«Πεταλούδες στο στομάχι»: Πανσεξουαλισμός vs αγάπη

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος στήνει μια μουσικοθεατρική χορευτική παράσταση με θέμα την απεγνωσμένη αναζήτηση της αγάπης από έναν εθισμένο στο σεξ νεαρό σύγχρονο άντρα. Ο Ρ.Α., αυτό-αποκαλούμενος ποιητής, συχνάζει σε πάρτι, επικοινωνεί στα μέσα δικτύωσης, αυνανίζεται μανιωδώς μπροστά στην οθόνη, συνευρίσκεται με άντρες και γυναίκες, ερωτεύεται πρόσκαιρα, προδίδει, τον προδίδουν, έως ότου θα συναντήσει την αγάπη: θα νιώσει τις «πεταλούδες στο στομάχι» για μια κοπέλα, τη Μόλι, που θα ερωτευτεί, θα κολλήσει μαζί της, έως ότου αυτή τον εγκαταλείψει. Μια ανάστροφη πορεία αρχίζει προς παλιούς εραστές, αναζητώντας να επουλώσει τις πληγές του, επιδιδόμενος σε άσκοπες σεξουαλικές επαφές, οι οποίες αδυνατούν να καλύψουν το κενό.

Η όλη παράσταση κινείται σε υψηλά ντεσιμπέλ, θέλοντας έτσι να δημιουργήσει την αίσθηση του αιώνιου πάρτι.

Ωστόσο, οι ψείρες που φέρουν οι ηθοποιοί, λόγω της υπερβολικής έντασης, συχνά καταστρέφουν τον λόγο των προσώπων. Και αν μια τέτοια ένταση είναι επιθυμητή για τα ωραία τραγούδια, γίνεται περιττή για τα διαλογικά μέρη, καθώς ούτε πρόκειται για μια αίθουσα μεγέθους της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ούτε για κάποιον από τους εργοστασιακούς χώρους, των οποίων πράγματι η ακουστική είναι προβληματική. Αντίθετα, η συγκεκριμένη σκηνή διαθέτει άριστη ακουστική.

Από την άλλη, η εντυπωσιακή χρυσοστόλιστη μαύρη κουρτίνα που κάλυπτε το βάθος της σκηνής εξυπηρετούσε, ως σκηνικό, άριστα τη δράση. Ωστόσο, όταν προβάλλονταν επάνω της, και ανάμεσα στις πτυχώσεις της, φράσεις στα ελληνικά, στα αγγλικά ή και στα greeklish, οι οποίες εναλλάσσονταν σχετικά γρήγορα, δημιουργούσαν πρόβλημα ανάγνωσής τους, αποσπώντας ταυτόχρονα για πέραν του δέοντος την προσοχή από τα επί σκηνής δρώμενα.

Ως προς το κείμενο, τέλος, της Έρις Κύργια, νομίζω ότι έχανε τον βασικό του άξονα, ακολουθώντας, με μεταδραματική λογική, μικρές παράπλευρες τυχαίες ιστορίες, προσπαθώντας να εισαγάγει στη θεματική του επίκαιρα θέματα όπως η σεξουαλική βία, οι φυλετικές διακρίσεις, η μη ανεκτικότητα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια και άλλα φλέγοντα ζητήματα, τα οποία, όπως ήταν φυσικό, περνούσαν επιδερμικά, και χάνονταν στον γενικό χαώδη ρυθμό της παράστασης που ακολουθούσε την ξέφρενη ερωτική ζωή του Ρ.Α.

Ωστόσο, η όλη σύλληψη του Ρήγου τέμνει σύγχρονα ήθη και πρακτικές στη σεξουαλική ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, με έναν υφέρποντα ρομαντισμό, καλυμμένο από μουσικές εντάσεις και διάχυτη κυνικότητα. Κυνικότητα στις συνευρέσεις των ατόμων, στις στάσεις των σωμάτων, στις μεταξύ τους προσεγγίσεις, στα λόγια που ανταλλάσσουν.

Από την άλλη, αυτός ο ξέφρενος ρυθμός είναι το μεγάλο ατού της παράστασης. Μέσα στις διαβαθμίσεις του ημίφωτος που σχεδίασε η Ελευθερία Ντεκώ και τη μουσική του Γρηγόρη Ελευθερίου, οι ηθοποιοί βρίσκονται σε μια συνεχή κινησιολογική και φωνητική υπερδιέγερση. Τα εντυπωσιακά κοστούμια της Ελλάδας Δαμιανού, όλα σε μαύρους τόνους, προσθέτουν ύφος στην όλη ατμόσφαιρα και δίνουν την ιδιαίτερη ταυτότητα στο καθένα από τα πρόσωπα, αν και το ένδυμα του κεντρικού προσώπου, του Ρ.Α., έμοιαζε υπερβολικά απλό ανάμεσά τους.

