Γεωργία Μεσαρίτη: Μου φαίνεται περίεργο που τον Δεκαπενταύγουστο δεν θα είμαι σε κάποιο πανηγύρι

Συνάντησα τη Γεωργία Μεσαρίτη σ’ ένα τραπέζι του Ideal, στο κέντρο της Αθήνας. Μόλις έχει παραγγείλει ένα Aperol – «Αυτό θα γίνει το νέο μου στέκι» λέει γελώντας, δείχνοντας γύρω της με ενθουσιασμό. Η ίδια έχει ήδη προλάβει να γίνει αγαπητό πρόσωπο στο κοινό μέσα από τις εμφανίσεις της σε σειρές όπως το «Κάνε ότι κοιμάσαι» της ΕΡΤ αλλά και στην παράσταση «Unfriend» στο θέατρο Νέος Ακάδημος. Πρόσφατα τη βλέπουμε και στο TikTok, σε ένα δικό της project συνεντεύξεων με ηθοποιούς, το «Νon acting», που ρίχνει φως στις αληθινές πτυχές της δουλειάς τους, και από τη νέα σεζόν θα την απολαύσουμε στη «Φάλαινα» στο θέατρο Νέος Ακάδημος.

Κατάγεται από τη Λάρνακα της Κύπρου, όπου και μεγάλωσε μέχρι τα 18 της. Αν και ξεκίνησε σπουδάζοντας Οικονομικά στο ΑΠΘ, η ανάγκη για έκφραση την οδήγησε στην υποκριτική. «Ήθελα από τα 17 μου να γίνω ηθοποιός», λέει, «αλλά οι γονείς μου ήθελαν να έχω πρώτα ένα πτυχίο». Όλα, όμως, μπήκαν στη θέση τους όταν πέρασε στο Ωδείο Αθηνών, σε μια σχολή που –όπως λέει– της άνοιξε νέους δρόμους. Με λόγο ειλικρινή, χιούμορ που διαπερνά την αμηχανία και μια βαθιά τρυφερότητα απέναντι στην τέχνη της, η Γεωργία μιλά για την πορεία της, τις δυσκολίες, τις ακροάσεις, το άγχος, την Κύπρο, που κάποιες φορές τής λείπει, την Αθήνα, που την εμπνέει, και την ακαταμάχητη γοητεία του να είσαι ηθοποιός, με τα καλά του και με τα κακά του.

Τι σε τράβηξε στην υποκριτική;
Στα 17 μου ήμουν σε μια σχολική θεατρική παράσταση. Επιλέχθηκαν επτά παιδιά από κάθε χώρα να πάει στη Γερμανία, σε ένα φεστιβάλ. Εκεί επισκεφτήκαμε παλιούς ναούς και αρχαία θέατρα – ήταν μαγική εμπειρία. Ένιωθα ότι ανήκω εκεί.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στη διαδικασία των ακροάσεων;
Η απόρριψη είναι, νομίζω, ο καλύτερός μας φίλος. Σε μια δραματική σχολή σπουδάζεις κάπως τη ζωή. Καλείσαι να ζεις πολύ έντονα, προσπαθώντας να μπεις σε άλλους χαρακτήρες. Έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και σε διδάσκει ευελιξία. Ο άνθρωπος που επιβιώνει δεν είναι ο πιο δυνατός, αλλά ο πιο ευέλικτος.
Στις ακροάσεις, έχω το καλό ότι όταν αγχώνομαι λέω πολλά αστεία και περνάνε όλοι πολύ καλά – η καρδούλα μου το ξέρει.

Φοβόσουν ποτέ την έκθεση ή σε εξιτάρει αυτό το συναίσθημα;
Υπάρχει πάντα το άγχος, αλλά η χαρά του να είσαι πάνω στη σκηνή ή πίσω από την κάμερα το ξεπερνάει κατά πολύ. Όταν όμως βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση, μου είναι πολύ δύσκολο – με φοβίζει. Είμαι πολύ αυστηρή κριτής του εαυτού μου, αλλά το δουλεύω.

Το να υποδύεσαι άλλους χαρακτήρες είναι για σένα τρόπος διαφυγής;
Νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο. Όταν καλείσαι να αναλύσεις έναν χαρακτήρα, έναν άλλον άνθρωπο, έναν ψυχισμό, αρχίζεις να αναρωτιέσαι: «Γιατί με ιντριγκάρει αυτό; Τι μου συμβαίνει;». Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μορφή ενδοσκόπησης.

Τι σου αρέσει περισσότερο: να κάνεις έναν ρόλο που σου μοιάζει ή έναν κόντρα;
Μου αρέσουν πολύ οι κόντρα ρόλοι. Μου αρέσει να είμαι σκοτεινή, γιατί η πρώτη εικόνα που εισπράττουν οι άλλοι από μένα είναι αυτή ενός πολύ φωτεινού ανθρώπου. Και οι ρωγμές φωτός στο σκοτάδι είναι πάντα πιο έντονες.

