Είδαμε τους Μεθυσμένους του Ιβάν Βιριπάγιεφ και μας «μέθυσαν» με αλήθειες

Το υπαρξιακό δράμα του Ιβάν Βιριπάγιεφ, «Οι Μεθυσμένοι», με έντονα στοιχεία σουρεαλισμού και στοχασμού, είναι από εκείνα τα έργα που, μέσα από το χιούμορ τους, εισχωρούν στις πιο βαθιές μας σκέψεις.

Είδαμε την παράσταση «Οι Μεθυσμένοι» του Ιβάν Βιριπάγιεφ στο Olvio

Βρεθήκαμε στο κατάμεστο Olvio, σ' ένα κτίριο που σου δίνει την αίσθηση μιας μοντέρνας μονοκατοικίας, για να δούμε την παράσταση «Οι μεθυσμένοι» του Ιβάν Βιριπάγιεφ. Ίσως βοηθά το γεγονός ότι η είσοδός του δεν είναι η κλασική θεατρική είσοδος. Οι πόρτες ανοίγουν και εκεί συναντάς ένα «σαλόνι», ένα μπαρ, αλλά και ένα αίθριο. Ο κόσμος κάθεται δεξιά κι αριστερά χαμογελαστός, πίνοντας αλκοόλ, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς αν όντως είσαι στο θέατρο ή σε συνάντηση με φίλους - που απλά δεν γνωρίζεις. 

Σε αυτό το μικρό, ζεστό θέατρο, με τη ψηλοτάβανη σκηνή και τις περίπου 150 θέσεις, παρακολουθήσαμε το έργο του Βιριπάγιεφ να ξετυλίγεται με χιουμοριστικό, έντονα δραματικό αλλά και βίαιο τρόπο, σε μια παράσταση που δεν σε αφήνει στιγμή αδιάφορο.

Η παράσταση ξεκινά με σώματα που πάλλονται, χαμένα στον δικό τους κόσμο. Χορός ασυγχρόνιστος, που τον χαρακτηρίζουν οι απότομες ανεξέλεγκτες κινήσεις του κάθε ηθοποιού. Ο φωτισμός εναλλάσσεται σε κάθε σκηνή, ενώ πάνω στο plexiglass προβάλλονται πληροφορίες για κάθε ιστορία, προσδίδοντας ροή στις αλλεπάλληλες αλλαγές των σκηνών. Τα σκηνικά ταυτίζονται με τη νεωτερικότητα του έργου αλλά και με την ενέργεια των ίδιων των ηθοποιών. Η μουσική και οι φωτισμοί αλλάζουν συνεχώς, συνοδεύοντας τις διαφορετικές ιστορίες που ξετυλίγονται μπροστά μας. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Παράσχος καταφέρνει, με ευφυή και λιτό τρόπο, να ξεμπλέκει και ταυτόχρονα να περιπλέκει τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, που τελικά συνδέονται μεταξύ τους με έναν μαγικό τρόπο. 

Η υπόθεση αναπτύσσεται μέσα από ιστορίες της καθημερινότητας, που περιπλέκονται μεταξύ τους. Μια σκηνή γάμου, χτισμένη πάνω στην πεποίθηση του έρωτα –ή του υποσχόμενου έρωτα– μπλέκεται με τη σκηνή μιας μεθυσμένης κοπέλας, πεσμένης στο δρόμο, ενώ ξαφνικά βλέπουμε έναν άντρα να ξεπερνά τα όριά του και να γίνεται βίαιος. Στη συνέχεια, μια παρέα φίλων γεμίζει το τραπέζι με εξομολογήσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια έναν θάνατο που κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί. Εκεί βλέπουμε μεθυσμένους φίλους σε bachelor, μια σκηνή που συναντά έναν απρόσμενο έρωτα. Οι σκηνές είναι πολλές, μικρές, αλλά η καθεμία αφήνει το δικό της αποτύπωμα. Όλες έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: τον δρόμο – πραγματικό και συμβολικό. Σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι κι εσύ εκεί, θεατής και συμμέτοχος στην προσπάθεια να ανακαλύψεις ποιο κομμάτι του εαυτού σου λείπει. Η ταχύτητα των εναλλαγών κάνει το δίωρο να κυλά αβίαστα, χωρίς διάλειμμα, παρότι αρχικά φαινόταν μεγάλο. Οι ίδιοι ηθοποιοί αλλάζουν ρούχα και ρόλους με εντυπωσιακή ευκολία και ταχύτητα. Παίζουν με μαεστρία και φυσικότητα· νιώθεις την οικειότητά τους, σαν εκείνη που έβλεπες στις παλιές ελληνικές ταινίες. Υπάρχουν κανονικά σπρωξίματα, φωνές, πεσίματα, αλκοόλ· η ροή δεν σταματά στιγμή και ο λόγος κυλά μόνος του, τόσο που νιώθεις ότι «ανήκεις» στην παρέα τους.

Τα κείμενα του έργου είναι γραμμένα σε απλό, καθημερινό λόγο, με έντονες λέξεις θυμού και αθυροστομίας – πάντα όμως σε όρια που δεν ξεπερνιούνται. Οι νεαροί ηθοποιοί (Άννα-Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Υρώ Τσάμογλου) ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με δεξιοτεχνία και αμεσότητα, χρησιμοποιώντας αυθεντική φρασεολογία. Ο λόγος τους, άλλοτε απότομος, άλλοτε τρυφερός, δείχνει πώς το αλκοόλ μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού, αλλά και πώς μεταμορφώνει τη χαρά σε λύπη και τη λύπη σε θυμό. Γίνονται εξομολογήσεις, αποκαλύπτονται ψέματα, προκαλώντας στο κοινό μια μίξη θλίψης και γέλιου, συγκίνησης και αναστοχασμού.

Ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, γνωστός για το πειραματικό του ύφος και την κριτική του ματιά απέναντι στην κοινωνία, αντλεί έμπνευση από τις ανθρώπινες εξαρτήσεις και την ανάγκη για αποδοχή της ατέλειας. Οι ηθοποιοί, επαναλαμβάνοντας σκέψεις για τον Θεό, την πίστη, την αγάπη, την ανάγκη να «αισθανθείς» και το ψέμα της ύπαρξης που τρέφουμε μέσα μας, σε αφήνουν να φύγεις αγκαλιά με τις σκέψεις τους. Ο Βιριπάγιεφ, φωνή της πρωτοπορίας του νέου ρωσικού θεάτρου, περιστρέφει όλες τις σκηνές του γύρω από το αλκοόλ· το θεωρεί «εισιτήριο» αποκάλυψης των παθών μας, την άμμο πάνω στην οποία χτίζουμε τα παλάτια μας.

Στο τέλος της παράστασης, το τέλος του κάθε έργου ήταν μια έκπληξη, που μας γέννησε πολλές «εσωτερικές» ερωτήσεις και μας έκανε να αναλογιστούμε όσα είδαμε. Ήταν ο λόγος για να μείνουμε λίγο παραπάνω στο μπαρ του θεάτρου Olvio, για να συζητήσουμε όσα είδαμε και αισθανθήκαμε. Και τελικά, η λιτότητα της παράστασης, οι εναλλασσόμενες σκηνές και η ερμηνεία των ηθοποιών την καθιστούν τους «Μεθυσμένους» μια παράσταση που σε κάνει να τη σκέφτεσαι για μέρες.