Όταν μία μέρα μου είπε «σε δυο μήνες θα βγει η ποιητική μου συλλογή» έκανα δύο σκέψεις. Η πρώτη ήταν, πως γίνεται ένας άνθρωπος που δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο σε ένα τόσο σκληρό και ανταγωνιστικό χώρο να προλαβαίνει να εκφράσει στο χαρτί συναισθήματα και η δεύτερη είχε να κάνει με την κριτική που θα άκουγε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Λίγες μέρες μετά άκουσα στο youtube τον «Ρομπέν των θαλασσών» . Ένα τραγούδι που ερμήνευε η Φωτεινή Δάρρα σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου και στίχους Χρήστου Παναγιωτόπουλου από την περσινή συναυλία στο Ηρώδειο. «Παιδί της ήττας. Συμβιβασμένος κι ανυπότακτος της νύχτας. Σαν βιασμένος βιαστής που απορρίψαν όσες τυράννησε ψυχές κι όσες του λείψαν.» Τον περασμένο Ιούλιο που δόθηκε αυτή η συναυλία, ο Παναγιωτόπουλος έκοψε το όνομά του στο ρεπορτάζ που παίχτηκε στο κανάλι του. Δεν ήταν ακόμα η στιγμή.
Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος στην παρουσίαση της ποιητικής του συλλογής, τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν στο χαρτί πριν 1 περίπου χρόνο, παρά το ότι υπήρχαν μέσα του για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. «Το πρώτο δύσκολο βήμα για μένα ήταν να γράψω. Το δεύτερο να τα θέσω σε δημόσια κρίση και το τρίτο να βρουν συνομιλητές. Αν δεν τα είχα εμπιστευτεί στον Θάνο Μικρούτσικο και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και δεν είχα ακούσει τόσο σημαντικά λόγια από το στόμα τους, δεν θα προχωρούσα». Παρά τα διθυραμβικά λόγια όμως τόσο των δύο προαναφερθέντων δημιουργών, του Μάνου Ελευθερίου, του Τίτου Πατρίκιου, ο Παναγιωτόπουλος δέχεται από εκείνη την παρουσίαση έναν απίστευτο πόλεμο ειρωνείας και αμφισβήτησης. Το ήξερε όμως, φαντάζομαι, όπως και καθένας που εκθέτει τον εαυτό του δημοσιεύοντας ποιήματα, ότι το εγχείρημα θέλει συναισθηματική αντοχή και τόλμη. Για κάποιους η εικόνα του διευθυντή ειδήσεων δεν συνάδει με ευαισθησίες. Για κάποιους άλλους παραήταν εντυπωσιακό το θέαμα στο Μουσείο της Ακρόπολης, όπου βρέθηκε όλο το μιντιακο-καλλιτεχνικο-πολιτικό σύστημα – μηδέ του ίδιου του Πρωθυπουργού εξαιρουμένου. Το ότι θα δεχόταν επιθέσεις ήταν με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο. Το κακό ήταν πως εξαιτίας τους κινδύνεψε να χαθεί το κυρίως θέμα. Τα ποιήματα.
«Σκυφτός, όσο ψηλά κι αν ανεβείς ηγέτης δε θα είσαι μα ικέτης Η προίκα σου τα «όχι» που θα πεις. Υπάκουος μη γίνεις και επαίτης…» Ποιήματα γραμμένα από καρδιάς, που περιγράφουν χαμένους έρωτες, βιώματα, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μακριά από τους γονείς, την απώλεια. Διαβάζοντας κανείς νιώθει ότι γνωρίζει έναν άλλον Παναγιωτόπουλο. Κρυμμένο. Κι όμως «υπάρχω σε κάθε συλλαβή» λέει ο ίδιος. Ανάμεσα στα ποιήματά του και το «Άλκης και Αλέξανδρος» από τα ονόματα των δύο παιδιών του.
Και στο επίκεντρο φυσικά ο έρωτας... Όχι εύκολος, εύληπτος, με σλόγκαν. Αλλά όπως πρέπει να είναι. «Οι ψυχές σε ζουν σε σπίτια, κατοικούνε σε αγκαλιές. Τα κορμιά αναμμένα σπίρτα, πυρπολούν μνήμες παλιές» γράφει στον «Χορό των κολασμένων».
«Μνήμη-ποινή ποτέ να μην ξεχάσεις. Μισή τιμή πουλάς τις αναμνήσεις. Σ’ όποιο κορμί ποθείς να ξενυχτήσεις, λυσσομανάς χωρίς να το χορτάσεις» στο «Φόβοι περίστροφα»
«Ποτέ δεν χάραξες τροχιά πέρα από τον μύθο σου. Ποτέ δεν άνοιξες φτερά μακριά απ’ τον ίσκιο σου….» (από το «Δάκρυ κιμωλία»)
«Καπετάνιος και λαθρεπιβάτης σε ακυβέρνητο σκάφος (…) που να ανοίξω δεν ξέρω πανιά, το όνομά σου ψελλίζω» (από το «Του χθες οι βαλίτσες»)
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης ανακαλύπτει δικές του στιγμές και κρυμμένες σκέψεις. Για έρωτες που τελείωσαν, για ανολοκλήρωτες αγάπες, για στιγμές που χαθήκαν για πάντα. Και όμως το βιβλίο είναι αισιόδοξο. Έστω και πικρά. Όπως συμβαίνει τελικά πάντα όταν βάζεις λέξεις στο συναίσθημα. Αρκεί που το έκανες.
Από τα 60 ποιήματα που περιλαμβάνει το «Αποτύπωμα», ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει ήδη μελοποιήσει 13, τα οποία και θα κυκλοφορήσουν το 2014. Θα τα ερμηνεύουν η Ελένη Βιτάλη, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Φωτεινή Δάρρα και ο Γιώργος Μαργαρίτης. Ο Θάνος Μικρούτσικος έχει μελοποιήσει τη «Σφίγγα» και το «Αντάρτικο πουλί».
Το «Αποτύπωμα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.
15°
