Freida McFadden, «Ποτέ μη λες ψέματα!»: Αποκλειστική προδημοσίευση

Το μυθιστόρημα της Freida McFadden, «Ποτέ μη λες ψέματα!» (μετάφραση Κίκα Κραμβουσάνου, 320 σελίδες), κυκλοφορεί στις 22 Οκτωβρίου από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Διαβάστε παρακάτω ένα απόσπασμα — μια αποκλειστική προδημοσίευση για την Athens Voice:

Το μπάνιο είναι μεγάλο αλλά ρετρό. Έχει μια μπανιέρα με πόδια και δύο ξεχωριστές βρύσες για το ζεστό και το κρύο νερό. Αφού ενεργήθηκα, περνάω ένα βρεγμένο κομμάτι χαρτί υγείας πάνω στο τζάμι του καθρέφτη, καθαρίζοντας τη σκόνη ώστε να μπορώ να δω καθαρά το είδωλό μου για πρώτη φορά από τότε που φτάσαμε σ’ αυτό το σπίτι.

Πόπο. Τα χάλια μου έχω.

Τα μαλλιά μου είναι ξανθά με μελιές ανταύγειες, και κυματιστά χάρη στο σίδερο για μπούκλες, αλλά αυτή τη στιγμή εί­ ναι νωπά κι έχουν σκουρύνει από το χιόνι κι όλες οι μπούκλες έχουν χαλάσει – πατικωμένα τσουλούφια στολίζουν το κρανίο και τα μάγουλά μου. Τα χείλη μου είναι χλομά, σχεδόν μπλάβα, και το πρόσωπό μου κάτωχρο. Βγάζω ένα κραγιόν από την τσάντα μου και απλώνω μια γερή στρώση. Ορίστε – η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως. Προσπαθώ να τσιμπήσω τα μάγουλά μου για να επαναφέρω λίγο χρώμα στο πρόσωπό μου, αλλά αυτό με κάνει να φαίνομαι μελανιασμένη και έτσι σταματάω.

Τέλος πάντων, είμαστε μόνο εγώ και ο Ίθαν εδώ. Ναι, θέλω να δείχνω όμορφη για τον άντρα μου, αλλά είμαστε παντρεμένοι εδώ και έξι μήνες. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορώ να δείχνω πάντα τέλεια. Δηλαδή, είμαι σίγουρη ότι πρέπει να το καταλαβαίνει αυτό. Ακόμα κι αν αυτός δείχνει πάντα εξοργιστικά τέλειος. Όταν βγαίνω από το μπάνιο, παρατηρώ μια ακόμη βιβλιοθήκη κρυμμένη πίσω από τη σκάλα. Θεέ μου, η δρ Αντριέν Χέιλ ήταν ο ορισμός του βιβλιοφάγου. Οι περισσότερες βιβλιοθήκες στο σπίτι φαίνεται να αποτελούνται από βιβλία που σχετίζονται με την ψυχιατρική ή την ψυχολογία. Θέματα σχετικά με το ανθρώπινο μυαλό, τέλος πάντων. Αλλά αυτή η βιβλιοθήκη είναι διαφορετική. Αυτή είναι γεμάτη με φτηνά, χαρτόδετα μυθιστορήματα – ένοχες απολαύσεις.

Εξετάζω τις σειρές των βιβλίων, ψάχνοντας για κάτι που θα μπορούσε να με ψυχαγωγήσει αν αναγκαστούμε να μείνουμε για πολύ εδώ. Προσπαθώ να φανταστώ την ψυχίατρο με τα καταπράσινα μάτια κουλουριασμένη με ένα μυθιστόρημα της Ντανιέλ Στιλ – δεν μπορώ. Ούτε κι εγώ είμαι λάτρης των ρομάντζων. Ωστόσο, έχει αρκετά μυθιστορήματα του Στίβεν Κινγκ που είναι περισσότερο του γούστου μου. Και είναι όλα μεγάλα και συναρπαστικά.

