Βιβλιο

Ο «Μαγεμένος Απρίλης» της Ελίζαμπεθ φον Άρνιμ

Στον πύργο που ανθίζει η αγάπη

Άρης Σφακιανάκης
ΤΕΥΧΟΣ 847
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Μαγεμένος Απρίλης» της Ελίζαμπεθ φον Άρνιμ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός

Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να συνδυάζω πάντα τον τόπο που επισκέπτομαι με το χνάρι που έχει αφήσει εκεί κάποιος συγγραφέας που αγαπώ. Στην Πράγα δεν παραλείπω να αφήσω μια ελληνική μετάφραση στον τάφο του Κάφκα. Στην Αγία Πετρούπολη με ξενάγησε στο τελευταίο κατάλυμα του Ντοστογιέφσκι μια παχυλή θυρωρός – επί Μπρέζνιεφ. Στο Λονδίνο δεν παραλείπω ύστερα από το Βρετανικό Μουσείο να κάνω μια βόλτα ως το σπίτι του Ντίκενς, που βρίσκεται εκεί δίπλα. Στη Νάρα της Ιαπωνίας ακολούθησα τα χνάρια του Μουρακάμι στους ντόπιους ναούς. Στο Πεκίνο έμεινα στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει ο Καζαντζάκης. Στη Μόσχα περιηγήθηκα στο σπίτι του Τολστόι. Στην Ιταλία, στη λίμνη Κόμο βρήκα το ξενοδοχείο που είχε μείνει ο Χέμινγουεϊ. Στη Χαλκίδα αποτίω πάντα φόρο τιμής στον τάφο του Σκαρίμπα, ψηλά στο κάστρο.

Κάποτε, η αγάπη μου για τον λόρδο Βύρωνα με έφερε (εκτός από το Μεσολόγγι) στη Βασιλεία της Ελβετίας κι αργότερα στην ιταλική Ριβιέρα, στη βίλα Bianca, εκεί που είχε βρεθεί για λίγο με τον φίλο του τον Σέλεϊ και τη γυναίκα του Σέλεϊ, τη Μαίρη, εκείνη που έγραψε τον Φρανκεστάιν χάριν παιδιάς. Στον απέραντο κόλπο της Σπέτσια, αρκετά μακριά από τη Γένοβα, είχε χαθεί ο ποιητής Σέλεϊ με το μικρό ιστιοφόρο του μέσα σε μια καταιγίδα. Το πτώμα του ξεβράστηκε στην ακτή, κι εκεί, στην αμμουδιά, άναψαν οι φίλοι του νεκρική πυρά κι εκπύρωσαν το σώμα του.

Εκεί, στην ιταλική Ριβιέρα, φτάνουν οι τέσσερις ηρωίδες της αγγλίδας μυθιστοριογράφου Ελίζαμπεθ φον Άρνιμ. Παρασυρμένες από μια αγγελία στους Times του Λονδίνου αποφασίζουν να μοιραστούν τα έξοδα και να νοικιάσουν για ένα μήνα έναν μεσαιωνικό πύργο στα παράλια της Μεσογείου. «Για τους λάτρεις της γλυσίνας και της λιακάδας…» έγραφε η αγγελία που παρέσυρε τις τέσσερις άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες. Η κάθε μία έχει τον λόγο της να απομακρυνθεί από την γκρίζα μητρόπολη. Η κάθε μία έχει τη δική της προσωπικότητα που έρχεται άλλοτε σε σφοδρή κι άλλοτε σε ήπια αντίστιξη με εκείνη των υπολοίπων. Όλες ωστόσο τολμούν το άλμα στο κενό και παραδίδονται στις χάρες αυτού του πρόωρου rbnb. (Και λέω πρόωρου διότι η ιστορία ξετυλίγεται έναν αιώνα πριν.)

Καιρό είχα να διαβάσω τέτοιο απολαυστικό ανάγνωσμα. Η συγγραφέας του, Ελίζαμπεθ φον Άρνιμ, έχει σίγουρα θητεύσει στους μεγάλους άγγλους κλασικούς, τον Ντίκενς, τον Θάκερεϊ, τον Στερν, τον Φίλντινγκ και τον Μπάτλερ. Η πένα της σκιαγραφεί με ζωντάνια τα πρόσωπα που απεικονίζονται στο έργο της (βοηθάει και η μετάφραση της Παλμύρας Ισμυρίδου). Το βρετανικό της χιούμορ, άλλοτε σαρδόνιο κι άλλοτε σαρκαστικό, προκαλεί ευφορία στον αναγνώστη, ο οποίος αδημονεί να διαβάσει παρακάτω έχοντας την αίσθηση ότι βρίσκεται κι ο ίδιος σε εκείνο τον πύργο με τις γλυσίνες κι ακούει από απόσταση τη βουή των κυμάτων στην ακτή. Είναι ένας τόπος μαγεμένος, όπου ανθίζει η αγάπη και κυριαρχεί ο έρωτας.

Μόλις τελειώνω το βιβλίο, ανοίγω τον υπολογιστή κι αρχίζω να ψάχνω για μεσαιωνικό πύργο με γλυσίνες στα παράλια της Μεσογείου κι ας μην είναι ακόμα αυτός ο Μαγεμένος Απρίλης που γράφει η φον Άρνιμ. Κάποτε θα φτάσει.