Όλοι οι ηθοποιοί, στα κομμάτια των μονολόγων τους, όταν έπεφτε η ένταση της ψείρας, ήσαν άψογοι στην εκφορά του λόγου τους. Ο πάντα άρτιος Κωνσταντίνος Μπιμπής (στον ρόλο του Ρ.Α.) διαθέτει ένα αναμφισβήτητα καταπληκτικό φωνητικό εργαλείο τόσο ως προς τη χροιά όσο και ως προς τις τονικότητες, το οποίο προσαρμόζει ανάλογα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε ρόλου του. Διαθέτει, επιπλέον, μια γοητευτική φωνή στα τραγούδια του, και η παράσταση του έδωσε την ευκαιρία να αναδείξει και αυτή τη μοναδική πτυχή του πολύπλευρου ταλέντου του.

Ευχάριστη έκπληξη η πληθωρική ως σκηνική παρουσία, με εξαιρετική φωνή στα τραγούδια που απέδωσε, η Ίντρα Κέιν, μια εντυπωσιακά πολύπλευρη ηθοποιός, την οποία οφείλει να εκμεταλλευτεί στο έπακρον η ελληνική σκηνή. Απόλυτα εναρμονισμένη με τους νεότερους συναδέλφους της, με την εναλλαγή μεταξύ ελληνικών και ρυθμικών ιταλικών στον λόγο της, η Δωροθέα Μερκούρη εμπλούτισε με σκηνική κομψότητα την παράσταση, ενώ ήταν εξίσου καλή στο τραγούδι της.

Η Κλέλια Ανδριολάτου, ως Μόλι, έδωσε την αναγκαία φρεσκάδα στο αντικείμενο του έρωτα, με σκηνική άνεση. Τέλος, δύο νέοι σχετικά ηθοποιοί, ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, με πλαστικά σώματα και χορευτικές κινήσεις που δημιουργούσαν εικαστικά ταμπλό, ωραία εκφορά λόγου και καίριες φωνές στα τραγούδια, αποδεικνύουν, ακόμη μια φορά, το πόσο πολυτάλαντοι είναι οι νέοι ηθοποιοί μας. 

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος δημιούργησε ένα πάρτι στο οποίο ακούγονται υπέροχα παλαιότερα και νεότερα τραγούδια γύρω από την αγάπη και τον έρωτα, αναζητώντας στη ουσία την έννοια της αγάπης, όπως την αντιλαμβάνεται η νεότερη γενιά. Αυτή που βρίσκει εύκολα το σεξ στο διαδίκτυο ή, για μια νύχτα, στην τυχαία συνάντηση σε ένα μπαρ, και που μέσα στην πλήρη σεξουαλική της απελευθέρωση παραμένει έντονα συντηρητική. Είναι ενδεικτικό ότι στην παράσταση ενός χορογράφου-σκηνοθέτη που πρωτοστάτησε στο επί σκηνής γυμνό, στη συγκεκριμένη περίπτωση το γυμνό είναι φευγαλέο, ενώ ο κεντρικός πρωταγωνιστής, ο πανσεξουαλιστής Ρ.Α. το μόνο που θα φθάνει να αφαιρεί στις ερωτικές συνευρέσεις του είναι το… μπουφάν του. Το σώμα, για τη γενιά του νέου αιώνα, μοιάζει όλο και περισσότερο να είναι εργαλείο προς επίδειξη εκ του μακρόθεν, εκ του ασφαλούς, και όχι το πραγματικά απελευθερωμένο σώμα που διατίθεται, αφοπλιστικά ερωτικό και πραγματικά ερωτευμένο, στην αγάπη για τον άλλο. Ένα συναίσθημα που και όταν παρουσιαστεί φευγαλέα, όπως για τη Μόλι, χάνεται στους ξέφρενους ρυθμούς ενός διαδικτυακού επιταχυντή και στα εκκωφαντικά ντεσιμπέλ μιας περιστασιακής σεξουαλικής συνεύρεσης με τη γεύση του ανικανοποίητου.

Η εντυπωσιακή παράσταση του Ρήγου θα ενθουσιάσει πρώτιστα το νεανικό κοινό με τους απογειωτικούς ρυθμούς του, τα ωραία τραγούδια, τους ταλαντούχους ηθοποιούς του, αλλά και τη φαινομενικά σεξουαλική του ελευθεριότητα, αφήνοντας πίσω από όλα αυτά να υφέρπει μετέωρο το ερώτημά του κατά πόσον υφίσταται σήμερα η διαθεσιμότητα (αν όχι η ικανότητα) για αγάπη.