Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #18

Συνέχεια από το προηγούμενο

Ο Μηνάς δεν αντέχει τη ζέστη, κάθεται ώρες μπροστά από τον ανεμιστήρα και συλλαβίζει λέξεις που βγαίνουν άναρχες μέσα από τους αιχμηρούς για την καρδιά του έλικες. Δε μπορεί το έρκοντίσιον, τον πειράζει στο λαιμό, το πρωί όταν ξυπνά του αφήνει μια ελαφριά βραχνάδα στη φωνή που κάνει μέρες για να απολεσθεί. Δε θέλει να πάει στο γραφείο σήμερα.

Βαρέθηκε πια να αθωώνει αυθαίρετα, θέλει να σχεδιάσει αερογέφυρες, λιμάνια, και πόλεις. Αναπολεί τα μεγάλα όνειρα, τα ξενύχτια με τα μαύρα πενάκια και τα δακρυσμένα μολύβια, τις σκεπές από γραφίτη, τα πράσινα αίθρια τις ζεστές νύχτες του Αυγούστου, τους ψηλούς εξώστες των καλοκαιρινών σινεμά και τους φεγγίτες που σου παραδίδουν μαθήματα αστρονομίας.

Ανοίγει το ψυγείο και στριμώχνει το κεφάλι του ανάμεσα στις μπύρες και τα τυριά του τοστ. Το μικρό κίτρινο φωτάκι στο πρώτο ράφι αναβοσβήνει μέχρι που κάποια στιγμή ξεψυχά. Στις μεγάλες διακοπές ρεύματος, τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού γέμιζε με νερό τη μπανιέρα και βουτούσε μέσα της για ώρες, περιμένοντας την Πανδώρα να φανεί. Κρατούσε την αναπνοή του και έβλεπε μέσα από τα ματογυάλια του τα έπιπλα να μεταμορφώνονται σε καρχαρίες και τα κουζινικά σε μεγάλες ροζ δηλητηριώδεις μέδουσες. Ίσως πρέπει να σταματήσει να κάνει βόλτες μόνος στην πόλη τις νύχτες. Φορά πάντα ακουστικά με μουσική στα αυτιά, πίνει μπύρα από πράσινα μπουκάλια και καπνίζει μηχανικά καπνό κοιτώντας νοσταλγικά τους ανθρώπους.

Η Χαλκίδα είναι μικρή, γεμάτη ανασφαλείς και στερημένους από αγάπη κατοίκους που αναζητούν το μεγάλο έρωτα στις «τύχες» που κρέμονται στα σταντς των περιπτέρων. Ίσως να φταίει η ζέστη, ο χαμένος έρωτας, που η διάθεση του μασκαρεύτηκε στα μαύρα. Σήμερα θα κλείσει τον ανεμιστήρα και θα βγάλει το ψυγείο από την πρίζα. Το βράδυ θα φορέσει τα καλά του και θα βγει βόλτα στην παραλία, αργά το ξημέρωμα όταν όλοι θα έχουν πια χαθεί, θα βάλει μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στα πλαστικά κουβούκλια των κιτς μαγαζιών του καφέ. Θα μετρήσει αντίστροφα ως το ένα και θα πατήσει το κόκκινο κουμπί του κινδύνου και θα δει από μακριά την πόλη να αλώνεται. Ίσως εκεί πάνω στο κόκκινο θα ενωθούνε όλοι.

Συνεχίζεται…

Σχετικό Άρθρο

Βιβλιο Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #17

Ελένη Σταματούκου 09.08.2012, 09:58

Photo: Δημαρχείο Χαλκίδας © Βασίλης Σταμογιάννης