Δημήτρης Καπουράνης: Όσα δεν ξέρεις για τον 29xρονο ηθοποιό

Ο Δημήτρης Καπουράνης μπαίνει στο στέκι του –το καφέ που έχουμε δώσει ραντεβού στα Εξάρχεια– και μέχρι να φτάσει στο τραπέζι μας, έχει χαιρετηθεί ήδη με τους μισούς θαμώνες του μαγαζιού αλλά και με περαστικούς. Τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα, όχι μόνο επειδή είναι ηθοποιός σε θέατρο και τηλεόραση, αλλά κι επειδή στη γειτονιά του γνωρίζονται πάνω κάτω όλοι μεταξύ τους, όπως μου λέει, και πάντα βρίσκει χρόνο ανάμεσα στα γυρίσματα για ένα γρήγορο καφέ εκεί. Συμμετέχει στη νέα, επιτυχημένη σειρά του MEGA, «Ναυάγιο», που έκανε πρεμιέρα πριν από έναν περίπου μήνα και έχει αποσπάσει θετικές εντυπώσεις, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστεί και στη θεατρική παράσταση «Μια άλλη Θήβα». Δεν ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του ως ηθοποιός. Γεννημένος στους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας, μεγάλωσε στα Χανιά και πέρασε μηχανικός στο Πολυτεχνείο Κρήτης ώσπου κάπου στα 4 τελευταία μαθήματα πριν το πτυχίο, άφησε το νησί και ήρθε στην Αθήνα να κυνηγήσει το όνειρό του, την υποκριτική. Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε γι' αυτόν, αλλά τα διηγείται στην ATHENS VOICE.

Η υποκριτική: «Από μικρός μου άρεσε να συμμετέχω στις θεατρικές ομάδες και πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου να ασχολείται με αυτό – σαν χόμπι βέβαια γιατί τότε  δεν μπορούσα καν να φανταστώ πως μπορεί κάποιος να το κάνει επάγγελμα. Στο Πολυτεχνείο, με το που πέρασα στο τμήμα μηχανικών παραγωγής και διοίκησης, γράφτηκα στη θεατρική ομάδα, η οποία λειτουργούσε λυτρωτικά για μένα. H πρώτη μας παράσταση ήταν το 2014, λεγόταν «Η νύχτα των παλιάτσων», τα παιδιά κάνανε τους παλιάτσους κι εγώ ήμουν σε ρόλο αφηγητή. Μου άρεσε πολύ. Η ομάδα λειτουργούσε ως μια κοινωνική ουτοπία, παίρναμε αποφάσεις όλοι μαζί, υπήρχε αλληλοσεβασμός, πολυφωνία και δημιουργικότητα. Μετά από πέντε χρόνια έφτασα σε ένα τέλμα, τότε ήταν που αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική. Έδωσα, λοιπόν, εξετάσεις στο Εθνικό και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ως τώρα έχω ξεχωρίσει από τις δουλειές μου την ταινία μικρού μήκους «Pendulus» και την παράσταση μια «Άλλη Θήβα» στο θέατρο, γιατί και τα δύο με βοήθησαν να εξερευνήσω και να εξελίξω περισσότερο τον εαυτό μου καθώς και με έφεραν σε επαφή με ωραίους ανθρώπους. Η παράσταση ειδικά αφηγείται σε βάθος την αντρική φύση και τη σχέση πατέρα γιου. Έχω αγαπήσει τον συγκεκριμένο ρόλο, που αν και είναι απαιτητικός τεχνικά κατ’ εμέ η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να εμπιστευτείς την ηρεμία που εκπέμπει η παράσταση, στην οποία φαίνεται να μη συμβαίνουν πολλά αλλά συμβαίνουν όλα».

Στη δουλειά μου αγαπώ: «Oτι δεν είναι μονότονη, σου δίνει χώρο να εκφραστείς και δεν έχω προτίμηση στους κωμικούς ή τους δραματικούς ρόλους καθώς ένας ρόλος μπορεί να είναι οτιδήποτε ή όλα μαζί. Επίσης μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους και να παρατηρώ πώς σκέφτονται, πώς συμπεριφέρονται, πώς επηρεάζονται από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, αλλά και πώς μπορώ εγώ να τους επηρεάσω. Όταν είμαι στη σκηνή μπορώ να παρατηρήσω πώς αντιδρούν σε όσα ακούνε και αισθάνομαι τον παλμό τους».

Oι κριτικές: «Αρνητικά σχόλια άκουσα για πρώτη φορά πέρσι που εκτέθηκα περισσότερο στο κοινό γιατί συμμετείχα σε διάφορες δουλειές. Έχω παρατηρήσει πως αρκετές φορές τα άσχημα σχόλια που εκφράζονται από κάποιον είναι μόνο και μόνο επειδή είναι κακοπροαίρετος, και αυτό είναι εύκολα διακριτό. Μου έχει τύχει να διαβάσω και κριτικές που ενώ ήταν σε γενικές γραμμές θετικές, περιείχαν και κάποια αιχμηρά σχόλια τα οποία ρίχνουν την ψυχολογία σε έναν ηθοποιό που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή. Δυσκολεύτηκα στην αρχή να τα διαχειριστώ αλλά τα έκανα στην άκρη και προσπάθησα να γίνω καλύτερος. Αλλά και τα θετικά σχόλια δεν είναι απλά. Όταν κάποιος σου λέει απλώς “ήσουν καλός” απαντάς “ευχαριστώ πολύ” και μένει εκεί η αλληλεπίδραση, όταν όμως σου σχολιάσει πως ήσουν καλός γιατί του θύμησες κάτι ή τον έκανες να σκεφτεί και να αισθανθεί κάτι πολύ συγκεκριμένο, ξεκινά ένας ωραίος διάλογος».

