Ο αυτοκράτορας της Χαράς: Η τρυφερότητα ως αντίδοτο στη θλίψη

Σε αντίθεση με τον Ούγγρο συγγραφέα (αδύνατο να θυμηθώ το όνομά του) που πήρε το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας και του οποίου τα μυθιστορήματα για να διαβάσει ο επίμονος αναγνώστης θα πρέπει να παλουκωθεί στο γραφείο του με διπλή δόση καφέ, ιώβεια υπομονή –αφού οι σελίδες γυρίζουν βασανιστικά αργά, καθώς απουσιάζει προκλητικά κάθε σημείο στίξης ανάμεσα στις λέξεις, που στοιβάζονται σαν δομικά υλικά ενός Πύργου της Βαβέλ– κι ένα περίστροφο στον κρόταφο, οι αναγνώστες του νεαρού Βιετναμέζου συγγραφέα Όσιαν Βουόνγκ θα απολαύσουν ευφρόσυνα το καινούργιο του μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg σε πολύ καλή μετάφραση του Δημήτρη Μαύρου.

Το μυθιστόρημα φέρει τον τίτλο «Ο αυτοκράτορας της Χαράς», μονάχα που εδώ η Χαρά δεν αναφέρεται ακριβώς σε συναίσθημα, αλλά αποτελεί τοπωνύμιο κάποιας αμερικανικής πολίχνης χαμένης στο πουθενά.

 Ο ήρωας του Βουόνγκ είναι ένας νεανίας που έχει χάσει τον δρόμο του στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής. Τον συναντάμε, στις πρώτες κιόλας σελίδες, να στέκεται στο παραπέτο μιας γέφυρας έτοιμος να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο πέφτοντας στα αφρισμένα νερά του ποταμού που κυλάει από κάτω. Την ύστατη στιγμή σώζεται από μια γραία, που τον καλεί να αφήσει τη σκέψη του περί μεταστάσεως στον άλλο κόσμο και να εγκατασταθεί έως ότου συνέλθει ψυχολογικά στο σπίτι της, που βρίσκεται εκεί δίπλα. Ο νεανίας υπακούει.

Ο Χάι, γιατί αυτό είναι το όνομα του νεαρού Αμερικανο-βιετναμέζου, έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του χωρίς να ενημερώσει τη μάνα του σχετικά, ενώ δεν παύει να την απογοητεύει με τις διάφορες επιλογές της ζωής του (εκτός των άλλων, είναι και μέλος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+).

Κάποια στιγμή αποφασίζει να συνδράμει στα έξοδα του σπιτιού όπου φιλοξενείται από την ηλικιωμένη, Λιθουανή στην καταγωγή οικοδέσποινα και βρίσκει δουλειά σε ένα ταχυφαγείο. Οι συνάδελφοί του εκεί είναι ένα σμάρι ποικίλων πολιτισμικών παραδόσεων και ιδιοσυγκρασιακής ποικιλοχρωμίας. Μπλέκει μαζί τους σε ένα σωρό απίθανες περιστάσεις, που εντέλει τον οδηγούν στην ενηλικίωση.

Στο μεταξύ, στο σπίτι, η μάνα του αγνοεί ότι ο γιος της μένει στην άλλη μεριά της πόλης, έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του, παίρνει χάπια και ό,τι άλλο φέρει η στιγμή μπροστά του και προσφέρει συντροφιά και βοήθεια σε μια γυναίκα που τον φιλοξενεί. Η οικοδέσποινά του, έχοντας περάσει κατά πολύ την ηλικία των ογδόντα, βρίσκεται πια σε φάση άνοιας. Μιας άνοιας που εξελίσσεται με τρόπο αργό μεν αλλά σταθερό. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα πω ότι ολοένα και περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς ασχολούνται με αυτή τη μάστιγα των γηρατειών, καθώς ολοένα και περισσότεροι αντιμετωπίζουν παρόμοια περιστατικά με συγγενείς τους – και, ως γνωστόν, οι συγγραφείς αυτοβιογραφούνται συνεχώς.

Ο «Αυτοκράτορας της Χαράς» είναι ένα μυθιστόρημα που δεν άφησα απ’ τα χέρια μου, μια αφήγηση που προσφέρει απόλαυση στον αναγνώστη, ενώ την ίδια στιγμή τον κάνει να συνειδητοποιήσει για μία ακόμη φορά πόσο θεραπευτική μπορεί να είναι η λογοτεχνία.