Νικολέτα Καρνέζη: «Υποδύομαι μια γυναίκα που τολμά να εκφράσει το πάθος της»

Η Νικολέτα Καρνέζη πρωταγωνιστεί μαζί με τον Κωνσταντίνο Αρνοκούρο στον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ, που παίζεται στο Μικρό Γκλόρια, σε σκηνοθεσία και μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν. Μιλήσαμε μαζί της για τον ρόλο της αλλά και την επαναστατική ματιά του Πίντερ στη θέση της γυναίκας τότε.

Συνέντευξη με τη Νικολέτα Καρνέζη για τον «Εραστή» στο Μικρό Γκλόρια

Υποδύεστε τη Σάρα στον «Εραστή» του Πίντερ, μια παντρεμένη γυναίκα που ζει στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Πώς σκιαγραφεί ο συγγραφέας αυτόν τον χαρακτήρα;
Η Σάρα είναι μια χαρακτηριστική σύζυγος της εποχής. Δεν εργάζεται. Μένει στο σπίτι, φροντίζει τα της καθημερινότητας και περιμένει τον σύζυγό της να επιστρέψει από τη δουλειά. Η ζωή της ορίζεται από ρουτίνες και μικρές επαναλαμβανόμενες τελετουργίες, που δίνουν μια αίσθηση σταθερότητας, η οποία αρχίζει να ραγίζει όταν η ανάγκη της για επαφή, επιθυμία και αναγνώριση έρχεται στην επιφάνεια. Κάποια απογεύματα, από τις τρεις έως τις έξι, η ρουτίνα του ζευγαριού διαταράσσεται.

Είναι η ώρα για τα παιχνίδια ρόλων και εξουσίας;
Ακριβώς. Η Σάρα μετατρέπεται από ψυχρή αστή σε ερωμένη. Και θεωρώ ότι ο Πίντερ μέσα από αυτή τη συνθήκη φέρνει στη σκηνή ζητήματα που στην εποχή του δεν λέγονταν ευθέως. Δημιουργεί μια γυναίκα σύνθετη, ενεργή και βαθιά χειριστική, χωρίς όμως ποτέ να την απλοποιεί. Η Σάρα είναι μια γυναίκα που τολμά να εκφράσει το πάθος της. Και μέσα απ’ αυτό υπάρχει και ολοκληρώνεται.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Αλέξανδρο Κοέν;
Η συνεργασία μας βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και στον κοινό στόχο να τηρηθεί ο ρόλος με ακρίβεια.

Γράφετε τη μουσική της παράστασης. Ξεκινήσατε ως μουσικός και μεταπηδήσατε στην ηθοποιία;
Η μουσική υπήρξε η πρώτη μου σχέση με τη σκηνή και παραμένει ενεργό κομμάτι της δουλειάς μου, καθώς συνεχίζω παράλληλα τις μουσικές μου σπουδές στο ωδείο. Η υποκριτική προέκυψε τα τελευταία χρόνια ως ανάγκη για βαθύτερη σκηνική αφήγηση, δημιουργία και ανθρώπινη επικοινωνία. Το τραγούδι με έφερε στη σκηνή και η υποκριτική με έμαθε να υπάρχω πάνω σ’ αυτή.