Δύσκολο πράγμα η μοναξιά
Τι κοινό έχει η θεατρική παράσταση «Andy» με τις ταινίες «Inside» και «Whale»;
Σχόλιο για τη μοναξιά έτσι όπως παρουσιάζεται στην παράσταση «Andy» στο θέατρο του Νέου Κόσμου και στις ταινίες «Inside» και «Whale»
«Νιώθεις ποτέ μοναξιά, Πάτρικ;», ρωτάει η Σιβόν τον αδερφό της στην ταινία «The Banshees of Inisherin». Βεβαίως κι ένιωθε. Στον ερημικό τόπο που ζούσε, εκτός από το πόνι του, μόνο ο φίλος του Κολμ τού κρατούσε παρέα. Μέχρι που κι εκείνος αποφάσισε να ξεκόψουν. Δύσκολο θέμα η μοναξιά, δύσκολα τη διαχειρίζονται οι καλλιτέχνες συγγραφείς, σκηνοθέτες, δημιουργοί. Δύσκολο πράγμα η μοναξιά. Ένας αγώνας συμφιλίωσης και άρνησης.
Τη βλέπουμε στην ταινία «The Whale», όπως την παρουσίασε ο Αρονόφσκι: μια συνθήκη που προκύπτει ως αποτέλεσμα της τραγικότητας των επιλογών και των συνθηκών που την προσκαλούν στη ζωή του ήρωα. Ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την παρουσίασε ο Βασίλης Κατσούπης στην ταινία «Inside» με πρωταγωνιστή τον Willem Dafoe. Ως ένα παράλληλο σύμπαν για τον επιδραστικό Άντι Γουόρχολ στην παράσταση «Andy» στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το κείμενο έγραψε ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος περί τα δέκα χρόνια πριν για το Central Saint Martins του Λονδίνου το 2010, όπου και πρωτοανέβηκε.
Ο Άντυ μάς υποδέχεται με την πλάτη γυρισμένη. Όλα του αναγνωρίσιμα: τα μαλλιά, το στιλ, οι πίνακές του, το Interview, τα γυαλιά. Γυρίζει και μας κοιτάζει. Στα μάτια. Αφηγείται τη μυθιστορηματική ζωή του: την τέχνη του, το Studio 54, τους έρωτες, τον πυροβολισμό, τον απρόσμενο και κάπως άδοξο θάνατό του. Ο Μιλτιάδης Φιορέντζης χτίζει μια σαγηνευτική περσόνα που τα έζησε και τα γιόρτασε όλα. Είναι φανταστικός κάθε λεπτό σε αυτόν τον μονόλογο που ουσιαστικά αποτελεί χορό με τον εαυτό του και τις αναμνήσεις του, τα επιτεύγματά του, τις εμμονές και τους φόβους του.
«Είχε θέμα με τη μοναξιά ο Γουόρχολ;» ρωτάω τον σκηνοθέτη και δημιουργό της παράστασης. «Φυσικά και είχε», μου απαντά. «Επιδραστικός, ιδιοφυής, αινιγματικός, διχαστικός. Ο καλλιτέχνης που όρισε την τροπή της σύγχρονης τέχνης, ορίστηκε από τη μοναξιά του. Έφτιαξε ένα σύμπαν-φούσκα και πέρασε τη ζωή του εγκλωβισμένος μέσα σε αυτό. Εκεί γέννησε τις ιδέες του, λατρεύτηκε χωρίς να αγγιχθεί, ερωτεύτηκε χωρίς να ερεθιστεί, πυροβολήθηκε χωρίς να σκοτωθεί. Αυτός ήταν ο τρόπος του να επιβιώνει». Είχε αληθινούς φίλους ή απλώς κουστωδία; Στο ολόφωτο σύμπαν του Andy, σκιές και σκοτάδια πρωταγωνιστούν και από το πρώτο λεπτό βυθίζεσαι στον κόσμο του κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος του σκηνοθέτη: οι παραστάσεις του είναι άτλαντες που κρατούν επάνω ωκεανούς συναισθημάτων. «Απόλυτα δυσλεκτικός στην κοινωνική του συναναστροφή, βρήκε ευκολότερο να δημιουργήσει μία αποσβολωτική περσόνα παρά να αποδεχθεί την εικόνα του και να συστήσει το ταλέντο του ειλικρινώς», συνεχίζει ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος.
