Βιβλιο

Η Όλγα Μπακομάρου πρόλαβε την «Αριστερά κάποτε…»

Δεκαέξι συν μία συνεντεύξεις, επομένως, με την υπογραφή της μεγάλης κυρίας της ελληνικής δημοσιογραφίας

Στέφανος Τσιτσόπουλος
ΤΕΥΧΟΣ 906
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Όλγα Μπακομάρου: Βιβλιοκριτική για το βιβλίο «Αριστερά κάποτε…», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.

Δεκαέξι συν μία συνεντεύξεις με πρόσωπα της «παλιάς» αριστεράς, της old school, του 20ού αιώνα και των αρχών του 21ου. Ορθόδοξης-Σοβιετόφιλης, πιστής στον Λένιν και τον Στάλιν, εναλλακτικής και διασπασμένης σε κομμάτια όπως το Εσωτερικό και η ΕΔΑ, ή τεχνηέντως ενωμένης τύπου Συνασπισμός και α-μπε-μπα-μπλομ με μπαλαντέρ τον Μίκη Θεοδωράκη, που μπορούσε να αλλάζει στρατόπεδα, γιατί ο Μίκης ήταν πάντα ο Μίκης και μπορούσε να μιλάει όπως ήθελε: «Σκέψου τις δισκογραφικές εταιρείες, τα κέντρα, τα καταστήματα, τα μπαλέτα, τον τουρισμό, τις συναυλίες, τα φιλμ, ένα πλήθος από κυκλώματα εργασίας… Η περιουσία που δημιουργώ εγώ γύρω μου και προσφέρω σε όλο τον κόσμο ανέρχεται σε δισεκατομμύρια δραχμές. Από όλα αυτά, το 1% φτάνει σε μένα. Λοιπόν, η Αριστερά θα έπρεπε να είναι περήφανη, γιατί έχει ανθρώπους πετυχημένους. Έτσι βλέπω εγώ την Αριστερά. Τα στελέχη της να είναι άνθρωποι που πέτυχαν στη ζωή τους. Γιατί, για να πετύχεις στη ζωή, σημαίνει ότι και αξία έχεις και εργασία. Αλλά έχουμε να κάνουμε με κόμματα της εργατικής τάξης, που τα περισσότερα στελέχη τους δεν έχουν εργαστεί ποτέ κι ούτε έχουν καμιά σχέση με την εργατική τάξη» (περιοδικό «Γυναίκα», Μάρτιος 1977). 

Με ένσημα και εύσημα αποκτημένα σε φυλακές και ξερονήσια, με ιδέες που κυνηγήθηκαν και σώματα που βασανίστηκαν εν ονόματί της, η Αριστερά του Κύρκου και της Παπαρήγα, του Παπαγιαννάκη και της Έλλης Παππά, του Ηλία Ηλιού και του Κώστα Κάππου, του Μίκη Θεοδωράκη, του Ανδρέα Λεντάκη και του Γλέζου, συγκεντρώθηκε σε έναν τόμο ιστορικών συνεντεύξεων με τίτλο «Αριστερά κάποτε…». Υπογραφή Όλγα Μπακομάρου. Με Κόκκινους πρωταγωνιστές σε πλείστες, όπως είπαμε, παραλλαγές και τάσεις, οι Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Κώστας Αλαβάνος, Μήτσος Κωστόπουλος και Νίκος Μπελογιάννης (υιός), συνθέτουν ένα βιβλίο… διηγώντας το να κλαις. «Δεν ξέρω και δεν έμαθα το μυστικό της Όλγας με τις συνεντεύξεις που έπαιρνε, αλλιώς ίσως να έκανα το ίδιο» γράφει ο σκιτσογράφος Στάθης στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ενώ λίγο παρακάτω: «Μάλλον αυτό ξεκλειδώνει την ουσία του βίου της Όλγας: είναι ο εαυτός της, χωρίς κανέναν εγωτικό τρόπο, αλλά αντιθέτως με τις αρχές της, ιδεολογικές, ηθικές και πολιτικές, και τον αξιοθαύμαστο σεβασμό στα ανθρώπινα». 

Δεκαέξι συν μία συνεντεύξεις, επομένως, με την υπογραφή της μεγάλης κυρίας της ελληνικής δημοσιογραφίας και της απόλυτης Ελληνίδας ιντερβιούερ, που «οι τεχνικές» της κανονικά θα έπρεπε να διδάσκονται στην Κρατική Σχολή Δημοσιογραφίας, όπως δήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης στην παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου της για τις οικογένειες Παπανδρέου και Μητσοτάκη. Το ανυπέρβλητο στιλ της βασίζονταν στο να ρωτά ευγενικά, αλλά και επίμονα, να πρεσάρει διακριτικά και απίστευτα μελετημένα. Έτσι κατάφερε να ξεκλειδώσει στιγμές και σκηνές του βίου, της ηθικής και της βαθιάς πολιτικής σκέψης ανθρώπων, σε εξομολογήσεις τεκμήρια-αποδείξεις μιας «αριστερής» εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί. 

Μετά τα «Ωσεί Παρόντες» και «Οικογένειες: Παπανδρέου - Μητσοτάκη», οι εκδόσεις Αρμός τριτώνουν το καλό, κυκλοφορώντας ένα βιβλίο από το οποίο αυτό που μένει ως επίγευση δεν είναι νοσταλγία για όσους αναπολούν τη νιότη τους, αλλά γνήσια ελληνική Ιστορία. Κλείνω με άλλο ένα σαμπλ από τη συνέντευξή της με την Έλλη Παππά. Η Μπακομάρου τη ρωτά τι εκφράζει ο Πούτιν για εκείνη. Η Παππά απαντά «Τις μεγάλες μαφίες του πετρελαίου και του φυσικού αερίου… Και ο Πούτιν ανάμεσά τους. Και βλέπουμε σήμερα τις συνέπειες αυτής της κατάρρευσης να τις υφίσταται όλος ο κόσμος. Και θα τις υφίσταται». («Ελευθεροτυπία», Δεκέμβριος 2006).