● Βλέπω φίλους που καταβρόχθιζαν κάποτε το ένα μυθιστόρημα μετά το άλλο, οτιδήποτε επινοημένο τώρα σαν να το περιφρονούν. Όσο μαυρίζει ο ορίζοντας και ψάχνουν για πυξίδες, τόσο δυναμώνει μέσα τους η εντύπωση ότι οι ιστορίες των παραμυθάδων δεν τους αφορούν.
● Δεν είναι οι μόνοι. Η τάση είναι ανάγλυφη στην ούτως ή άλλως πεσμένη βιβλιαγορά –στην καλύτερη των περιπτώσεων μείον 30%–, όπου εκδότες, ακτινοβολούντες την τελευταία εικοσαετία, βρίσκονται πια μεταξύ φθοράς και Τειρεσία και μεγαλοβιβλιοπώλες με τεράστια ανοίγματα πανελλαδικά έχουν κηρύξει άτυπη στάση πληρωμών.
● Για Πολιτεία και Ιανό, παρεμπιπτόντως, δεν ακούγεται παράπονο από πουθενά.
● Μήπως το literary non fiction θα ήταν για τους πεζογράφους μας μία κάποια λύσις; Ο Πέτρος Τατσόπουλος, με την «Καλοσύνη των ξένων», στράφηκε εγκαίρως σ’ αυτό το υβριδικό είδος που συνδυάζει τη λογοτεχνία με την αυτοβιογραφία και το ρεπορτάζ. Μήνες, όμως, προαναγγέλει την κυκλοφορία του «Γκαγκάριν - Ο κόσμος από χαμηλά», με θέμα το ντόπιο πάντρεμα υψηλής τέχνης και υποκουλτούρας, χωρίς να το έχει ολοκληρώσει καν.
● Ευκαιρία να το συμπληρώσει μ’ ένα κεφάλαιο ακόμα, εμπνευσμένο από το Facebook, εύφορο πεδίο ξεκατινιάσματος, όπως φάνηκε και από την τελευταία του κόντρα με τον Πιτσιρίκο.
● Ο Αλέξης Πανσέληνος, πάντως, συνεχίζει να επινοεί, ανεβάζοντας αθέατες όψεις της πραγματικότητας σε βάθρο.
● Στις «Σκοτεινές επιγραφές» (Μεταίχμιο) πιάνει το νήμα της αφήγησης από ένα αλλόκοτο γκράφιτι και το γαντζώνει πάνω σ’ έναν ηλικιωμένο που είδε τη γυναίκα του να πεθαίνει πριν απ’ αυτόν. Κάποιον που περιπλανιέται στους δρόμους και τις φυλές της πόλης δένοντας στο άρμα της φαντασίας του τη νεοελληνική παράνοια, βάζοντας στο μικροσκόπιο το γάμο, τ’ απωθημένα και τις φιλίες του, σ’ ένα μαραθώνιο αυτογνωσίας που αποδεικνύεται λυτρωτικός. Στη διαδρομή υπάρχει σεξ, χολή, κυνισμός, αλλά προς το τέρμα όλα σαρώνονται από ένα κύμα τρυφερότητας.
● Ναρκοτουρισμός τέλος, αποφάσισαν οι Ολλανδοί. Για την ώρα, το Άμστερνταμ των coffee shops λειτουργεί ως ιδανικό φόντο σ’ ένα διήγημα της Έρσης Σωτηροπούλου από τη νέα, μικροσκοπική της συλλογή «Να νιώθεις μπλε, να ντύνεσαι κόκκινα» ( Πατάκης), ενώ η γειτονιά του με τις πουτάνες πίσω απ’ τις γυάλινες βιτρίνες τιμάται δεόντως από τον Τζον Ίρβινγκ στο απέραντο μυθιστόρημά του «Χήρα για ένα χρόνο» (Μελάνι).
● Ποιες θεωρούνται οι καλύτερες εκδόσεις έργων του Ντίκενς στα ελληνικά; Για ενήλικες: «Μεγάλες προσδοκίες» (μτφ. Α. Σταμπουλοπούλου, Πόλις), «Ζοφερός οίκος» (μτφ. Κ. Παπαμιχαήλ, Gutenberg), «Το μυστήριο του Έντουϊν Ντρουντ» (μτφ. Α. Κακούρη, Εστία).
● Ο Ντίκενς κι αν αφηγήθηκε την πραγματικότητα της εποχής του... 200 χρόνια από τη γέννησή του παραμένει ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας της βαρβαρότητας του ραγδαίου εκβιομηχανισμού. Και το αίτημά του για καλοσύνη και αξιοπρέπεια, επίκαιρο όσο ποτέ...
13°