Από την άλλη, στο «The Whale», τρυπώνουμε στη ζωή του Charlie που η μοναξιά είναι μονόδρομος, είναι τιμωρία και αυτοκαταστροφή. Άρχισε να κλείνει την πόρτα του σπιτιού του όταν έφυγε από τη ζωή η μεγάλη του αγάπη. Την έφραξε με άρνηση, υποτίμηση και με πολύ φαγητό. Παρά την αγάπη της φίλης του που τον φροντίζει και τον περιθάλπει, όλες οι δίοδοι με τον έξω κόσμο είναι κλειστές. «Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου, ψάχνω μες σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου», όπως είχε γράψει κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Τον βλέπουμε να διδάσκει διαδικτυακά φιλολογία και να κρατά την κάμερά του κλειστή. Ντρέπεται για τον εαυτό του. Δεν τον νοιάζει πια για τη ζωή του. Δεν ανοίγει ποτέ στο delivery boy παρά αφήνει χρήματα στο χρηματοκιβώτιο. Βγαίνει, αφού φύγει εκείνος, για να παραλάβει το φαγητό του. Το τέλος προδιαγεγραμμένο μέχρι που στη ζωή του (ξανά) μπαίνει η κόρη του. Δεν του προσφέρει αντικλείδι για να ξαναβγεί στη ζωή. Χαμογελά για λίγο, έχει αποφασίσει το τέλος του. «Και ένιωσα πιο λυπημένη από όλους όταν διάβασα τα βαρετά κεφάλαια που ήταν μόνο περιγραφές φαλαινών, γιατί ήξερα ότι ο συγγραφέας απλώς προσπαθούσε να μας σώσει από τη δική του θλιβερή ιστορία», διαβάζει η κόρη του σ’ αυτό το σπαρακτικό αριστούργημα που άξιζε κάθε βραβείο που απέσπασε.
Την αντίστροφη πορεία είχε ο ήρωας του «Inside» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Κατσούπη και σενάριο Ben Hopkins. Την παρακολούθησα στην πρεμιέρα της στο Ωδείο Αθηνών. Εδώ, ο ήρωας εγκλωβίζεται σ' ένα πολυτελές σπίτι στο Μανχάταν, στο οποίο είχε εισβάλει για να κλέψει σπάνια έργα τέχνης. Μόλις ο συναγερμός χτυπήσει, οι συνεργάτες τον εγκαταλείπουν, το σπίτι κλειδώνει και δεν έχει με τον έξω κόσμο καμιά επικοινωνία κι επαφή. Χωρίς νερό, τροφή, παρέα. Καθώς οι μέρες γίνονται εβδομάδες, χάνει τα λογικά του, μιλάει στην οθόνη που προβάλλεται το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας. Μιλάει στους ανθρώπους που αγνοούν την ύπαρξή του. Αργοπεθαίνει δίπλα τους, πίσω από την πόρτα που καθαρίζουν. Βανδαλίζει το σπίτι, καταστρέφει τα πάντα για να μπορέσει να αποδράσει. Η μοναξιά τον κατασπαράζει και η ιστορία του γίνεται αλληγορία: η μοναξιά του εγκλεισμού, ο φόβος του μοναχικού θανάτου και η ανάγκη να μοιράζεσαι ενυπάρχει στο ανθρώπινο γένος.