Έχω ήδη διαβάσει όλα τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ που έχει στα ράφια της, αλλά δεν θα με πείραζε να ξαναδιαβάσω κάποιο από τα κλασικά. Και, ούτως ή άλλως, δεν θα μείνω αρκετά εδώ ώστε να το τελειώσω, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ξεκινήσω κάτι καινούργιο. Πρώτα, παίρνω το αντίτυπο του It – Το αυτό, αλλά παραλίγο να στραμπουλήξω τον καρπό μου στην προσπάθειά μου να το κατεβάσω από το ράφι – αν πρόκειται να μείνουμε για μία μόνο νύχτα, αυτό το βιβλίο παραείναι μεγάλο. Τελικά, αποφασίζω να πάρω τη Λάμψη –ένα από τα αγαπημένα μου– και γέρνω λίγο το βιβλίο για να το βγάλω από το ράφι.

Μόνο που δεν βγαίνει.

Τραβάω πιο δυνατά το βιβλίο, αλλά μόνο το πάνω μέρος του ελευθερώνεται. Το κάτω μέρος μοιάζει σφηνωμένο στη θέση του. Και όταν κουνάω το πάνω μέρος του βιβλίου, ακούω ένα δυνατό κλικ. Και η βιβλιοθήκη μετακινείται ελαφρώς.

Τι στον...;

Ρίχνω μια ματιά πίσω μου. Ο Ίθαν δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Πιθανότατα εξακολουθεί να παλεύει με τη θέρ­ μανση. Κοιτάζω το πλάι της βιβλιοθήκης – έχει απομακρυνθεί από τον τοίχο. Τραβάω τη μια της πλευρά και μια κρυφή πόρτα ανοίγει προς το μέρος μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου μερικές φορές, αδυνατώντας να πιστέψω αυτό που βλέπω.

Είναι ένα μυστικό δωμάτιο.

Το δωμάτιο μέσα είναι βυθισμένο στο σκοτάδι, αλλά μου δίνει την αίσθηση ενός χώρου μικρού. Έχει περίπου το μέγεθος της ντουλάπας­δωμάτιο στον επάνω όροφο. Μισοκλείνω τα μάτια στον σκοτεινό χώρο, προσπαθώντας να τα κάνω να προσαρμοστούν.

Κάνω ένα βήμα και κάτι με χτυπάει στο πρόσωπο. Στην αρχή νομίζω ότι είναι ιστός αράχνης, αλλά μετά συνειδητοποιώ ότι είναι ένα καλώδιο. Ψάχνω στα τυφλά, προσπαθώντας να το πιάσω. Τότε το δάχτυλό μου το αγγίζει. Τραβάω το καλώδιο και ακούγεται άλλο ένα κλικ και μια λάμπα φωτίζει το δωμάτιο.

Τα μάτια μου γουρλώνουν αντικρίζοντας το περιεχόμενο του δωματίου.

Είχα δίκιο για το μέγεθος του χώρου. Έχει περίπου τις ίδιες διαστάσεις με την ντουλάπα. Ένα κομμάτι μου φοβόταν ότι μπορεί να έβρισκα κανένα πτώμα κρυμμένο εδώ μέσα, αλλά όχι. Το δωμάτιο είναι γεμάτο με βιβλιοθήκες –κι άλλες βιβλιοθήκες–, στριμωγμένες σε κάθε διαθέσιμη γωνιά. Μόνο που αυτές οι βιβλιοθήκες δεν περιέχουν βιβλία.

Είναι γεμάτες κασέτες.

Πρέπει να υπάρχουν –Θεέ μου, δεν το χωράει ο νους μου!– χιλιάδες κασέτες! Και η καθεμία έχει κολλημένη μια ετικέτα με παρόμοια επισήμανση – ένα σετ αρχικών γραμμάτων, ακολουθούμενο από ένα νούμερο, ακολουθούμενο από μια ημερομηνία. Οι ημερομηνίες φαίνεται να πηγαίνουν σχεδόν δέκα χρόνια πίσω, και υπάρχουν δεκάδες διαφορετικά αρχικά. Η σειρά μπροστά μου φέρει τα αρχικά ΠΛ. Τα ίδια αρχικά του βασικού προσώπου που παρουσιάζεται στην Ανατομία του φόβου, το βιβλίο της δρα Χέιλ που έκανε θραύση και έγινε μπεστ σέλερ – μήπως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο; Είναι αυτές οι κασέτες οι ιδιωτικές συνεδρίες της ΠΛ;

Υπάρχει και μία κασέτα με διαφορετική ετικέτα. Είναι τοποθετημένη στην άκρη ενός ραφιού και το μόνο που έχει είναι μια λέξη με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: ΛΟΥΚ. Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα. Λουκ. Έτσι δεν έλεγαν τον φίλο της; Αυτόν που νόμιζαν ότι σκότωσε την Αντριέν Χέιλ; Έχουν περάσει χρόνια από τότε που το θέμα είχε γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες και τα κανάλια. Η εξαφάνιση της δρα Αντριέν Χέιλ.

