Θανάσης Αλευράς: Είναι ή δεν είναι ο νέος «Γιώργος Μαρίνος»;
Πολύ λίγοι (άνθρωποι) θα ρωτήσουν «μα ποιος είναι ο Θανάσης Αλευράς;» κι αυτοί θα ζούνε στο έξω διάστημα, που δεν πιάνουν ούτε κινητά. Γιατί μόνον εκεί δεν έχει φτάσει η χάρη του.
Θανάσης Αλευράς: Η παράστασή του στο Vox «40 + βγαίνω» και ο super showman που γεμίζει τις αίθουσες και ενθουσιάζει το κοινό.
Έχουνε γίνει κάμποσες συζητήσεις για τον Θανάση Αλευρά τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον στην παρέα μας και σε διπλανές παρέες: είναι «ο νέος Γιώργος Μαρίνος», όπως ισχυρίζονται κάποιοι, ή μιλάμε για βλάσφημη σκέψη; Είναι συγκλονιστικός στις μιμήσεις τραγουδιστών, στις οποίες όμως δίνει και μια πολιτικο-κοινωνική διάσταση, ή απλώς τους μιμείται ωραία; Είναι καλός ηθοποιός; Έχει τέλεια φωνάρα; Έχει παρουσία στη σκηνή, βαρύτητα, παρά την ελαφράδα την οποία δείχνει; Κυρίως, είναι ρε παιδιά ή δεν είναι ο Θανάσης Αλευράς, ο νέος σώουμαν-τζουγκμποξ-στανταπάς-τραγουδιστής που σκίζει ενώ/και γεμίζει μια αίθουσα 600 ατόμων;
Έχω ενθουσιαστεί με το σερί ρητορικών ερωτήσεων, στις οποίες η απάντηση είναι ΝΑΙ, συνολικά, γιατί πρόκειται για ταλεντάρα, φωνάρα, ηθοποιάρα και σωουμαν-άρα σε ένα πακέτο που επιπλέον μιμείται τους πάντες, όρεξη να΄χει. Τον έχετε δει στην τηλεόραση, πολύς κόσμος τον είδε στο θέατρο παλιότερα, και στο «Αλσος» φέτος το καλοκαίρι, στην επιθεώρηση («Τι ζούμε ρε παιδιά») όπου έλαμψε ανάμεσα σε καστ λαμπερών αστέρων, στην κυριολεξία. Ο φίλος μου στιχουργός, συγγραφέας, καταπληκτικός καλλιτέχνης Γιώργος Παυριανός τον εκθείαζε από την αρχή του χρόνου, που έφτιαξαν μαζί το «Άκου την κραυγή του τρόμου», το Ελληνο-ποιημένο, διάσημο τραγούδι του Lou Reed, “Take a walk on the wild side” (με βιντεοκλίπ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Σούλης, άλλος καταπληκτικός καλλιτέχνης). Δηλαδή άκουσα υπέροχα πράγματα για τον Αλευρά πριν τον γνωρίσω, πριν καν τον δω λάιβ στην καλοκαιρινή επιθεώρηση. Και όταν ακούς υπέροχα πράγματα για κάποιον, σκέφτεσαι, «Σιγά, πόσο καλός μπορεί να είναι, σε λίγο θα μας πούνε ότι είναι ο νέος Γιώργος Μαρίνος!»
Λοιπόν είναι πάαααααρα πολύ καλός ο Αλευράς. Το σώου του λέγεται «40 και βγαίνω», ακούγεται «κάπως» η νοσταλγία για έναν κόσμο που έφυγε από το στόμα ενός σαραντάρη, νομίζαμε ότι εμείς που γεννηθήκαμε στην δεκαετία του 1950 και 1960 είχαμε το εξπερτίζ σε τέτοιου τύπου νοσταλγία… αλλά ορίστε που λειτουργεί, διασκεδαστικά και συναισθηματικά ταυτόχρονα, από κει που δεν το περιμένεις. Βοηθάει η σκηνοθεσία του Φωκά Ευαγγελινού, τα κείμενα (Ελένη Γκασούκα, Γιώργος Παυριανός, Φοίβος Δεληβοριάς), τα τραγούδια, η υπεροχότατη Idra Kayne και ο επίσης πάρα πολύ υπέροχος Jerome Kaluta, οι μουσικοί που είναι ένας κι ένας (Ευριπίδης Ζεμενίδης, Αλέξανδρος Κούρος, Θάνος Μιχαηλίδης, Γιώργος Μπουλνής, Χρήστος Παπαδόπουλος), η μουσική επιμέλεια του Αντώνη Σκόκου και το “VOX” το ίδιο. Είναι τεράστιο μαγαζί, απλωτό και μαζεμένο μαζί, βλέπεις την σκηνή σχεδόν από παντού, και η οργάνωση του σέρβις είναι επιπέδου ΝΑΣΑ. Πράγμα δύσκολο σε ένα μαγαζί τόσο γεμάτο, όσο ήταν το “VOX” την Δευτέρα που μας πέρασε. Που μάλλον έτσι θα είναι όλες τις Δευτέρες μέχρι να συμπληρωθούν οι δέκα Δευτέρες του «40 και βγαίνω».
Είναι ή δεν είναι ο Θανάσης Αλευράς, «ο νέος Γιώργος Μαρίνος»; Τον θυμάμαι τον Μαρίνο στη «Μέδουσα» σα να ήταν χθες, θυμάμαι την ενέργεια, τη λάμψη, το χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό, τη φωνή, την κίνηση… νομίζω ότι αν έβλεπε τον Θανάση στη σκηνή θα τον χειροκροτούσε ο Μαρίνος, ακόμα κι αν είχε μπει με την αμφιβολία «Σιγά, πόσο καλός μπορεί να είναι;»
Γιατί είτε είναι είτε δεν είναι ο νέος Γιώργος Μαρίνος, ο Θανάσης Αλευράς, είναι (όπως ξανα-είπα) πάααααρα πολύ καλός σε όλα όσα κάνει, και το «μπράβο» είναι λίγο εδώ, αλλά το αξίζει με τα τσαρούχια.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
16°
