Οι συνένοχοι ενός Κακού που δεν θέλουμε να δούμε

Aν και το καινούργιο βιβλίο του πρόσφυγα στη Γαλλία Ομάρ Γιουσέφ Σουλεϊμάν, που έχει τίτλο «Les complices du mal» (Οι συνένοχοι του Κακού»), πραγματεύεται ειδικά τις σχέσεις του κόμματος «Ανυπότακτη Γαλλία» με τους ισλαμιστικούς κύκλους, οι διαπιστώσεις και οι ανησυχίες του Σύρου δημοσιογράφου αφορούν ολόκληρο τον κόσμο. Η πρόσφατη μαζική δολοφονία στο Σίντνεϊ είναι μια υπενθύμιση ανάμεσα στις πολλές, μολονότι, όπως έχω ξαναγράψει, το πρόβλημά μας είναι λιγότερο η τρομοκρατία, που έχει «λίγα» θύματα (συγκριτικά με τα «θύματα» του ισλαμιστικού τρόπου ζωής), και περισσότερο η υποχώρηση των δημοκρατικών αξιών μπροστά σε σκοταδιστικές ιδεολογίες και θρησκείες.

Η «Ανυπότακτη Γαλλία» προσπάθησε ανεπιτυχώς να πάρει στα χέρια της το χειρόγραφο του Σουλεϊμάν πριν από τη δημοσίευση ώστε να προετοιμάσει μήνυση για δυσφήμιση: η γαλλική αριστερά είχε λόγους να φοβάται το ρεπορτάζ του Σουλεϊμάν, το οποίο εκθέτει, με νηφάλιο τρόπο, τον εισοδισμό των αντιρεπουμπλικανών, των σεχταριστών και των τζιχαντιστών στο κόμμα και στον ευρύτερο συνασπισμό του Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Υπενθυμίζεται ότι οι Ανυπότακτοι απορρίπτουν την αφομοίωση των μουσουλμάνων στη γαλλική κοινωνία ως «βίαιο μέτρο» και θεωρεί την ισλαμιστική τρομοκρατία «πολιτική απάντηση» στην παράδοση της αποικιοκρατίας, της καταπίεσης και της υποτέλειας.

Αν και ο χαρακτηρισμός «το Κακό» ακούγεται βιβλικός — σίγουρα παραείναι ηθικολογικός και τετριμμένος — ο εισοδισμός είναι αναμφισβήτητος: η συμμαχία μεταξύ ριζοσπαστών μουσουλμάνων και αριστεράς θεωρείται δεδομένη ακόμα κι από την ίδια την αριστερά, αν και βεβαίως όχι με τον όρο «εισοδισμός» που για τους νεο-τροτσκιστές (υπάρχει ακόμα αυτή η ποικιλία) της «Ανυπότακτης Γαλλίας» έχει διαφορετικό νόημα. Το γεγονός ότι ολόκληρη η αριστερά προωθεί και χειροκροτεί το σύστημα της πολυπολιτισμικότητας στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι δεδομένο· μόνο μια μειοψηφία στο εσωτερικό της αντιλαμβάνεται την οπισθοδρόμηση και την κοινωνική διάλυση που συνεπάγεται η εν λόγω πολιτική. Αλλά, όπως έχω γράψει πολλές φορές κι όπως θα ξαναγράψω, ειδικά για τη Γαλλία σημαίνει παραβίαση του Συντάγματος το οποίο προβλέπει την κοσμικότητα του κράτους, την ουδετερότητα έναντι των θρησκειών και τη μη ενθάρρυνσή τους. Όμως, η «Ανυπότακτη Γαλλία» προχωρεί ακόμα περισσότερο: στηρίζει ισλαμιστικές συλλογικότητες, ευνοεί το χτίσιμο τζαμιών (στα υπάρχοντα 2.600 προστίθενται κι άλλα, ενώ επεκτείνονται τα παλιά), διατηρεί στενές σχέσεις με άτομα και ομάδες που εμποδίζουν την ένταξη των μουσουλμάνων και επιζητεί την αποδοχή των αραβικών μέσων ενημέρωσης. Για παράδειγμα, όποτε το γαλλόφωνο κανάλι AJ+ του καταριανού ομίλου Al-Jazeera δηλώνει μη ικανοποίηση από τις θέσεις των Ανυπότακτων, εκπρόσωποι του κόμματος σπεύδουν να επικροτήσει τη Χαμάς ως «αντιστασιακή», όχι ως «τρομοκρατική», και να αναδείξει συναφείς οργανώσεις όπως η Urgence Palestine ή σκοτεινά άτομα όπως ο Σαλάχ Χαμούρι και η Άχεντ Ταμίμι. Κι ενώ το AJ+ θα έπρεπε να απαγορευτεί στη Γαλλία ως φορέας τζιχαντιστικής προπαγάνδας —όπως απαγορεύτηκε το Russia Today μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία— οι ραδιοτηλεοπτικές αρχές δεν το τολμούν εξαιτίας της αντίδρασης που θα επεφύλασσε η αριστερά σε μια τέτοια πρωτοβουλία.

