- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
Δημήτρης Παπανικολάου: Είναι μια μαγική στιγμή όταν συντονίζονται οι θεατές με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό με αφορμή τη συμμετοχή του στο «Tiny beautiful things», που ανεβάζει η Νία Βαρντάλος στο Παλλάς

Ο Δημήτρης Παπανικολάου πρωταγωνιστεί στην πολυανάμενη παράσταση «Tiny beautiful things (Μικρά όμορφα πράγματα)» στο Παλλάς, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Νία Βαρντάλος
Τι εξομολογήσεις μπορεί να κάνει κάποιος μέσα από μια ανώνυμη επιστολή; Ποια είναι εκείνα τα ανομολόγητα θέματα που δεν μπορούμε να εκφράσουμε εύκολα ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό; Πώς μπορεί να εμπλακεί στη ζωή του ένα άτομο που του απαντά, ώστε να τον συμβουλέψει; Πώς το προσωπικό βίωμα του ενός γίνεται παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή για τη ζωή του άλλου; Τέτοια είναι τα ερωτήματα που τίθενται και απαντώνται στο «Tiny Beautiful things», που θα κάνει πρεμιέρα στις 16 Μαΐου στο θέατρο Παλλάς σε διασκευή και σκηνοθεσία της Νία Βαρντάλος. Ο Δημήτρης Παπανικολάου, ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, μοιράστηκε μαζί μας πληροφορίες τόσο για το περιεχόμενο των επιστολών και την υπόθεση του έργου όσο και για τη δική του μακρά πορεία στο θεατρικό σανίδι.

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Παπανικολάου με αφορμή το έργο «Tiny beautiful things»
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στο «Tiny beautiful things»;
Ο κύριος Γιάννης Κεντ, ο παραγωγός του Παλλάς, έστειλε υλικό με ηθοποιούς στην κυρία Νία Βαρντάλος, η οποία είχε ζητήσει για τη διανομή να υπάρχει ένας ηθοποιός πιο ώριμης ηλικίας και δύο νεότεροι. Βλέποντας το υλικό, κατέληξε η ίδια στη Δανάη Λουκάκη, στον Δημήτρη Κίτσο και σε μένα. Αρχικά έγιναν κάποιες διαδικτυακές συναντήσεις κι αυτό το διάστημα έχουμε ξεκινήσει εντατικές πρόβες.
Πώς είναι η μέχρι τώρα συνεργασία σας με τη Νία Βαρντάλος;
Πρόκειται για έναν ταλαντούχο και πολύ γλυκό άνθρωπο. Έχει περισσότερη ενέργεια απ’ όλους μας μαζί. Είναι ένα «ηφαίστειο», με αστείρευτο χιούμορ. Κι έχει μεγάλη ικανότητα στον συντονισμό των ηθοποιών. Επίσης, από ό,τι καταλαβαίνω, και ίδια περιμένει, με μεγάλη συγκίνηση, το έργο να παιχτεί για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Πείτε μας μερικά πράγματα για τον ρόλο σας.
Θα ξεκινήσω από το πώς προέκυψε το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η παράσταση, ώστε να αναφερθώ στη συνέχεια στον δικό μου ρόλο. Ένα άτομο που διαχειριζόταν μια σελίδα αλληλογραφίας σε ένα διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό ρώτησε τη συγγραφέα Cheryl Strayed αν θα ήθελε να αναλάβει τη στήλη. Εκείνη δέχτηκε και πολύ αργότερα, με αφορμή αυτό το υλικό, γεννήθηκε το βιβλίο της «Μικρά όμορφα πράγματα». Όταν η Νία Βαρντάλος διάβασε το βιβλίο, συνδέθηκε με αυτό και επικοινώνησε με τη συγγραφέα για να της προτείνει μια θεατρική διασκευή του. Το υλικό αυτών των επιστολών, λοιπόν, γίνεται η φωνή των ρόλων. Οι ηθοποιοί αλλάζουν φύλο και ηλικία ερμηνεύοντας τους επιστολογράφους, γι’ αυτό και η επεξεργασία των επιστολών είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ενώ οι ερμηνευτές περνάνε από διαφορετικούς ρόλους, είναι τέτοια η δραματουργική επεξεργασία, που με έναν καίριο τρόπο ρίχνεται φως σε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Δεν θα 'θελα να αποκαλύψω κάτι παραπάνω. Θέλω μόνο να προσθέσω κάτι που αφορά τη συγγραφέα – την οποία στη δική μας διασκευή υποδύεται η Νία Βαρντάλος. Η συγκεκριμένη στήλη άνθισε όταν την ανέλαβε η συγκεκριμένη συγγραφέας, κυρίως γιατί απαντούσε στους αναγνώστες μέσα από τα προσωπικά της βιώματα. Έκανε αυτή τη δουλειά και για την ίδια, κάτι που καταλάβαιναν αμέσως οι συνομιλητές της. Έτσι σταδιακά χτίστηκε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, που φαίνεται στο έργο μέσα από διάφορες συγκινητικές στιγμές τις οποίες θα παρακολουθήσουν οι θεατές.
