Βιβλιο

Οι «Παράλογοι συνήθεις πόθοι» του Θόδωρου Σούμα

Η νέα συλλογή διηγημάτων διέπεται από την προσπάθεια και την ανάγκη του συγγραφέα να βρει, να συλλέξει και να εκφράσει την αλήθεια των ερώτων και της σεξουαλικότητας των προσώπων μέχρι τέλους

A.V. Team
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

«Παράλογοι συνήθεις πόθοι» του Θόδωρου Σούμα: Η νέα συλλογή διηγημάτων κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν

Ορισμένα κομμάτια των 15 διηγημάτων της συλλογής «Παράλογοι συνήθεις πόθοι» του Θόδωρου Σούμα μπορούν να λειτουργήσουν διεγερτικά από συναισθηματικο-ερωτική άποψη, σαν αυτός να είναι ένας λανθάνων στόχος, μαζί με τους άλλους εμφανείς στόχους της συλλογής, την ψυχολογική εμβάθυνση στην ερωτική πλευρά των χαρακτήρων και τον προβληματισμό περί σεξουαλικής και σεξιστικής ηθικής. Τα διηγήματα της συλλογής, κατά συνέπεια, δεν σέβονται την τυπική πολιτική ορθότητα, γιατί αυτό θα αποτελούσε έναν στενό κορσέ κι ένα σύνολο πουριτανικών, ιδεολογικών περιορισμών για τις ιδέες και τις σεξουαλικές πρακτικές που διακινούνται στα αφηγήματα. Η συλλογή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, περιλαμβάνει διηγήματα που άλλοτε αναδεικνύουν τον τρελό κι εξωφρενικό χαρακτήρα των ιστοριών έρωτα και σεξ των προσώπων, κι άλλοτε την απελπισμένη, εφιαλτική και γελοία πλευρά τους. Διαβάζοντας αυτή τη συλλογή διηγημάτων που αποτελείται από αλλόκοτες, μερικές φορές συνειδητά πορνογραφικές, ερωτικές ιστορίες, διαπιστώνουμε πως όλα τα πρόσωπα έχουν μια ροπή κι ευαισθησία έναντι του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, πιθανόν γιατί αναζητούν τον έρωτα και την ερωτική ευτυχία· κι επειδή δεν τα βρίσκουν, αρκούνται στην αναζήτηση κάποιου υποκατάστατού τους, δηλαδή του σεξ. Η συλλογή των 14 διηγημάτων διέπεται από την προσπάθεια και την ανάγκη του συγγραφέα να βρει, να συλλέξει και να εκφράσει την αλήθεια των ερώτων και της σεξουαλικότητας των προσώπων μέχρι τέλους.

Γι’ αυτό μερικά τολμηρά, ζοφερά διηγήματα, μερικές φορές μοιάζουν σε ορισμένα μέρη και τομείς τους με νατουραλιστικά ή και πορνογραφικά πεζογραφήματα. Τα πληγωμένα συναισθήματα κι οι τραυματισμένες και ματαιωμένες προσδοκίες, ελπίδες κι επιθυμίες των προσώπων, τα οδηγούν – και οδηγούν την περιγραφή τους και τη γραφή των διηγημάτων – στον πόνο, στις διαστροφές ή στην ωμή, άσεμνη έκφραση. Κάποιοι/ες μπορεί να σοκαριστούν από τα σεξουαλικά στοιχεία των διηγημάτων, μα η ζωή είναι ενίοτε έτσι σκοτεινή, άμεση, σκληρή κι αναίσχυντη, και τα ψυχοερωτικά τραύματα των ανθρώπων οδηγούν σε περισσότερη ωμότητα, κυνισμό, απρέπεια κι αμοραλιστικό σκεπτικισμό. Σήμερα, στο ερωτικό πεδίο, δίπλα στον άλλο πόλο της ψυχρότητας, της ασέξουαλ συμπεριφοράς, της αδιαφορίας και σεμνοτυφίας, κάνει έντονα αισθητή την παρουσία του το κυνικό σεξ, η οδύνη του αποτυχημένου, μη αμοιβαίου, αδιεξοδικού έρωτα, η ελευθεριότητα, η επώδυνη ασυνεννοησία, η συναισθηματική αναλγησία του άλλου/ης, οι παραβιάσεις των ταμπού, η έλλειψη επικοινωνίας, τα έκλυτα ήθη, η ανελέητη ψυχική αγριότητα και ο σεξουαλικός ζόφος. Το ότι αρκετοί χαρακτήρες φέρονται ως ερωτύλοι ή ως ερωτοκατακτητές, αποτελεί μάλλον μια υπαρξιακή, ασυνείδητη κατάσταση και ροπή τους, την αναζήτηση της ευτυχίας, της αγάπης και της ψυχοσωματικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Στο πλαίσιο αυτής της επίπονης, απέλπιδος πορείας κι έρευνάς τους, φτάνουν στα άκρα επειδή ο ερωτισμός είναι η αποδοχή της ζωής ως τα ακραία όριά της, η υπέρβαση των κανονισμών και των φραγμών, ως τη διακινδύνευση της ισορροπημένης, πεζής, οικογενειακής κι αστικής συμβατικής ζωής. Η Συλλογή των 14 ερωτικών Διηγημάτων, «Παράλογοι συνήθεις πόθοι» αποτελεί το τρίτο μέρος μιας βιωματικής τετραλογίας αυτομυθοπλασιών του συγγραφέα.

