθηκε 25 ετών από drone του ισραηλινού στρατού στο σπίτι της στη Γάζα. Οι φωτογραφίες που μας χάρισε είναι πολύτιμες όσο και αναγκαίες   : Μας υποχρεώνουν να μην κλείσουμε τα μάτια, να μην πούμε ότι δεν γνωρίζαμε.
Οι φωτογραφίες αυτές έφτασαν σε εμάς χάρη στη Σεπιντέ Φαρσί, την Ιρανή σκηνοθέτρια του ντοκυμανταίρ Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα : «  Περάσαμε όλη τη χρονιά συζητώντας για το νόημα που αποκτά η ζωή όταν πέφτουν οι βόμβες. Εκείνη ανέλαβε να καταγράψει τον πόλεμο από τον Οκτώβριο του 2023, την καταστροφή στο αποκορύφωμα της ισραηλινής κατοχής, η οποία χωρίς κανέναν ενδοιασμό χαρακτηρίζεται γενοκτονία.
Κι εγώ να συλλέξω αυτή τη μαρτυρία, την κραυγή ζωής, το χαμόγελο και τις λέξεις της ».

Η φωτογραφία ήταν η δική της πράξη αντίστασης στις ωμότητες του πολέμου. Η φωτογραφική αποτύπωση όχι μόνο των ρημαγμένων κτιρίων και των άψυχων σωμάτων, αλλά επίσης, και κυρίως, των παραθύρων της ζωής : ένα κομμάτι φύσης, ένα γέλιο, μια στιγμή φαινομενικής ανεμελιάς στην παραλία...
Η Φάτμα Χασσόνα καταδεικνύει με τον τρόπο αυτό την καθημερινότητα και τη χειροπιαστή πραγματικότητα μιας ζωής κάτω από τις βόμβες. Διηγείται την ανείπωτη δύναμη και την τεράστια αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων της Γάζας. Μας μεταδίδει μια προσωπική και βαθιά αντίληψη της αδικίας, με τη μόνιμη και σε πείσμα των πάντων ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Υπ’ αυτή την έννοια η δουλειά της μας προσφέρει την ανεκτίμητη μαρτυρία μιας ζωής που πασχίζει να ανοίξει έναν δρόμο μέσα στην απόγνωση του πολέμου.
Διεθνής Αμνηστία, Ιούλιος 2025

Από τον Οκτώβριο του 2023, πάνω από διακόσιοι δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα.
Μια σφαγή μπροστά στα μάτια του κόσμου : τόσες φωτογραφίες εκτελεσμένων δημοσιογράφων, σπαρακτικών κηδειών, τόσες άοκνες έρευνες για επιζώντες μέσα στα στοιβαγμένα συντρίμμια. Αυτές τις εικόνες η Φάτμα τις τραβούσε. Αυτό που τραβούσε και συγχρόνως εκπροσωπούσε ήταν η καθημερινότητα των συναδέλφων της, ανδρών και γυναικών, που έπαιρναν τη σκυτάλη της δημοσιογραφίας χωρίς να υποχωρούν μπροστά στα γρανάζια του θανάτου.
Τη σκότωσαν στις 16 Απριλίου του 2025.
Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, Ιούλιος 2025

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ. ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟ ΜΠΕΚΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ

Από τη διαφήμιση του μυθιστορήματος το 1954:
«Για πρώτη φορά σε ελληνική εφημερίδα ένα αθηναϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία, δράση και αίσθημα: Έγκλημα στα παρασκήνια. Το νέο μυθιστόρημα που θα σας συναρπάσει με την πλοκή του.
»Το βράδυ της πρεμιέρας η πρωταγωνίστρια του θεάτρου βρίσκεται δολοφονημένη μέσα στο καμαρίνι της. Το καμαρίνι είναι κλειστό από μέσα και καμία άλλη είσοδος ή έξοδος δεν υπάρχει.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ;
Ο πλούσιος εραστής ;
Ο άνθρωπος που τον κατέστρεψε ;
Η ηθοποιός που ζηλεύει ;
Η γυναίκα που της έκλεψε τον έρωτα ;
Ο άνθρωπος που ήθελε να σώσει την αγάπη του ;
Ή κάποιος άλλος που η σκιά του πλανάται σ’ ολόκληρο το Θέατρο ;»

ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ η δημοσίευση στην εφημερίδα Απογευματινή τη Δευτέρα 22 Νοεμβρίου του 1954. Ο Μαρής παίζει με τη δημοφιλία τού θεάτρου και του συναρπαστικότερου μυστηρίου των αστυνομικών ιστοριών, το γρίφο του κλειστού δωματίου. Παίζει με την πλαστοπροσωπία και τους δωσίλογους της Κατοχής. Παίζει όμως κυρίως με την «καθημερινότητα» που κερδίζει έδαφος, απομακρυνόμενη από το πρόσφατο τότε, πολιτικά ζοφερό παρελθόν.
Η πόρτα στο καμαρίνι της πρωταγωνίστριας ήταν κλειδωμένη από μέσα κι εκείνη δεν απαντούσε. Καλείται η αστυνομία, ο Μπέκας καταφθάνει σε ένα τέταρτο, ένας αστυφύλακας σπάει την πόρτα, μέσα η ηθοποιός είναι νεκρή, κάποιος την έχει μαχαιρώσει. Αρχίζουν ανακρίσεις. Παράλληλα, συμμετέχει στην έρευνα ο δημοσιογράφος Μακρής.
Στη σκηνογραφία της υπόθεσης θα «παίξουν» επιπλέον τα Σεπόλια στην Αθήνα, η συνοικία Ταμπάκικα στη Λάρισα κι ένα εξοχικό καφενεδάκι στο Μπαχτσέ Τσιφλίκ στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μαρής θα προσθέσει έτσι τον εαυτό του, από την αρχή της συγγραφικής σταδιοδρομίας του, στο πάνθεον των συγγραφέων που τιθάσευσαν επιτυχώς το μυστικό του «κλειστού δωματίου».
Το Έγκλημα στα παρασκήνια θα γίνει ταινία από τον Ντίνο Κατσουρίδη το 1960, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Έφη Μελά και τον Τίτο Βανδή. Παραμένει έως σήμερα η καλύτερη ασπρόμαυρη ελληνική νουάρ ταινία.