Υπήρχε κάποιος ήρωας ή κάποια ιστορία από τις επιστολές, με την οποία να ταυτίστηκατε εσείς;
Εγώ ταυτίζομαι όταν η δυνατότητα που σου δίνει η ελευθερία του ανώνυμου –δηλαδή το να γράψεις κάτι χωρίς να αποκαλύψεις την ταυτότητά σου– μπαίνει στη σωστή βάση. Κι αυτό το επιβάλλει η γυναίκα που απαντά στις επιστολές. Άλλωστε έχουμε δει τι συμβαίνει όταν η ελευθερία του ανώνυμου δεν μπαίνει σε σωστή βάση, στην περίπτωση των social media για παράδειγμα. Σε αυτό το έργο, ο ρυθμιστής αυτού του πράγματος είναι μια φωτισμένη γυναίκα, η οποία μάλιστα δεν διστάζει να απαντήσει χρησιμοποιώντας πολλές φορές πολύ επώδυνα δικά της προσωπικά βιώματα. Αυτές οι επιστολές, επειδή είναι ανώνυμες, ανήκουν στον χώρο του ανομολόγητου – αυτό που δεν μπορείς να πεις απευθείας ή όταν υπογράφεις με το όνομά σου. Τώρα, σε σχέση με τους χαρακτήρες που υποδύομαι, υπάρχει στην ιστορία ένας άνθρωπος που γράφει για τη ζωή του, χρησιμοποιώντας πολλές και σκληρές βωμολοχίες. Το ότι αυτό το πρόσωπο σιγά σιγά αλλάζει μέσω της αλληλογραφίας, ήταν ένα πολύ δυνατό κομμάτι για μένα. Αυτό είναι κάτι που αγαπάω πολύ σε αυτή την παράσταση. Ενώ η συγγραφέας τον αφήνει να χρησιμοποιεί αυτό το λεξιλόγιο, δεν του βάζει εμπόδιο, δεν τον νουθετεί, αυτός ξαφνικά κάτι καταλαβαίνει… Και αλλάζει.
Φέτος, πέρα από το «Tiny beautiful things», παίζετε και στην τηλεοπτική σειρά «Άγιος έρωτας». Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα σας που εμφανίζεστε στην τηλεόραση. Πώς το αποφασίσατε;
Ναι, είναι η πρώτη φορά. Δέχτηκα προτάσεις στο παρελθόν, ίσως πιο έντονα τα τελευταία τρία χρόνια, και κάτι με έσπρωξε να το κάνω φέτος. Καταλυτική στιγμή ήταν για μένα η συνάντησή μου με τον Διονύση Παναγιωτάκη, τον παραγωγό της σειράς. Η κουβέντα που έκανα μαζί του με μετατόπισε. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι πρόκειται για μια προσεγμένη παραγωγή. Όσα μου εγγυήθηκε τηρήθηκαν στο ακέραιο. Μια σειρά που καταφέρνει, ενώ παίζεται τόσες φορές την εβδομάδα, να διατηρεί ένα τόσο υψηλό επίπεδο, χρειάζεται απαραίτητα πολύ καλούς συντελεστές.