Αναρωτιέμαι αν η αστυνομία γνώριζε την ύπαρξη αυτού του μυστικού δωματίου.

Ακούω αμυδρά τον Ίθαν να φωνάζει τ’ όνομά μου. Κατά πάσα πιθανότητα, θα κατάφερε να ανάψει τα καλοριφέρ. Είμαι σίγουρη ότι αναρωτιέται γιατί αργώ τόσο πολύ στην τουαλέτα. Δεν έχω τη φήμη της γρήγορης στην τουαλέτα, αλλά αυτό παραείναι αργό, ακόμα και για μένα.

«Έρχομαι!» φωνάζω.

Αυθόρμητα, αρπάζω μια από τις πολλές κασέτες ΠΛ από ένα ράφι και τη βάζω στην τσέπη του παλτού μου. Μετά τραβάω το καλώδιο που κρέμεται από το ταβάνι και το δωμάτιο βυθίζεται ξανά στο σκοτάδι. Βγαίνω από το δωμάτιο και, καθώς σπρώχνω τη βιβλιοθήκη πίσω στη θέση της, ακούω ένα καθησυχαστικό κλικ. Τώρα, όταν κάνω ένα βήμα πίσω, δεν μπορώ να καταλάβω ότι ένα δωμάτιο κρύβεται εκεί.

Επιστρέφω βιαστικά στο σαλόνι, όπου ο Ίθαν στέκεται μπροστά στον καναπέ. Χαμογελάει πλατιά και έχει ένα μπουκάλι κρασί στο δεξί του χέρι. «Κατάφερα να βάλω μπρος τη θέρμανση!»

Ανατριχιάζω. «Κάνει ακόμα παγωνιά εδώ μέσα».

«Ε, ναι, θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να ζεσταθεί ένας τόσο μεγάλος χώρος». Γνέφει με νόημα προς το τεράστιο σαλόνι. Θα ήθελα να του επισημάνω ότι, αν μετακομίζαμε εδώ, οι λογαριασμοί θέρμανσης θα ήταν αστρονομικοί, αλλά ο Ίθαν έχει αρκετά χρήματα από την οικογένειά του ώστε να μην ανησυχεί για τέτοια πράγματα. «Βρήκες το μπάνιο; Εντάξει;»

«Ναι».

Βάζω το δεξί μου χέρι στη βαθιά τσέπη του παλτού μου και ψηλαφώ το ορθογώνιο κουτί της κασέτας που έκλεψα από το μυστικό δωμάτιο. Αυτή θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να του πω για την ανακάλυψή μου. Δεν υπάρχει λόγος να μην του το πω.

Αλλά δεν θα θέλει ν’ ακούσω αυτές τις κασέτες. Θα μου πει ότι δεν είναι δική μου δουλειά – πάντα παραπονιέται ότι είμαι πολύ αδιάκριτη. Όμως δεν είμαι αδιάκριτη – έχω απλά μια φυσική αίσθηση περιέργειας. Κακό είναι;

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη πάντως – ο Ίθαν θα με εμποδίσει να ακούσω αυτές τις κασέτες, αν μάθει ότι υπάρχουν.

«Και κοίτα!» Ο Ίθαν κρατάει ψηλά το μπουκάλι με το κρασί στο χρώμα του αίματος. «Βρήκα κάτι για να μας ζεστάνει στο μεταξύ».

«Αλήθεια;»

Χαμηλώνει το μπουκάλι για να διαβάσει την ετικέτα. «Είναι ένα καμπερνέ σοβινιόν. Είναι από το... Στέλενμπος της Νότιας Αφρικής».

«Κρασί από τη Νότια Αφρική;»

«Ε, μα ναι. Υπάρχουν πολλά καλά καμπερνέ από τη Νότια Αφρική».

