Φονικές ελιές: To γαστρονομικό θρίλερ του Τομ Χίλενμπραντ

Για τους ταξιδιώτες του κόσμου το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου σπάνια περιλαμβάνεται στα ενδιαφέροντά τους. Εξάλλου, δεν είναι παρά μια σταλιά χώρα, με σχεδόν 700 χιλιάδες κατοίκους, από τους οποίους οι μισοί είναι αλλοδαποί. Τι μπορεί να τραβήξει την περιέργεια του ταξιδευτή, πάρεξ ίσως η ίδια η πόλη του Λουξεμβούργου, που η μισή είναι χτισμένη μέσα σε μια ρεματιά. Τη διασχίζει ποτάμι.

Εκεί ζει ο ήρωας του Τομ Χίλενμπραντ, ένας σεφ που διατηρεί ξακουστό εστιατόριο στην Άνω Πόλη και μπλέκει συνήθως σε περιπέτειες που ζητάνε τη λύση κάποιου μυστηρίου. Που σημαίνει ότι σε κάθε βιβλίο του Χίλενμπραντ ο αναγνώστης μαθαίνει κάποια καινούργια γαστριμαργικά πράγματα – χώρια η επίλυση ενός φόνου.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός, έχει τίτλο «Φονικές ελιές» και θα περίμενε κανείς ότι το θύμα εδώ θα πέθαινε από το κουκούτσι μιας ελιάς που θα του καθόταν στον λαιμό – μιας φονικής ελιάς. Ωστόσο, όχι. Εδώ το θύμα βρίσκεται νεκρό εξαιτίας του ίδιου του ελαιόλαδου. Βλέπετε, το θύμα έχει λιοτρίβι στην Ιταλία. Το οποίο χρησιμοποιεί για να νοθεύει λάδι χαμηλής ποιότητας, ώστε να το εμφανίζει αργότερα σαν εξαιρετικά παρθένο. Στην κομπίνα αυτή εμπλέκεται η ιταλική μαφία, κάποια αμερικανική εταιρεία και ολίγιστοι Ευρωπαίοι. Διότι ΟΠΕΚΕΠΕ δεν παρουσιάζεται μόνο στην ελληνική επικράτεια.

Ο ήρωας του Χίλενμπραντ, ο Λουξεμβουργιανός σεφ, αναλαμβάνει να βρει τι συνέβη στον φίλο του, στον ιδιοκτήτη του ελαιοτριβείου. Ταξιδεύει στην Ιταλία για να πιάσει το νήμα από την αρχή. Μαζί του ταξιδεύει και ο αναγνώστης, μαθαίνοντας ταυτόχρονα ένα σωρό πράγματα για τη λουξεμβούργια αλλά και την ιταλική κουζίνα. Διαβάζει για την cucina povera και την ετοιμασία της παντζανέλα ιν αγκροντόλτσε – μια κρύα σούπα που φτιάχνεται με το ψωμί που περίσσεψε και ξεράθηκε. Ή για το ρισλινγκσπαστέιτ (άντε να το προφέρεις) – μια κρεατόπιτα που συνηθίζεται στο Λουξεμβούργο. Ακόμη και για το κάγκεϊς, που είναι ένα τυπικό βραστό/ρευστό τυρί της περιοχής.

Ο εμβριθής αναγνώστης πληροφορείται για τη διαδικασία παραγωγής του ελαιόλαδου αλλά και για τις ντεγκουστασιόν λαδιού, όπου ειδικοί εκτιμητές δοκιμάζουν και βραβεύουν διάφορα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα.

Δεν παραλείπονται οι διάφορες ποικιλίες κρασιού που παράγονται και καταναλώνονται ανά τον κόσμο, όπως το Montepoylciano, το Brunello di Montalcino ή το λουξεμβουργιανό λευκό Rivaner που καλλιεργείται στην κοιλάδα του Μοζέλα.

Πλούσια εφοδιασμένος με γαστριμαργικές γνώσεις, ο αναγνώστης συντροφεύει τον σεφ στην αναζήτηση  του φονιά του φίλου του αλλά και στην καταβύθισή του στον λαβύρινθο της μεγάλης απάτης σχετικά με τη νόθευση του λαδιού που αποφέρει τεράστια κέρδη στους εμπλεκόμενους. Ο συγγραφέας καλεί τον αναγνώστη στο Δουκάτο του Λουξεμβούργου, τον περπατάει στην Άνω και την Κάτω Πόλη, του γνωρίζει τα στέκια και τον αφήνει να βυθιστεί στη σκιά του κάστρου (εξάλλου η ονομασία Λουξεμβούργο σημαίνει μικρό φρούριο). Καλογραμμένο –και εξαίρετα μεταφρασμένο από τον Μιχάλη Αθανασιάδη– το αστυνομικό αυτό μυθιστόρημα θα μπορούσε και να είναι ένας ταξιδιωτικός οδηγός για όσους έχουν βάλει το Λουξεμβούργο στη λίστα τους.