Πώς βιώνετε τη συμμετοχή σας στην τηλεόραση, αφού είστε ένας κατ’ εξοχήν θεατρικός ηθοποιός;
Εγώ δεν τα ξεχωρίζω, δεν το αντιμετωπίζω ως κάτι διαφορετικό. Άλλωστε στη συγκεκριμένη σειρά είναι πολύ δύσκολη η συνθήκη της δραματουργίας, οπότε δεν μπορώ να πω ότι με απασχολεί λιγότερο από τη δουλειά μου στο θέατρο. Το αντίθετο μάλιστα, επειδή είναι η πρώτη μου εμπειρία, κάθε μέρα μαθαίνω καινούργια πράγματα και για το τεχνικό κομμάτι αλλά κυρίως για την πολύ απαιτητική διαχείριση της ενέργειας.
Συμμετέχετε περισσότερο σε πιο κλασικές παραστάσεις, παρά σε πιο σύγχρονα κείμενα. Σας απασχολούν περισσότερο;
Ίσως είναι τα κλασικά έργα που με βρήκαν. Επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσεων που έχω συμμετάσχει παρουσιάστηκαν στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, κάπως το κλασικό ρεπερτόριο προέκυψε εκ των συνθηκών. Ενδεχομένως αυτό να μην είναι τυχαίο. Όταν ένας σκηνοθέτης ετοιμάζει μια διανομή, ίσως κάπου να με έχει τοποθετήσει, οπότε με καλεί γι’ αυτό. Ωστόσο, δεν λείπουν και τα πιο σύγχρονα έργα. Κάναμε πέρυσι μια πολύ ωραία δουλειά με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, το «Όλοι εμείς πουλιά», στο Εθνικό. Ήταν ένα σπουδαίο σύγχρονο έργο. Θεωρώ ότι το κλασικό ρεπερτόριο είναι πρωταθλητισμός και στο επίπεδο φυσικής κατάστασης –σωματικής, αναπνευστικής– και στον χειρισμό του κειμένου. Εκεί υπάρχει και μια ποιητική διάσταση, με μια πιο δύσκολη γραφή. Η ανταπόκριση του ηθοποιού εξελίσσεται με την εμπειρία. Επίσης το ότι η αξία αυτών των έργων διατηρείται μέσα στον χρόνο έχει να κάνει με τη δυνατότητα πολλαπλής ανάγνωσης. Διαφορετικά δεν θα είχαν αντοχή. Κάθε φορά είναι σαν ένα μεγάλο στοίχημα το ποια θα είναι η θέση του έργου στο σήμερα. Όσο για τα σύγχρονα κείμενα, νομίζω ότι στην εποχή μας μας έρχονται δύσκολα καλά έργα, με μεγάλη δυναμική. Αλλά όταν συμβαίνει αυτό, είναι εκρηκτικό το αποτέλεσμα.
Ποιες ήταν οι επιρροές σας στη θεατρική σας πορεία; Άτομα που σας σημάδεψαν ή συνεργασίες και δουλειές που σας μένουν αξέχαστες; Υπήρχε κάποιος άνθρωπος που θα μπορούσατε να θεωρήσετε ως μέντορά σας; Για παράδειγμα έχετε συνεργαστεί πολλές φορές με τον Στάθη Λιβαθινό.
