Βιβλιο

«Αργότερα», Stephen King: Η νοσταλγία του τρόμου

Ένας ολοκαίνουργιος αλλά ταυτόχρονα νοσταλγικός, οικείος —και φυσικά τρομακτικός— Κινγκ: για Πιστούς Αναγνώστες και νέους φαν

Κυριάκος Αθανασιάδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

«Αργότερα»: Για το coming-of-age μυθιστόρημα του Stephen King (μετάφραση Παλμύρα Ισμυρίδου, Εκδόσεις Κλειδάριθμος)

Ένας Στίβεν Κινγκ όπως τον ξέρουμε, όπως τον αγαπάμε και όπως τον περιμένουμε. Το «Αργότερα» είναι ένα μυθιστόρημα που θα απολαύσουν όλοι οι λάτρεις του Βασιλιά, και ταυτόχρονα μία ιδανική εισαγωγή στο σύμπαν του για τους νέους αναγνώστες του και τους αυριανούς του φαν.

Μολονότι όλοι οι ορκισμένοι οπαδοί του (ας μου επιτραπεί ο όρος) περιμένουμε από αυτόν μεγάλα, ογκώδη βιβλία που θα μας κρατήσουν συντροφιά για πολλές ξάγρυπνες νύχτες, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Κινγκ είναι επίσης ο απόλυτος άρχοντας του μικρού μυθιστορήματος, του είδους που στέκεται ανάμεσα στη νουβέλα και το «κανονικό» μυθιστόρημα. Κι αυτό το βιβλίο το αποδεικνύει και με το παραπάνω. Είναι ο μόνος που το κάνει τόσο τέλεια, ο μόνος που χειρίζεται με τέτοια άνεση το είδος. Χωρίς εκ των πραγμάτων να πλατειάζει, σε βάζει στο τρενάκι του λούνα-παρκ και κατεβαίνετε μαζί εκείνη την κατηφόρα με φουλ ταχύτητα και παίρνοντας απότομα όλες τις στροφές. Μόνο που, ακριβώς γιατί είναι ο Κινγκ, αυτή η ξέφρενη κατάβαση είναι ταυτόχρονα σαν μια γαλήνια βόλτα παρέα με κάποιον που ξέρουμε από παλιά, και κάποιον που, απλώς, «ξέρει». Και τρώγοντας ταυτόχρονα μαλλί της γριάς. Μιλάμε δηλαδή για ένα (ακόμη) comfort book εδώ. Και μάλιστα διπλά comfort, καθώς —με τις όχι απολύτως συγκαλυμμένες αναφορές του στα κλασικά coming-of-age βιβλία του, από το «Αυτό» και το «Στάσου πλάι μου»— είναι γεμάτο γνήσια, και συγκινητική, νοσταλγία.

Η υπόθεση είναι απλή — ένας τόσο μεγάλος παραμυθάς δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ελάχιστα υλικά: ο μικρός ήρωας, ένα αγόρι που μεγαλώνει με τη μητέρα του, έχει το χάρισμα να βλέπει τους νεκρούς στον τόπο που πέθαναν, και μπορεί να μιλά μαζί τους για λίγες ημέρες, μέχρι εκείνοι να ξεθωριάσουν, να χαθούν και να φύγουν οριστικά για το μεγάλο τίποτα. Μάλιστα, και οι νεκροί τού μιλούν — και, ακόμη περισσότερο, του απαντούν με ειλικρίνεια σε ό,τι τούς ρωτήσει. Όλοι, εκτός από έναν.

Αυτό είναι το εύρημα. Και πάνω εκεί ο Κινγκ αφηγείται την ιστορία του, σε πρώτο πρόσωπο, καθώς ο πρωταγωνιστής παρουσιάζει τον εαυτό του, το περιβάλλον του (παραδόξως, τη Νέα Υόρκη!) και, σύντομα, το μεγάλο, διπλό δράμα που θα ζήσει μεγαλώνοντας. Και ένα τρομακτικό στοίχειωμα. Και ένα παγωμένο, νεκρό, σκοτεινό φως.

Το βιβλίο έχει μία εσάνς αστυνομικού μυστηρίου (υπάρχουν έμποροι ναρκωτικών και επίορκοι αστυνομικοί, φόνοι και τρομοκρατικές επιθέσεις), αλλά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι ένας κλασικός Κινγκ, ένα μυθιστόρημα υπερφυσικού τρόμου που όμως, παρά κάποιες στ’ αλήθεια εφιαλτικές στιγμές, δεν σε τρομάζει. Θα μπορούσε πανεύκολα να το κάνει, απλώς σηκώνοντας μια στάλα το ένα του φρύδι και χτυπώντας με δύναμη τα πλήκτρα, μα ΔΕΝ είναι το θέμα του αυτό, ούτε η επιδίωξή του — ίσα-ίσα. Αυτό που (θέλει και καταφέρνει να) κάνει είναι να σου αφήνει μία αίσθηση πληρότητας και γαλήνης, με ολοζώντανους (αλλά και… απολύτως νεκρούς) χαρακτήρες, που ξαφνικά βρίσκονται στο μέσον μιας δίνης, ο καθένας της δικιάς του, ζώντας στον πραγματικό κόσμο—with a twist.

Περιμένοντας σε δύο μήνες τον «Μπίλι Σάμερς» (σε μετάφραση του Μιχάλη Μακρόπουλου, και πάντα στη Βιβλιοθήκη Στίβεν Κινγκ των Εκδόσεων Κλειδάριθμος που ήδη αριθμεί 23 τίτλους), τον βετεράνο του Ιράκ και άσο σκοπευτή που πλέον δουλεύει σαν πληρωμένος δολοφόνος αλλά μόνο ξεπαστρεύοντας τους «κακούς», το «Αργότερα», στην πολύ ζωντανή μετάφραση της Παλμύρας Ισμυρίδου, είναι ό,τι πρέπει για όλους τους Πιστούς Αναγνώστες του Βασιλιά. Τόσο τους παλιούς και μπαρουτοκαπνισμένους, όσο και τους επόμενους. Γιατί θα υπάρχουν πάντα όλο και περισσότεροι. Και σήμερα — και αργότερα.