Στο βιβλίο του ο Σουλεϊμάν εξετάζει το κοινό των Ανυπότακτων, που, στο πέρασμα του χρόνου, δέχεται όλο και ισχυρότερες ισλαμιστικές επιρροές: μαζί με τους ακτιβιστές της Διαρκούς Επανάστασης, τους αναρχικούς και τους θερμοκέφαλους φοιτητές —οικολόγους, woke, αγωνιστές κατά της παγκοσμιοποίησης κτλ —πληθαίνουν οι Άραβες και οι Γάλλοι νεαροί που επαναλαμβάνουν τα συνθήματα των ηγετών στα αραβικά, συχνά χωρίς να καταλαβαίνουν το νόημά τους. Οι Ανυπότακτοι μαζί με τους ριζοσπάστες Πράσινους, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αριστερό ευρωπαϊκό σχηματισμό, έχουν ενσωματώσει τη «Συλλογικότητα κατά της Ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη» και συνεργάζονται με τους ισλαμιστές ώστε να κατακτήσουν ολόκληρο το αραβο-μουσουλμανικό εκλογικό σώμα —είναι ένας στόχος που δεν κρύβουν. Το αν θα επιτύχουν εντέλει μια μορφή ισλαμοαριστερής εξουσίας, εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τη διεθνή συγκυρία· ωστόσο, ήδη, ο μερικός στόχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχει επιτευχθεί με τη δημιουργία των «μουσουλμανικών νησίδων» στη Γαλλία, της επονομαζόμενης «αρχιπελαγοποίησης». Όλα τούτα τα περιγράφει στο βιβλίο του ο Ομάρ Γιουσέφ Σουλεϊμάν —το ότι συμφωνώ απολύτως με τις εκτιμήσεις του έχει δευτερεύουσα σημασία.

Όπως γράφει λοιπόν ο Σουλεϊμάν, αν και υποτίθεται ότι, βάσει του νόμου του 2021 περί κοινοτισμού, τα κορανικά σχολεία που κηρύττουν εθνοθρησκευτικό μίσος αναγκάζονται να κλείσουν και οι τζιχαντιστές ιμάμηδες απελαύνονται, το άθροισμα παραμένει υπέρ του Ισλάμ: τα περισσότερα κορανικά σχολεία και τζαμιά ξανανοίγουν ως «πολιτιστικά κέντρα» με χρηματοδότηση από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία και διδάσκουν στους μουσουλμάνους μια εναλλακτική ιστορία η οποία κατηγορεί τη Γαλλία και τη Δύση για επαναλαμβανόμενα εγκλήματα εναντίον της Ανατολής. Ο Σουλεϊμάν, ο οποίος έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός σε λύκεια με μεγάλα ποσοστά μουσουλμάνων μαθητών, περιγράφει μια κατάσταση οργανωμένης άρνησης της πραγματικότητας: «Δεν χρειάζεται να ταξιδέψετε στο Αφγανιστάν για να ζήσετε τη φονταμενταλιστική ατμόσφαιρα,» λέει σε συνέντευξή του στο «Le Point». «Απλώς πάρτε το μετρό ή το RER από το κέντρο του Παρισιού μέχρι ένα σχολείο στο Μπομπινί, στο Ομπερβιλιέ ή στη Μαντ-λα-Ζολί. Οι μαθητές λένε ότι θέλουν να πάνε στη Σαουδική Αραβία "για να γίνουν ιεροκήρυκες", αλλά κι επειδή εκεί, σύμφωνα με τον νόμο της Σαρία, "κόβουν τα χέρια των κλεφτών", "απαγορεύουν την ομοφυλοφιλία" και τα κορίτσια δεν φορούν "ό,τι θέλουν"». Σχετικά με την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo και τη δολοφονία του Samuel Paty, σε αυτές τις σχολικές τάξεις επικρατεί η ιδέα ότι όποιος κοροϊδεύει τον Προφήτη πρέπει να θανατώνεται· σύμφωνα με την εμπειρία του Σουλεϊμάν, οι νεαροί πιστεύουν ότι η Γαλλία είναι «ρατσιστική», «ακροδεξιά» και «ισλαμοφοβική» επειδή «το κράτος κάνει τα πάντα για να εμποδίσει τα κορίτσια να φορούν μαντίλα στο σχολείο» —σ’ αυτό βεβαίως συμφωνούν και πολλά κορίτσια που θεωρούν μέτρο καταστολής την απαγόρευση της ισλαμικής ενδυμασίας.