Κάποια στιγμή, ενώ συζητούσα με την κόρη μου, που είναι παθιασμένη με τη μυθολογία, μου θύμισε ότι ο μέντορας ήταν ο δάσκαλος που άφησε ο Οδυσσέας στον Τηλέμαχο για το διάστημα που θα έλειπε. Ετυμολογικά, ο μέντορας είναι αυτός που σου κινεί τη μνήμη, σου θυμίζει να μην ξεχάσεις. Μεταγενέστερα ο όρος πήρε τη σημασία του καθοδηγητή. Όσον αφορά τον Στάθη Λιβαθινό, οι πρώτες παραστάσεις του που είδα όταν ακόμα ήμουν στη σχολή, τότε που είχε πρωτοέρθει από τη Ρωσία, με συγκλόνισαν. Γιατί μου θύμισαν τον αρχικό λόγο που ήθελα να κάνω θέατρο. Ως προς αυτό, ναι, είναι ο μέντοράς μου. Γι' αυτό και δήλωσα συμμετοχή στη μεγάλη ακρόαση που έκανε όταν ξεκίνησε η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Ήμουν φρέσκος απόφοιτος τότε. Τα πρόσωπα που βρίσκονται στη διανομή του «Αγάπης αγώνας άγονος» (θεατρική σεζόν 2001-2002), τα θεωρώ αδέρφια μου. Ξεχωρίζω εδώ τον Δημήτρη Ήμελλο. Ήταν και θα είναι η ψυχή αυτής της ομάδας. Θέλει μεγάλη μαεστρία από έναν σκηνοθέτη ο σχηματισμός ενός τέτοιου θιάσου, που ο πυρήνας είναι ακόμα ισχυρός στα θεατρικά πράγματα. Ο Στάθης Λιβαθινός είναι ό,τι πιο ακριβό έχω στο θέατρο.
Στη διαδρομή υπάρχουν σκηνοθέτες τους οποίους θεωρώ βασικούς συνεργάτες μου. Αναφέρω χαρακτηριστικά τον πολύ φωτισμένο και πολύ νεότερό μου -στη σκέψη και στη δράση- Γιάννη Χουβαρδά. Όπως επίσης, η συνεργασία μου με την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Πέρα από τον ισχυρό δεσμό που μας ενώνει, θεωρώ ότι έχει μια ξεχωριστή θέση στην καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου μας.
Μετράτε πάνω από 20 χρόνια καριέρας στο θέατρο. Υπάρχει αλλαγή στο κοινό το τελευταίο διάστημα; Έρχονται όλο και περισσότεροι νέοι στις παραστάσεις;
Καταλαβαίνω ότι ο τρόπος μετάδοσης της πληροφορίας είναι διαφορετικός πλέον. Όταν ξεκινήσαμε, οι παραστάσεις μπορεί να γέμιζαν από «στόμα σε στόμα». Τώρα μπορεί κάποια παράσταση να γίνεται sold out πριν καν ξεκινήσει. Ανεξάρτητα από την ηλικία των θεατών ή από το πού έρχονται, εγώ πάντα ονειρεύομαι μια παράσταση που θα συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό το κοινό, ώστε να τους ενώσει. Μια παράσταση εκεί δείχνει την αξία της. Το θέατρο είναι μια ζωντανή συνάντηση ανάμεσα στους ηθοποιούς και τους θεατές. Γι’ αυτό και οι καλές παραστάσεις εξελίσσονται όσο παίζονται. Είναι μια μαγική στιγμή όταν συντονίζονται οι θεατές με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή.
Είστε και σεφ. Πώς προέκυψε η ενασχόληση με την κουζίνα;
Κάποιες στιγμές ένιωθα να βρίσκομαι στα όριά μου με το θέατρο, αισθανόμουν μεγάλη πίεση, έλεγα πως θα τα παρατήσω. Μια τέτοια στιγμή βίωσα το 2013. Τότε έφυγα από την Ελλάδα με την οικογένειά μου, πήγα στη Γαλλία, σε μια πολύ σπουδαία σχολή μαγειρικής στο Παρίσι. Η υψηλή μου βαθμολογία με οδήγησε σε ένα τριάστερο εστιατόριο –το Guy Savoy (Γκι Σαβουά)– και δούλεψα εκεί για ένα διάστημα. Στη συνέχεια εργάστηκα σε ένα μικρότερο εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας στο Παρίσι. Όταν ήρθε η πρόταση από τον αγαπημένο φίλο μου Αργύρη Ξάφη για ένα έργο που ονειρευόμασταν να κάνουμε χρόνια πριν –το «Απόψεις ενός κλόουν»−, σε συνδυασμό με το ότι μου είχε λείψει πολύ το θέατρο, αποφάσισα να επιστρέψω. Η παράσταση ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο και από τότε μαγειρεύω μόνο για τους φίλους και την οικογένειά μου.
Δείτε περισσότερα για την παράσταση στο city guide της Athens Voice