Κάτι θα ξέρει. Ο Ίθαν είναι κάτι σαν ειδικός στα κρασιά. Ξέρει πάντα να σου πει ποιες περιοχές είναι οι καλύτερες για ποια είδη κρασιού, ποιες γλυκές ή όξινες νότες πρέπει να αναζητά κανείς στο κρασί και ποιο φαγητό ταιριάζει καλύτερα με αυτό. Τις περισσότερες φορές, εγώ απλά γνέφω και προσποιούμαι ότι ξέρω τι λέει.

«Άρα», λέω, «έκλεψες ένα μπουκάλι κρασί;»

«Δεν είναι και κανένα σπουδαίο κρασί», λέει αμυντικά. Δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει αυτό, αφού ο Ίθαν δεν είναι ποτέ δια­ τεθειμένος να πιει οτιδήποτε φτηνό, συνεπώς πρέπει να είναι, στη χειρότερη περίπτωση, ένα αξιοπρεπές κρασί. Το αγαπημένο του είναι το Σεβάλ Μπλαν. «Και, τέλος πάντων, το φταίξιμο είναι όλο της Τζούντι που μας κουβάλησε εδώ πέρα εν μέσω χιονοθύελλας, ενώ η ίδια δεν εμφανίστηκε καν. Έχουμε ανάγκη από κάποιο είδος ψυχαγωγίας».

«Είμαι σίγουρη ότι η Τζούντι δεν είχε καταλάβει ότι επρόκειτο να ξεσπάσει χιονοθύελλα», λέω, αλλά είναι πια αργά. Ο Ίθαν ρίχνει ήδη κρασί σε δύο ποτήρια που έχει τοποθετήσει στο τραπεζάκι του σαλονιού μπροστά στο τζάκι.

Ο Ίθαν κάθεται στον γωνιακό καναπέ και εγώ δίπλα του. Παίρνει το ένα από τα ποτήρια, γεμάτο σχεδόν μέχρι το χείλος με σκούρο κόκκινο κρασί, κι εγώ κάνω απρόθυμα το ίδιο. Γέρνει το ποτήρι του προς το δικό μου.

«Στο νέο μας σπίτι», λέει.

* * *

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: Οι νεόνυμφοι Τρίσια και Ίθαν αναζητούν το σπίτι των ονείρων τους. Αλλά όταν επισκέπτονται το απομακρυσμένο αρχοντικό που κάποτε ανήκε στη δρα Αντριέν Χέιλ, μια διάσημη ψυχίατρο που εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνος τέσσερα χρόνια νωρίτερα, μια σφοδρή χιονοθύελλα τους παγιδεύει στο κτήμα… χωρίς καμία πιθα­νό­τητα διαφυγής μέχρι να τελειώσει. Αναζητώντας ένα βιβλίο για να τη διασκεδάσει μέχρι να σταματήσει η χιονοθύελλα, η Τρίσια συναντά ένα μυστικό δωμάτιο· το οποίο περιέχει μια σειρά από μαγνητοφωνημένες συνεδρίες κάθε ασθενούς της δρα Χέιλ. Καθώς η Τρίσια ακούει τις κασέτες, μαθαίνει για την τρομακτική αλυσίδα γεγονότων που οδήγησαν στη μυστηριώδη εξαφάνιση της ψυχιάτρου. Η Τρίσια παίζει τις κασέτες μία προς μία, αργά το βράδυ. Με καθε­μία, ένα ακόμα συγκλονιστικό κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του και ο ιστός των ψεμάτων της δρα Αντριέν Χέιλ ξετυλίγεται σιγά σιγά. Και τότε η Τρίσια φτάνει στην τελευταία κασέτα. Αυτή που αποκαλύπτει όλη την τρομακτική αλήθεια.

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Η Freida McFadden είναι γιατρός που ειδικεύεται στις εγκεφαλικές βλάβες και έχει γράψει πολλά ψυχολογικά θρίλερ και ιατρικά χιουμοριστικά μυθιστορήματα που έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Ζει με την οικογένειά της και τη μαύρη γάτα της σε ένα αιωνόβιο τριώροφο σπίτι με θέα στον ωκεανό, με σκάλες που τρίζουν σε κάθε βήμα, όπου κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει αν ουρλιάξεις. Εκτός και αν ουρλιάζεις πολύ δυνατά. Ίσως…