To Ναυάγιο. «Με το που διάβασα το όνομα του σκηνοθέτη της σειράς, του Γιάννη Χαριτίδη, ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω σε αυτό το πρότζεκτ, γιατί τον θαυμάζω πολύ σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο. Γνώριζα ήδη την ιστορία καθώς μεγαλώνοντας στην Κρήτη είχα επισκεφτεί το μνημείο των θυμάτων του ναυαγίου. Ήξερα ότι είχε γραφτεί και βιβλίο, γυρίστηκε και ταινία η οποία έχει διαφοροποιηθεί όπως είναι λογικό. Το σενάριο μου άρεσε από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, ήταν γειωμένο, με ανθρώπινους χαρακτήρες, έντονη δραματικότητα και με κράτησε στην ανάγνωση. Στη σειρά υποδύομαι τον Μάκη από τα Χανιά. Σπουδάζει μηχανικός, φαίνεται καλός άνθρωπος, αγαπά την οικογένειά του με την οποία έχουν έναν πολύ ισχυρό δεσμό και θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους, πράγμα που τον τρώει κατά βάθος γιατί ενδεχομένως πιστεύει ότι θα αλλάξει τους άλλους γύρω του – οι άνθρωποι όμως δεν αλλάζουν έτσι απλά. Ίσως η τάση του, λοιπόν, να γραπώνεται από τους ανθρώπους τον κρατάει πίσω σε πολλά. Έχω αναγνωρίσει κοινά στοιχεία του χαρακτήρα μου με τον Μάκη. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι τον καταλαβαίνω και θα ήθελα να είμαι φίλος του. Αυτό που πραγματεύεται η σειρά είναι το πώς μετά από ένα τραγικό συμβάν διαχειρίζεται κανείς την απώλεια, το πένθος, και τη δύναμη που πέπει να βρει ώστε να προχωρήσει. Ο Μάκης προσπαθεί να μην χάνει την ελπίδα κι αυτό είναι κάτι που με ιντριγκάρει σε αυτόν. Τα σκηνικά, τα ρούχα, η φωτογραφία και γενικά η αισθητική που προωθεί η σειρά είναι εντυπωσιακά».

Aγαπημένη ταινία: «Είδα στο φεστιβάλ του Σεράγεβο το “Past lives” και το αγάπησα. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ταινία και συγκινητική, ένα ερωτικό τρίγωνο χωρίς ανταγωνισμό. Γενικά πάντως έχω αδυναμία στις ταινίες με τον Χοακίν Φίνιξ και τον Χιθ Λέτζερ».

Στον ελεύθερο μου χρόνο: «Δεν βγαίνω πολύ, προτιμώ να αράζω σπίτι, να βλέπω τους φίλους μου, να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες στο Νέτφλιξ. Με εμπνέει επίσης να μαθαίνω για διάφορες ανθρώπινες ιστορίες. Τελευταία γράφω και μια μαύρη κωμωδία και γουστάρω πάρα πολύ».

Η μπάντα: «Λέγεται Cosmonuts. Παίζουμε psychedelic rock κι εγώ τραγουδάω. Έχουμε κυκλοφορήσει δύο EP, πρόσφατα δύο single με βίντεο κλιπ και του χρόνου το καλοκαίρι αισίως θα κυκλοφορήσουμε και το άλμπουμ μας. Διανύουμε μια πολύ δημιουργική περίοδο. Μάλιστα σκεφτόμαστε να συγκατοικήσουμε με τα παιδιά – ήδη συγκατοικώ με τον κιθαρίστα μας».

Στην Αθήνα αγαπώ: «Τα Εξάρχεια. Μου αρέσει η αίσθηση της γειτονιάς, να ξέρω τους ανθρώπους που συχνάζουν γύρω μου. Ακόμη μου αρέσει η ζωντάνια του κέντρου, τα γκράφιτι, τα κτίρια, η νυχτερινή ζωή της πόλης, τα καφέ της Καλλιδρομίου, η σχέση που αναπτύσσω με τα στέκια, και γενικά απολαμβάνω όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τον αστικό χαρακτήρα της πόλης. Η καλύτερή μου είναι μερικές φορές που ακούω από το διαμέρισμα τον πλανόδιο ο οποίος γυρίζει με το ακορντεόν του στη γειτονιά. Αγαπώ και τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας –ξέρω ότι όποτε βγω θα περάσω ωραία– και την έχω συνδυάσει κάπως με ήχους από Stereo Nova και The boy. H πόλη ίσως γινόταν ακόμα πιο ωραία αν υπήρχαν λιγότερα αμάξια και λιγότερη γκρίνια από τους Αθηναίους».

Τον Δημήτρη Καπουράνη μπορείς να παρακολουθείς στην σειρά Ναυάγιο που προβάλλεται στο Mega από Κυριακή έως και Τετάρτη στις 22:50 και στο Θεάτρο Νέου Κόσμου στην παράσταση «Μια άλλη Θήβα» Δευτέρα και Τρίτη.