Έγραψα και εικονογράφησα το «Κακό βουνό», γιατί πιστεύω ότι τα γλυκανάλατα παραμύθια τού χτες με τα γαλάζια συννεφάκια και τα χρυσά πριγκιπόπουλα που μάχονται για την πεντάμορφη βασιλοπούλα που κινδυνεύει από την κακιά μητριά, μας τελείωσαν…
Ζούμε σε μια χώρα, «και δεν είμαστε οι μόνοι», όπου η απουσία κάθε αισθητικής στην καθημερινότητα, τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τον Τύπο, τα Μ.Μ.Ε. γενικώς θα έλεγα, είναι οργιαστική. Μας περιτριγυρίζουν τέρατα, άρπαγες, ψεύτες, αδίστακτοι και αμόρφωτοι, κλέφτες, κάθε λογής παλιάνθρωποι που μέρα με τη μέρα μάς οδηγούν σε μια ζωή αφόρητη, όπου τίποτα άλλο δεν υπάρχει εκτός από το κέρδος και τη βλακεία αυτών που το κυνηγούν. Το μόνο φως που υπάρχει, βρίσκεται ακόμη στα πρόσωπα των μικρών παιδιών.
Σκέφτηκα λοιπόν και ’γω ότι αυτό το παραμύθι μπορεί να είναι ένα εμβόλιο για όλα τα ανωτέρω. Βέβαια τα παιδιά έχουν τόσο καθαρό μυαλό, και φαντασία, που μπορεί να μην τους αρέσει. Τα σχέδια όμως είναι πολύ αστεία και μπορεί να γελάσουν. Καληνύχτα σας.
Ο θείος της Τουτού, Μπιμπίς το Τραμ, είχε ρόδες αντί πόδια και εκινείτο σε ράγες, της έδωσε να πιει ένα μαντζούνι, με μόνη υποχρέωση το κοριτσάκι όταν γεννηθεί να ονομασθεί Νινόσκα, το όνομα της μητέρας του Μπιμπί που την έφαγαν τα καβούρια μια μέρα που κολυμπούσε ύπτιο σε ένα ποτάμι, αφού πρώτα την καβουροποίησαν.
25°
