Εντυπώσεις από το γκαλά όπερας με τους Ermonela Jaho και Charles Castronovo , υπό τη μουσική διεύθυνση της Λούκας Καρυτινού , στο Μέγαρο Μουσικής
Όταν βγαίνει ο Λουκάς Καρυτινός για το Β' μέρος του Γκαλά Όπερας, με αφορμή το έτος Μαρίας Κάλλας , στο Μέγαρο Μουσικής , με πιάνει μια γλυκιά θαλπωρή καθώς ακούω τις πρώτες νότες του Ιντερμέτζο από την Καβαλερία Ρουστικάνα του Pietro Mascagni. Σαν να πλησιάζω σε αναμμένο τζάκι ενώ έξω έχει αρχίσει να ρίχνει χιόνι.
Το ντουέτο από την όπερα Μανόν του Jules Massenet, που έκλεισε το πρώτο μέρος, μας είχε αφήσει άφωνους. Η εκφραστικότητα και η φωνή της Ermonela Jaho όταν ερμήνευε το «Toi! Vous!» από την Μανόν, εκλιπαρώντας τον Des Grieux (Charles Castronovo) να την συγχωρήσει, έκανε τα καθίσματα του Μεγάρου να λιώσουν και τους περισσότερους άντρες να ιδρώσουν. Ό,τι κι αν είχε κάνει θα της το συγχωρούσες. Όχι μόνο η φωνή αλλά και η ερμηνεία της είχαν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας. Δίπλα μου ο κ. Τ. σχολιάζει συνέχεια στον αμύητο συνοδό του, αλλά δεν έχω το κουράγιο να του πω να σταματήσει. Το κάνει με την άνεση του ηλικιωμένου που κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του. Πώς να του το χαλάσεις;
Μετά το Ιντερμέτζο βγαίνει ο Charles Castronovo κι εμείς είμαστε διψασμένοι για «κι άλλο!». Έχουμε τη δίψα που είχαν οι Ρωμαίοι θεατές περιμένοντας τους πρώτους Χριστιανούς να βγουν στην αρένα. (Ναι, η Όπερα δεν είναι μόνο ευγενικά συναισθήματα. Συχνά απαιτεί αίμα). Στην άρια «Mamma, quel vino è generoso», από την Καβαλερία Ρουστικάνα, εκείνος βγάζει μια φωνή από τα έγκατα του είναι του, από τα έγκατα της γης, από τα έγκατα της απελπισίας και της κόλασης και μας ταΐζει «κι άλλο!». Σπαρακτικά περάσματα. Η ψυχή μας στέκεται ακίνητη όταν τραγουδάει «Un bacio, mamma… Addio» κι ο ηλικιωμένος κύριος δίπλα μου αρπάζεται από τη λαβή του καθίσματος σαν να μην αντέχει η καρδιά του τόση ένταση πια. Θέλω να τον καθησυχάσω, αλλά στο μεταξύ βγαίνει η Ermonela με λευκό φόρεμα, σε αντιδιαστολή με το κόκκινο που φορούσε στο Α΄ μέρος. (Κόκκινο ως αναφορά μάλλον στο βαθύ κόκκινο Βουργουνδίας φόρεμα που φορούσε η Κάλλας, στην ιστορική συναυλία που έδωσε στην Όπερα Γκαρνιέ, στο Παρίσι, το 1958).
Τραγουδάει «Io son l’umile ancella», από την όπερα Αντριάνα Λεκουβρέρ. Μας καθηλώνει με τις χαμηλές της νότες που συνομιλούν με το πρώτο βιολί μέχρι που το αφήνει πίσω της και απογειώνει τη φωνή της στο κατάμεστο Μέγαρο λες και θέλει να τρυπήσει την οροφή της αίθουσας Λαμπράκη.
Ακολουθεί ο Castronovo με το «È la solita storia del pastore» κι ο σπαραγμός του γίνεται δικός μας.
Στο «Ebben? N’andrò lontana», τη γνωστή άρια από την άγνωστη σχετικά όπερα «La Wally» του Alfredo Catalani, ξέρουμε. Έχουμε ακούσει άλλες εξαιρετικές εκτελέσεις της συγκεκριμένης άριας και περιμένουμε με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Όμως η Jaho πατάει σωστά στις νότες, με ανάσες που ακολουθούν τον ρυθμό, τραγουδάει μέσα από το είναι της, χωρίς να βιάζεται, παραδομένη και κυρίαρχη μαζί επειδή τραγουδάει μέσα από το υφήλιο κέντρο της κοιλιάς της. Ο κύριος δίπλα μου ανακάθεται ανήσυχος, καθώς η φωνή της υψώνεται σε μια τέλεια σκάλα κι εγώ γνωρίζω πως αυτό που ζούμε είναι μια μοναδική βραδιά.
Στο ντουέτο που κλείνει το Β' μέρος, στο ντουέτο «Bimba, bimba, non piangere» από την Μαντάμα Μπατερφλάι του Puccini, o Castronovo τραγουδάει μ' όλη τη δύναμη και την ανωτερότητα μιας υπερδύναμης που έχει συνηθίσει να κατακτά και να υποτάσσει. Η Jaho ανταποκρίνεται με όλη τη λεπτότητα και την ομορφιά μιας ανθισμένης κερασιάς. Όταν οι φωνές τους ενώνονται, ένα χρυσό βρέφος γεννιέται από την αρχή.
Με τα δυο ανκόρ («Visi d' arte...» από την Τόσκα και το ντουέτο «O soave fanciulla» από την La Bohème) ο κόσμος έχει μπουκωθεί ομορφιά κι έχει επιτέλους χορτάσει. Ο μαέστρος Λουκάς Καρυτινός έχει αποδειχθεί εξαιρετικός οικοδεσπότης και έχει σταθεί αντάξια στο ύψος της βραδιάς. Κι όλοι μαζί μας έκαναν να ξεχάσουμε το δικό μας κόσμο αφού για 2,5 ώρες δεν υπήρχε άλλος. Κι όλοι μαζί μας έκαναν να ξεχάσουμε το δικό μας κόσμο αφού για 2,5 ώρες δεν υπήρχε άλλος κόσμος εκτός από τον δικό τους.