Κάνεις και ένα άλλο project ταυτόχρονα, πες μας δυο λόγια γι’ αυτό.
Έχω ξεκινήσει το «Νon acting», ένα vidcast με συνεντεύξεις γύρω από το επάγγελμα του ηθοποιού. Ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη, αλλά το δούλευα δύο χρόνια. Μετέτρεψα το σαλόνι μου σε στούντιο. Περνάω υπέροχα μ’ αυτό – ανοίγουμε θέματα που μας απασχολούν, και οι καλεσμένοι μου θέλουν πραγματικά να μιλήσουν γι’ αυτά.

Η ομορφιά είναι ευχή ή κατάρα;
Η αγαπημένη μου καθηγήτρια στο γυμνάσιο, που μου έκανε Αρχαία, μου είχε αναθέσει ακριβώς αυτή την ερώτηση σε μία εργασία για την Ωραία Ελένη. Και αυτό που είχα απαντήσει τότε –και πιστεύω ακόμη– είναι ότι οτιδήποτε έχεις στη ζωή σου είναι επιλογή σου το πώς θα το χρησιμοποιήσεις. Μπορεί να γίνει είτε ευχή είτε κατάρα.

Σε τρομάζει το οικονομικό κομμάτι της δουλειάς σου;
Το οικονομικό απασχολεί πολύ τη γενιά μας, ανεξάρτητα από το επάγγελμα. Κάθε αρχή είναι δύσκολη. Έχω όμως εμπιστοσύνη και θετικότητα – ότι η στιγμή του καθενός, όταν είναι να έρθει, θα έρθει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ανησυχίες ή δυσκολίες.

Ποια είναι η κινητήρια δύναμή σου;
Νομίζω με κινεί η αγάπη, για τη δουλειά, τους φίλους, τη ζωή, τα μικρά πράγματα. Η αγάπη μού δίνει όρεξη και νόημα.

Αν μπορούσες να τηλεμεταφερθείς σε μια άλλη εποχή ή χώρα, πού θα πήγαινες;
Στα 60s, στην εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ή στα 80s, να είχα άφρο μαλλιά και να χόρευα disco.

Πού θα πας διακοπές φέτος; Θα είσαι καθόλου Αθήνα τον Αύγουστο;
Έχω κάποια γυρίσματα τον Αύγουστο, οπότε μάλλον θα μείνω στην πόλη. Επίσης βγαίνει και η αμερικανική ταινία που έχω κάνει, το «The Spartan Dream», οπότε μπορεί να βρίσκομαι είτε στο Λος Άντζελες είτε στη Νέα Υόρκη για την πρεμιέρα. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται περίεργο που τον Δεκαπενταύγουστο δεν θα είμαι σε κάποιο πανηγύρι!

Ποιο είναι ένα πράγμα που αγαπάς και ένα που σιχαίνεσαι στην Αθήνα;
Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Αρεοπαγίτου. Με ενοχλεί όμως η ζέστη και τα κουνούπια.

Ποια θεωρείς πως ήταν η καλύτερη δεκαετία;
Θα ήθελα να ζω στην Αθήνα όπως ήταν στις παλιές ελληνικές ταινίες.

Μπορείς να μας προτείνεις δύο μέρη για καλό και φτηνό φαγητό;
Μου αρέσει πολύ το Ρακάκι στο Παγκράτι – είμαι απλός άνθρωπος. Να φας γαρδουμπάκια και να πάθεις πλάκα! Και το This is Loco στο Κουκάκι έχει πολύ νόστιμο μεξικάνικο. Επίσης, εδώ στο Ideal για ποτό – νομίζω θα γίνει το νέο μου στέκι.

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος της πόλης για να βάλεις τα κλάματα;
Παντού υπάρχει χώρος για λίγο κλάμα.

Θυμάσαι πού μέθυσες για πρώτη φορά;
Στον Κούκο – είχα γίνει ντίρλα! Αλλά πολύ ωραίες εποχές.

Μία «μόνο στην Αθήνα» ιστορία που σου έχει συμβεί;
Μου έχουν διαρρήξει το σπίτι... δύο φορές!

Ποιο είναι το χειρότερο είδος γείτονα στην Αθήνα;
Αυτός που σου την πέφτει (γέλια).

Αν γινόσουν δήμαρχος για μία μέρα, τι θα άλλαζες πρώτο;
Τους άστεγους. Γιατί κάθε πόλη πρέπει να προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση σε όλους.

Σε ποιους ανθρώπους της γειτονιάς σου λες πιο συχνά καλημέρα;
Στο γυμναστήριο, είναι κάτω από το σπίτι μου, οπότε τους βλέπω καθημερινά.

Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει μια ταινία για την Αθήνα;
Ο Παπαδουλάκης.

Πού θα έπινες έναν φρέντο με τον Elvis Presley;
Στο μπαλκόνι μου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τίποτα συγκεκριμένο. Μόνο να απολαμβάνω τη στιγμή και να μην αγχώνομαι. Να τρώω και να κοιμάμαι καλά.

Για το τέλος: ποια ερώτηση θα ήθελες να σου κάνει κάποιος και δεν σ’ την έχει κάνει ποτέ;
Δεν είναι ότι δεν μου την έχουν κάνει, απλώς εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που με ρωτούν «Πώς αισθάνεσαι;» – και το εννοούν. Όχι «Τι κάνεις;» αλλά «Πώς νιώθεις πραγματικά;».