Όλα τα κόμματα έχουν συμβάλλει στον ισλαμικό κοινοτισμό στην Ευρώπη· αλλά, τα τελευταία 20-30 χρόνια μόνο η αριστερά δεν έχει αφυπνιστεί. Υπενθυμίζω ότι τον περασμένο Μάρτιο η Εργατική κυβέρνηση στη Βρετανία διόρισε επικεφαλής της Επιθεώρησης της Εκπαίδευσης (Ofsted Board) τον μουσουλμάνο Sir Hamid Patel, γεγονός που προκάλεσε, δικαιολογημένα, ανησυχίες για φιλο-ισλαμική μεροληψία στο σχολείο. Ο Patel αντικαταστάθηκε αλλά το γεγονός της εθελοτυφλίας και των υποχωρήσεων εμμένει σε πείσμα των αντιδράσεων και της ανόδου της αντιμεταναστευτικής δεξιάς. Παραλλήλως, από τον Οκτώβριο του 2023, όταν αναμοχλεύτηκε, εκ των πραγμάτων, το παλαιστινιακό ζήτημα, οι ισλαμιστικές κοινότητες — τις οποίες ο Σουλεϊμάν περιγράφει ως εντελώς αδαείς ως προς την ιστορία της Γαλλίας («Η Γαλλική Επανάσταση, ο νόμος του 1905 ή ο Σαρλ ντε Γκωλ δεν κατέχουν καμία θέση στο μυαλό τους») — έχουν στραφεί προς τον ακτιβισμό στο πλαίσιο της αριστεράς, «εναντίον της γενοκτονίας» και εναντίον του Ισραήλ «που πρέπει να αφανιστεί».

Το Κακό στο οποίο αναφέρεται ο Σουλεϊμάν δεν είναι μόνο η εθελοτυφλία έναντι του Ισλάμ· είναι η αποδοχή της αμάθειας, της μισαλλοδοξίας, της αχαριστίας έναντι μιας χώρας και ενός πολιτικού συστήματος που έχει σώσει εκατομμύρια ανθρώπους από τις δικτατορίες και τη φτώχεια. Αλλά, οι Ανυπότακτοι προβάλλουν διαφορετικό αφήγημα: αρνούμενοι το πρόβλημα της κοινωνικής διάλυσης και της μη συμμόρφωσης στο Σύνταγμα και στους νόμους, υποβιβάζουν το φαινόμενο της ισλαμιστικής τρομοκρατίας σε «μοναχικές πράξεις διάσπαρτων βίαιων ατόμων» (ο κ. Βαρουφάκης εξέφρασε με μια γενικολογία τη μη-θέση της αριστεράς στο Χ: «Η ανθρωπότητα πρέπει να σταματήσει και να επανεξετάσει την απεριόριστη ικανότητά μας για απανθρωπιά»), ενώ ταυτοχρόνως καλλιεργούν αίσθημα ενοχής στους Γάλλους και ευρύτερα στους Ευρωπαίους. Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος αυτών να επιδεικνύει καρτερία: οι χριστιανοί, ακόμα κι όταν είναι «άθεοι», παραμένουν επιρρεπείς στους αυτοβασανισμούς, στις αυτοτιμωρίες.