Η τετραλογία αυτή, μια τετραλογία των ερωτικών πόθων και του προσωπικού και κοινωνικού αγώνα, άρχισε να εκδίδεται το 2019 ανάποδα από τη χρονολογική, κανονική σειρά των πεζογραφημάτων της, δηλαδή πρώτο εκδόθηκε το τέταρτο χρονολογικά βιβλίο της, από τις εκδόσεις Βακχικόν, «Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή». Κατόπιν εκδόθηκε το δεύτερο χρονολογικά βιβλίο της, «Ο Βασίλης –ψευδώνυμο Γιάννης– στην αριστερά (1971-2008»). Ακολούθησε η έκδοση της συλλογής 14 ερωτικών διηγημάτων, «Παράλογοι συνήθεις πόθοι», και στο τέλος θα εκδοθεί το ουσιαστικά και τυπικά πρώτο βιβλίο, που ονομάζεται «Τα αγόρια που πάντα έφευγαν», γύρω από την παιδική κι εφηβική ηλικία. Τα βιβλία αυτά αντιστοιχούν, στη σωστή σειρά, σε τρεις φάσεις της ζωής του ίδιου κεντρικού προσώπου, αν και εμφανίζεται με πολλά διαφορετικά ονόματα: Το πρώτο πεζογράφημα επικεντρώνεται στην εφηβική ηλικία στη συνοικία όπου μεγάλωσε, το δεύτερο στην νεανική ηλικία της πολιτικοποίησης και των σπουδών. Το τρίτο, η παρούσα συλλογή των 14 διηγημάτων «Παράλογοι συνήθεις πόθοι», και το τέταρτο «Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή», αναφέρονται στους αμφιλεγόμενους έρωτες του πρωταγωνιστή. Τι συνδέει αυτά τα τέσσερα βιωματικά βιβλία; Μια κοινή, βιοπολιτική οπτική, σχετική με την εξουσία του σώματος και επί του σώματος, δηλαδή ο κοινός παρονομαστής των επιδράσεων της εξουσίας τόσο επί του σώματος, όσο και επί της κοινωνίας, ενώ κοινωνία και σώματα είναι συνδεδεμένα. Και τα τέσσερα πεζογραφικά βιβλία εκθέτουν κυρίως με βιωματική προσέγγιση (και ενίοτε ορθολογικά) τις μνήμες του σώματος και του εγώ που υποφέρουν, επιθυμούν, θυμούνται, σπαράζουν και ποθούν.

Θόδωρος Σούμας – βιογραφικό

Ο Θόδωρος Σούμας γεννήθηκε στη Ν. Φιλαδέλφεια της Αθήνας, όπου έβγαλε το δημοτικό, καθώς και το γυμνάσιο και το λύκειο, τα δυο τρελά θηριοτροφεία της συνοικίας. Σπούδασε κινηματογράφο στη Γαλλία και στο Βέλγιο και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο Paris VIII. Είναι συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου, αρθρογράφος και δοκιμιογράφος. Έχει δημοσιεύσει στις εκδ. Απόπειρα τη συλλογή διηγημάτων Η Κλαίρη και η θάλασσα, στις εκδ. Βακχικόν τη νουβέλα Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή, και στις εκδ.Επίκεντρο, τη μυθιστορηματική μαρτυρία Ο Βασίλης –ψευδώνυμο Γιάννης– στην αριστερά (1971-2008). Στις εκδ. Αιγόκερως δημοσίευσε 6 βιβλία για τον κινηματογράφο: Κινηματογράφος & σεξουαλικότητα/ερωτισμός, Έρωτας,ψυχολογία και αισθητική στο χολλυγουντιανό σινεμά, 12 Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, Κινηματογράφος και έρωτας, Εθνικές κινηματογραφίες, στιλ και σκηνοθέτες και το Κινηματογραφικοί Δημιουργοί. Είχε την επιμέλεια του βιβλίου Σταύρος Τσιώλης, εκδ. Νεφέλη, του οποίου έγραψε το μεγαλύτερο μέρος. Γράφει στα περιοδικά The books’ Journal και Δένδρο. Έχει γράψει πολλά κείμενα για το σινεμά σε διάφορα έντυπα: στα κινηματογραφικά περιοδικά Σύγχρονος Κινηματογράφος, Οθόνη, Καθρέφτης, Camera-stylo, Κινηματογράφος και επικοινωνία, Αντι-κινηματογράφος, σε βιβλία-μονογραφίες σκηνοθετών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο περιοδικό Τέταρτο, στην εφημερίδα Αυγή και στον Θούριο. Aνέλαβε την αρχισυνταξία και έγραψε άρθρα στα ετήσια Αλμανάκ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Κινηματογράφος 2003 έως και Κινηματογράφος 2009. Υπήρξε υπεύθυνος ύλης του κινηματογραφικού περιοδικού ΚΙΝΟ. Έχουν δημοσιευτεί κινηματογραφικά κείμενά του στις ιστοσελίδες Cinephilia, Bookpress, Fractal, Vakhikon, Kemes.wordpress, Camerastyloonline, Filmandtheater, κ.α. Στα ιστολόγια μημαδαςτημαργαριτα, Μεταρρύθμιση και Athens Voice δημοσιεύονται πολιτικά και κινηματογραφικά άρθρα του. Στο τελευταίο δημοσιεύει άρθρα για το μπάσκετ. Έχει δημοσιεύσει βιβλιοκριτικές στις ιστοσελίδες Bookpress, Ο αναγνώστης, Fractalart, Athens Voice, Χάρτης και Vakhikon. Έχει γυρίσει το ένα μέρος της μεγάλου μήκους κινηματογραφικής ταινίας-δίπτυχο Περί έρωτος, και δύο ταινίες μικρού μήκους, Ταυτότητες και ρόλοι και Ο διαγραμμένος.