«Παγιδευμένος στη μοναξιά αυτής της φρανκενστάιν-δημιουργίας του, έβρισκε ανακουφιστικό να επιστρέφει στο δωμάτιό του και να επενδύεται το κοστούμι του Andy – “την περούκα του Andy, τα γυαλιά του Andy και τις μπότες του Andy”. Ανικανοποίητος και ολομόναχος. Μπορούσε να δει ομορφιά στους άλλους όμως δεν κατάφερε να τη δει ποτέ στον ίδιο. Άδικο δεν είναι;», μου λέει ο Δημήτρης μόλις τελειώνει η εξαιρετική του παράσταση. Συμφωνώ. Αμέσως μετά, καθόμαστε στο Bariéro Athens που είχε μόλις ανοίξει. Στις μεγάλες καντελάμπρες του μπαρ ανάβουν λευκά κεριά, το ένα πάνω στη φωτιά του άλλου. Δοκιμάζω ένα φανταστικό Bloody Mary και κοιτώντας γύρω μου μού έρχεται στο νου ένα απόφθεγμα που λέγεται ότι ανήκει στον T. S. Elliot: «Όλοι είναι μόνοι – ή έτσι μου φαίνεται. Κάνουν θορύβους και νομίζουν ότι μιλάνε μεταξύ τους. Κάνουν γκριμάτσες και νομίζουν ότι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Και είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνουν. Είναι αυταπάτη;».
Andy, θέατρο του Νέου Κόσμου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15 μ.μ., Κυριακή στις 7 μ.μ
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τελευταία ευκαιρία για το αριστουργηματικό έργο του Αριστοφάνη
Οι δυο ηθοποιοί μαζί στο θεατρικό σανίδι έπειτα από χρόνια
Ο σχεδιασμός της εγχώριας θεατρικής παραγωγής για τη νέα θεατρική σεζόν
Το κλασικό έργο του Τσέχοφ «ανεβαίνει» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
H τραγικωμωδία του Stephen Karam ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Θέατρο Μουσούρη σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη
Μέσα από το θρυλικό μυθιστόρημα της Ζέη, ταξιδεύουμε στον μαγικό κόσμο των παιδιών, όπου όλα είναι δυνατά
Ο Γιάννης Μόσχος παρουσίασε το πρόγραμμα και ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει δεύτερη θητεία στο Εθνικό
Μιλήσαμε για το ανατρεπτικό «The Second Woman» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, την προσέγγισή της και τις δυσκολίες του project
Επιστροφή για τη σεζόν 2024-2025 με ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα
2 επαναλήψεις και 3 νέες παραστάσεις περιλαμβάνει το θεατρικό πρόγραμμα του «Μπέλλος» για τη φετινή σεζόν
Ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα με 8 καινούργιες παραγωγές και 8 επαναλήψεις για τα 8 χρόνια λειτουργίας του
Μια συζήτηση για την παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρό Παλλάς
Τι θα δούμε στις τρεις σκηνές του ΘτΝΚ (Κεντρική, Δώμα και Κάτω Χώρος), στο Θέατρο Χώρα, στο Θέατρο Πόρτα, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν αλλά και στο Θέατρο Κνωσός
Γιάννης Χουβαρδάς, Κωνσταντίνος Ρήγος, Αλέξανδρος Ρήγας αλλά και φυσικά ο Αστέριος Πελτέκης, σκηνοθετούν στο ΚΘΒΕ
Και ακόμα «O κατα φαντασίαν ασθενής», το «Blind Forgiveness» και «Η θάλασσα και ο γέρος»
Μια σοβαρή κωμωδία για τη σεξουαλικότητα, την αγάπη και τον ηλεκτρισμό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη
«Ο χορός των εραστών» ανεβαίνει τον Οκτώβριο στη Στέγη, με πρωταγωνιστές τον Νίκο Καραθάνο και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου
Το «Αρτώ/Βαν Γκογκ» και το «Κόκκαλο» θα παρουσιαστούν για τρίτη φορά εκτός ελληνικών συνόρων
Θα ανοίξει τον Κύκλο Κλασικών Παραστάσεων στο ιστορικό θέατρο Olimpico
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.